57 Orange

In het mooie hotel in Orange klonk een zacht gepiep uit het wekkertje van Louise. Ze rekte zich even uit, stond op en sloeg een ochtendjas om. Toen liep ze door de centrale kamer naar de deur van Paolo. Die was ook al wakker. Hij kwam naar buiten met een koffertje. Samen liepen ze naar de kamer van Bernadette. Heel voorzichtig, zonder enig geluid, maakte Louise de deur open. Bernadette lag heerlijk te slapen, haar hoofd op het kussen was omgeven door een aureool van blonde haren. Ze zag er ontspannen uit en sliep zo diep dat ze helemaal niet merkte dat Paolo een kapje met metalen stickers op haar voorhoofd zette. Aan de stickers waren draadjes verbonden die naar een kleine computer liepen. Op het scherm verschenen allemaal golfjes: de hersenactiviteit. Na een paar minuten piepte de computer. John borg het kapje weer op, daarna logde hij in op het draadloze computernetwerk. Hij stuurde de informatie over Bernadette's hersenen op, het antwoord kwam al snel:

---

‘Hersenactiviteit normaal voor diepe ontspanning, voorstadium van eerste slaapcyclus. Activiteit van verschillende hersenkernen wijst op ontspannen functioneren, afwezigheid van ongewenste angst of stress. Conclusie: Gereed voor transport.’

---

‘Dat ziet er goed uit, Louise,’ zei Paolo. ‘Wil jij dit even doen, dan maak ik de naald klaar.’

Hij gaf Louise een kapje met een aluminium flesje eraan. Voorzichtig plaatste Louise het kapje over de neus en mond van Bernadette, die even kreunde in haar slaap, maar verder niet reageerde. Louise drukte op een rood knopje aan de zijkant van het maskertje. Er klonk een zacht gesis. Ze knikte en maakte plaats voor Paolo. Deze had een injectienaald uit zijn koffertje gehaald met een doorzichtig glazen buisje eraan. Nadat Louise de mouw van Bernadettes linkerarm had opgestroopt zocht Paolo een ader op in haar elleboogholte. Hij zette de naald op de ader en drukte door. Het bloed stroomde in het buisje. Hij trok de naald terug, en terwijl Louise de ader dichthield schroefde Paolo het buisje los van de naald en schoof het in een opening in een elektronisch apparaatje dat hij uit de koffer had gehaald. Toen pakten ze alle spullen weer op en gingen terug naar de zithoek in de centrale ruimte. Louise schonk nog wat wijn in, terwijl Paolo het elektronisch apparaatje aan de computer aansloot. Hij liet zich achterover vallen in de kussens van één van de fauteuils.

‘Ik denk dat het een goede dag was,’ zei hij.

‘Ja,’ zei Louise. ‘Bernadette is weer helemaal rustig.’

‘Ze is er klaar voor. Gelukkig maar. Lyon ziet niet graag fouten. Nu nog even het bloedonderzoek. Dat zal met een kwartiertje klaar zijn, denk ik.’

Ze praatten nog wat na over het verloop van de dag en de enorme toeloop van fans op Elba. Toen begon het elektronisch apparaatje zachtjes te piepen. Op het scherm van de computer verscheen een reeks grafieken, allemaal groen.

‘Mooi zo,’ zei Paolo. ‘Dat is ook allemaal in orde. Laten we nog maar even gaan slapen, dan zien we morgen wel wat de dag brengt. Ik verwacht bericht uit Lyon.’

Dat liet niet lang op zich wachten. Paolo schrok zichtbaar toen hij het nummer van Dokter Jensen op zijn mobieltje zag. Die belde meestal alleen zelf als hij ergens vreselijk boos over was. Paolo’s handen trilden toen hij het gesprek aannam.

‘Dokter Jensen, goedenavond.’

‘Goedenavond, Paolo. Ik zag net de resultaten binnenkomen. En ik wilde daar even met je over spreken.’

Louise keek gespannen naar het gezicht van Paolo dat almaar bleker werd.

‘Gaat uw gang, dokter. Ik ben tot uw beschikking.’

‘Geen zorgen, Paolo. Ik ben erg tevreden met de uitkomsten. Dat hebben jullie heel netjes gedaan. Eigenlijk bel ik om jou en Louise te feliciteren. Heel goed werk. Dat zullen we niet vergeten, als je begrijpt wat ik bedoel.’

Paolo hield zijn vuist met opgestoken duim omhoog naar Louise.

‘Dat is heel genereus van u, dokter.’

‘Geen zorgen. Maar je bent nog niet van me af. Nu de gegevens er zo goed uit zien, moeten we maar geen risico meer nemen. We willen graag dat jullie Bernadette morgen afleveren. Laat die laatste repetitie maar zitten. Daar verzinnen we wel wat op. De politie heeft haar medewerking toegezegd. Maar daarover hoor je morgen meer, als je in Lyon bent. Hoe laat kunnen jullie hier zijn?’

‘Halverwege de middag, denk ik.’

‘Goed dan zie ik jullie graag morgenmiddag hier. We zullen alles in orde maken. Nogmaals gefeliciteerd.’

Dokter Jensen hing op. Paolo en Louise keken elkaar zwijgend aan. Tot nu toe waren ze helemaal geconcentreerd geweest op hun werk, dat was ingewikkeld genoeg. Maar nu het afleveren zo dichtbij kwam werd het moeilijker om te vergeten wat hun werk precies inhield. Louise slikte. Na deze klus zou ze met pensioen kunnen gaan en nooit meer financiële zorgen hebben. Maar toch.

Zonder iets te zeggen stonden ze allebei op en liepen naar Bernadettes kamer. Ze openden de deur op een kier en zagen in het licht van een nachtlampje weer dat mooie gezicht met de waaier van blond haar uitgespreid op het kussen. De korte narcose was uitgewerkt, en even leek het of Bernadette haar ogen een beetje open deed toen het licht van de centrale kamer haar kamer binnenviel. Maar dat was schijn. Bernadette was diep in slaap. Ze droomde wat flarden over True Face, over thuis en steeds weer kwam Ismael ertussendoor. Bernadette zou het tegen niemand toegeven, maar zo verliefd als nu was ze nog nooit geweest. En haar hele lijf telde de dagen af tot ze Ismael weer zou zien.