47 Utrecht

Lucia zat op haar kamer. Ze had muziek aangezet en een boek gepakt. Maar ze moest elke bladzijde wel drie keer lezen omdat alle gebeurtenissen door haar hoofd bleven razen. Door Nikkie kon ze met bijna niemand praten. Ze wist nog steeds niet wat er met Bernadette aan de hand was, maar ze maakte zich zorgen. Na een kwartiertje hield ze het niet meer uit. Ze smeet haar boek op het bed, zette de muziek zacht en ging op de overloop staan luisteren. Zo te horen was Nikkie aan het koken, met de radio aan. Lucia besefte dat afwachten geen optie was. Ze moest contact zoeken met Roos, via email, internet, of hoe dan ook, koste wat kost.

Stil liep ze de trap op naar de zolder om een groot stuk touw te halen. Toen sloop ze terug naar haar kamer, bond het touw aan het bed en liet het andere eind uit het raam hangen. Ze stapte over de vensterbank naar buiten en liet zich langzaam langs het touw naar beneden glijden. Snel en stil rende ze door de tuin naar de zijkant van het schuurtje, klom op het dak en daarna over het tuinhek. Ze klauterde zover mogelijk naar beneden en liet zich de laatste meter vallen. Ze landde keurig op haar voeten en rende zo hard ze kon naar het huis van haar vriendin Laura. De achterdeur was open. Even later klopte ze zachtjes op Laura’s kamerdeur.

‘Wie is daar?’

‘Ik, Lucia. Mag ik binnenkomen?’

‘Natuurlijk. Maar je hoeft niet te fluisteren hoor.’

Lucia ging naar binnen en ging op het bed zitten.

‘Ik heb je hulp nodig, Lau.’

Laura zat aan haar bureau met een paar boeken open voor zich. Ze keek Lucia aan en zag dat het menens was.

‘Wat is er aan de hand?’

Lucia vertelde het hele verhaal. Daarna startten ze de computer en zetten het email programma aan. Twee emails van Sjef, de eerste heel dreigend, de tweede geruststellend. Vlak na elkaar gemaild. Heel merkwaardig, dacht Lucia.

Ineens begon het chat icoontje van Roos te knipperen.

---

‘Hallo Roos. Ik ben ontsnapt naar Laura. Heb je nieuws over Berna? Ik heb niets gehoord.’

‘Er is iets mis maar niemand gelooft me!!! Ben jij aan die oppas ontsnapt? Wat ga je doen?’

‘Geen idee. Hoe is het nou met Sjef? Welke van die twee emails is nou waar?’

‘Weet ik ook niet. Ik snap er niets meer van. Hoe gaat het met jou?’

‘Die gekke oppas wil met mij naar Frankrijk!’

‘Kijk uit! Die filmpjes komen uit Frankrijk.’

‘Wat voor filmpjes?’

‘Heb je nog niets gezien?’

‘Nee!’

---

Roos stuurde meteen een link door en binnen een minuut zat Lucia met Laura naar de vier filmpjes te kijken. Bij het filmpje van Lucia en Tom moest Laura even giechelen. Totdat ook daar bloed vloeide. Toen werd het ijzig stil in de kamer.

---

‘Mijn God!’ typte Lucia.

‘Ik weet het’, antwoordde Roos. ‘Als je maar zorgt dat je niet naar Frankrijk gaat met dat gekke mens.’

‘Nee, ik kijk wel uit, zeg! Maar nu moet ik terug, voordat ze iets ontdekt. Ik bel je zo gauw mogelijk!’

‘Oké, houd contact!’

‘Doei!’

---

‘Ga je echt terug naar huis, Luus?’ Laura klonk bezorgd.

‘Ik moet wel. Ik weet niet wat dat rare mens doet als ze het touw ziet. Bedankt, Lau.’

‘Ja, natuurlijk. Als je nog iets wilt kom dan maar weer hier. Ik help je altijd.’

‘Dank je. Doei.’

‘Doei.’

Lucia rende weer naar huis en klom over het tuinhek. Ze keek behoedzaam door de ruit naar binnen en zag dat Nikkie nog steeds in de keuken bezig was. De radio stond hard. Heel voorzichtig probeerde Lucia de schuifdeur van de woonkamer. Die gaf mee. Ze schoof hem verder open en sloop zo stil ze kon naar de trap. Nadat ze het touw weer opgeborgen had liep ze met haar boek de trap af.

‘Hoi, Nikkie.’

‘Hoi, Lucia.’

‘Eten we kip? Lekker!’

‘Ja, ik weet dat je ervan houdt. We zouden proberen het samen gezellig te hebben toch?’

‘Ja. Ik zal straks koffie voor je zetten, oké?’

Nikkie glimlachte.

‘Fijn. Dan gaan we weer tv kijken.’

‘Ja. Ik ga nog even lezen.’

‘Prima. Ik roep je als het eten klaar is.’

Lucia liep de trap weer op en ging rechtdoor naar de badkamer. Daar opende ze het medicijn kastje en vond precies wat ze zocht. Ze liet twee kleine witte slaappilletjes van Annelies in haar broekzak glijden en ging toen op haar kamer zitten lezen alsof er niets aan de hand was. Als Nikkie eenmaal sliep zou ze in alle rust nog eens met Roos kunnen overleggen.