1 Elba

Bernadette had nooit verwacht dat ze zo'n verpletterende indruk zou maken. Ze voelde zich vreselijk nerveus toen ze het podium op kwam. De band was al begonnen te spelen en ze probeerde op de maat van de muziek een beetje swingend naar de microfoon te lopen. Maar ze had het gevoel dat ze naast het ritme zat en voelde zich langzamerhand steeds belachelijker worden. Terwijl ze haar hoofd snel even schudde om te zorgen dat haar blonde haar goed over haar schouders viel pakte ze voorzichtig de microfoon. Stel je voor dat ze die zou laten vallen, net op dit moment. Ze voelde het zweet onder haar oksels en op haar buik langzaam opkomen toen ze merkte dat de band het intro van haar eerste liedje had ingezet.

Nu was het erop of eronder. Drie liedjes en dan wist ze of ze de finale had gehaald. Bernadette was bijna duizelig van de zenuwen toen Emma, de gitariste, het loopje naar haar eerste zangregel speelde. Toen viel alles van haar af. Er was alleen nog maar muziek en alsof het helemaal vanzelf ging begon ze te zingen. Het melancholieke zeemansliedje uit Marseille. ‘De wind waait door mijn haren, ik denk alleen aan jou.’ Onbewust schudde ze haar hoofd zachtjes heen en weer terwijl ze het zong. Ondanks het felle licht dat recht in haar ogen scheen, zag ze tientallen gezichten die meebewogen met elk woord dat ze zong.

Nog voor het tweede couplet, nog voordat de eerste solo van de saxofoon begon, klonk er al gejoel en applaus. Want de mensen in de zaal en thuis bij de televisie zagen iets wat Bernadette niet zag.

Zij zagen een jonge zangeres die losjes dansend opkwam, zich even concentreerde tijdens het intro van de band en daarna de eerste paar noten meteen haarzuiver neerzette. Met geraffineerde beweginkjes van haar hoofd liet ze haar golvende haar op de zee lijken, door haar iets timide stem kwam het liedje helemaal tot leven, met alle verlangen, verdriet, teleurstelling en hoop. Vooral de professionals wisten precies wat ze zagen en hoorden. Hier stond een jonge zangeres die een ster kon worden en een geheide kanshebber om de finale te winnen.

Toen het optreden klaar was kwam Bernadette langzaam het toneel aflopen. Het applaus klaterde als een waterval op haar neer. Tussen de coulissen stond haar zangcoach Louise enthousiast te zwaaien.

‘Fantastisch, Bernadette,’ riep Louise. ‘We zeiden toch dat je het kan. Zie je nou wel!’

Louise was een lange vrouw die de gewoonte had iets voorover te buigen om niet te ver boven andere mensen uit te steken. Haar halflange blonde krullen werden door een rode haarband strak in bedwang gehouden. Dat stond goed boven haar zwarte lange jurk, waarin ze er mooi en slank uitzag.

Bernadette knikte, en grijnsde. ‘Denk je dat we in de finale zitten?’

‘Goeie kans,’ zei Louise. ‘Ik zou niet weten wie dit beter kan.’

John, die de arrangementen voor Bernadette had gemaakt, kwam er bij staan.

‘Prima. Geweldig. Nog beter dan ik dacht!’ Hij duwde zijn zwarte bril omhoog die eigenlijk net te groot voor hem was en steeds over zijn neus naar beneden gleed. Terwijl hij haar omhelsde moest Bernadette van binnen even lachen. Als hij zijn bril rechtzette trok hij ook altijd zijn neus op. Dan leek hij net een konijn. Maar wel een venijnig konijn dat kon keffen als een poedel wanneer ze vals zong of te laat inzette. Nu was hij stralend gelukkig.

‘Ze lijkt er al wel helemaal klaar voor,’ zei hij.

‘Ja, dat denk ik ook,’ antwoordde Louise.

Bernadette keek haar verbaasd aan.

‘Klaar voor wat?’

John en Louise leken te schrikken en keken elkaar net iets te lang aan. Er viel een rare stilte, maar plotseling lachte Louise.

‘De opnamestudio. En de reis ernaar toe, in een prachtige auto. Wat dacht je dan?’

Bernadette wist niet zo goed wat ze moest denken. Ze zag hoe Emma, de gitariste, aan kwam rennen. Haar lange zwarte haren waren met oranje linten in staarten gebonden, en ze zwiepten op en neer als de manen van een pony in galop.

‘We worden beroemd!’ gilde ze, met haar half Portugese en half Angolese accent. Toen Bernadette niet enthousiast leek, kalmeerde ze en keek haar bezorgd aan.

‘Wat is er? Ben je dan niet blij?’

Louise kwam een stap dichterbij.

‘Ze is gewoon overdonderd. Zoveel applaus heeft hier nog nooit iemand gehad.’

Toen duwde ze Bernadette en Emma terug naar het podium, om nog een paar buigingen te doen en van het enthousiasme van het publiek te genieten. In de hitte van de lampen, hun armen om elkaars schouders, bogen de vriendinnen en de andere leden van de band keer op keer. Het applaus gaf een heel raar gevoel, enerzijds voelden ze zich een beetje te kijk staan en anderzijds wilden ze dat het nooit op zou houden. Emma en Bernadette sloegen de armen om elkaars schouders, één van Emma’s oranje linten viel over het hoofd en gezicht van Bernadette, waardoor ze even niets zag. Ze gierden het uit van het lachen en omhelsden elkaar, midden op het podium, de zwarte haren en donkere huid van Emma en de blonde haren en witte huid van Bernadette zagen er samen prachtig uit in het felwitte licht. Ze hadden nog geen idee van de gevolgen van beroemdheid en van waar dat vervolgens allemaal toe kan leiden.