45 Utrecht

Lucia had zich die ochtend keurig aangekleed, haar haren gekamd, haar tanden geborsteld. Ze ruimde zelfs de ontbijtspullen op. Terwijl Nikkie koffie aan het zetten was ging de telefoon. Lucia greep snel de hoorn.

‘Hallo, met Lucia,’ zei ze.

‘Hallo mam. Hoe gaat het met jullie?’

Nikkie kwam binnen en keek Lucia dreigend aan.

‘Hier gaat alles goed hoor. We hebben gisteren een tekening naar Bernadette gestuurd.’

‘Nee, Bernadette heeft niet opgebeld. Ze zijn geloof ik opnames aan het maken voor de televisie. Omdat ze dat liedje zo goed had gezongen. Maar ze heeft dus helemaal niet opgebeld. Raar hè?’

Lucia probeerde door te laten klinken dat ze ongerust was over Bernadette, maar met Nikkie vlak achter haar durfde ze het niet al te opvallend te doen. Nikkie gebaarde boos dat ze de telefoon wilde.

‘Hier komt Nikkie. Ik hoop dat Bernadette vandaag weer belt. Daaaag.’

‘Hallo, Annelies.’

‘Ja, het gaat prima.’

‘Nee, ik heb van Bernadette zelf niets gehoord, maar Paolo zei dat ze het erg naar haar zin heeft.’

‘Tegen mij zei hij ook dat ze het allemaal heel leuk vindt.’

‘Ja hoor. Veel plezier nog.’

Lucia was inmiddels stilletjes naar boven gelopen en stond op het punt op internet te kijken. Maar Nikkie stond onderaan de trap te schreeuwen.

‘Naar beneden, Lucia. Hup, nu direct. En geen computer meer. Ik had je verteld dat je van de telefoon af te blijven hebt.’

Nikkie rende de trap op en trok met geweld het snoer uit Lucia's computer. Ze zwaaide ermee rond alsof het een trofee was.

‘Als je je goed gedraagt mag je vanavond nog eens aan me vragen of je de computer mag gebruiken. Misschien dat je zo leert om je aan onze afspraken te houden. En ga nu je spullen inpakken, want morgenochtend gaan we weg.’

Lucia sjokte de trap af. Ze moest en zou op internet, maar hoe in vredesnaam met dit monster van een oppas in huis?