50 Autoroute frankrijk

In de limousine lag Bernadette onderuitgezakt op de achterbank te slapen. Ze snurkte zachtjes. Af en toe kreunde ze even als ze haar lichaam in een wat comfortabeler positie manoeuvreerde. Voorin ging zachtjes een mobiele telefoon. Louise greep in haar tas, en keek steels achterom. Toen ze zag dat Bernadette diep in slaap was, opende ze haar telefoon.

‘Hallo?’

Ze hoorde de stem van John, die gejaagd klonk.

‘Louise, luister goed. Het plan is veranderd.’

‘Hoezo, wat bedoel je?’

‘Jullie rijden meteen door. Het is hier een gekkenhuis, honderden fans. En dat op dit eilandje van niks. Ze komen overal vandaan, heel Europa.’

‘Oké, maar waar overnachten we dan?’

‘In een hotel in Orange. Daar worden jullie vanavond verwacht. Er is een hele vleugel voor jullie gereserveerd. Verdere instructies krijg je daar.’

John legde haar uit waar ze het hotel zouden vinden en hoe ze er naar toe zouden moeten rijden, zodat ze niet teveel op zouden vallen. Daarna hing Louise op. Ze legde de situatie uit aan Paolo, die de eerstvolgende afslag van de snelweg nam.

Niet lang daarna werd Bernadette wakker omdat de limousine een scherpe bocht maakte en toen stopte.

‘Bernadette, ben je wakker? We zijn aangekomen,’ zei Louise.

‘Ja. Ik ben net wakker geworden. Waar zijn we dan?’

‘We zijn bij het hotel.’

‘Wat voor hotel?’

‘In het centrum van Orange. Dat is een klein stadje tussen Marseille en Lyon. Morgenochtend moeten we daar naar een opnamestudio. Maar het is beter dat je eerst goed slaapt in een behoorlijk bed. We willen graag dat je fit bent.’

‘Oh. Is het een groot hotel?’

‘Kijk maar.’

Paolo opende de deur aan Bernadettes kant. Ze stapte uit en werd door Louise naar het hotel begeleid. Het was een prachtig gebouw met als ingang een grote marmeren trap waar een man in zwarte jas klaarstond om hun bagage aan te nemen.

‘La Bernadette?’ vroeg hij.

Louise knikte en praatte even met hem. Ze waren nog niet binnen of een andere man in deftig pak kwam op hen af.

‘Jongedame,’ zei hij met een dik Frans accent, maar verder wel verstaanbaar. ‘Welkom in ons hotel. Wij zullen alles doen om het u naar de zin te maken. Namens het hotel wens ik u een plezierige nachtrust. Ik zie ernaar uit u morgenochtend aan het ontbijt weer te begroeten.’

Hij boog voor haar en begeleidde de twee dames naar de lift, terwijl de eerste man de bagage uit de limousine haalde en op een karretje naar binnen bracht.

Hun begeleider opende de kamerdeur. Maar het was helemaal geen hotelkamer. Het was meer een zaaltje. In een hoek stond een groot bureau, in een andere hoek stonden een luxe bank met twee grote leunstoelen om een televisietoestel gegroepeerd. Op de centrale tafel stond een grote schaal met koekjes, crackertjes met vis en kaas, chocolaatjes en verschillende flessen wijn en blikjes sap en limonade, alles in zilveren koelers.

Vier deuren stonden half open. Achter de eerste deur was een badkamer met een enorm ligbad. Achter de andere drie waren slaapkamers. Ook die waren van een luxe die Bernadette nog nooit gezien had.

Louise legde zachtjes haar hand op Bernadettes schouder.

‘Ben je verbaasd?’

‘Ja. Het is hier zo mooi. Mogen we hier slapen vannacht?’

‘Jazeker,’ lachte Louise. ‘Je bent er geloof ik nog niet aan gewend dat je beroemd bent. Morgen moet er gewerkt worden. Maar nu gaan we eerst uitrusten van de reis. Wil je nog in het bubbelbad?’

‘Is het een bubbelbad?’ Bernadette keek Louise aan.

‘Ik vond het allemaal zo eng,’ zei ze.

‘Ja,’ antwoordde Louise. ‘Het ging ook wel heel snel. Voor ons ook. Wij hadden ook niet verwacht dat we ineens zo ver weg moesten. Terwijl jij sliep kreeg ik ineens allerlei telefoontjes.’ Ze streek Bernadette over haar lange blonde haren.

‘Morgen sta je in een opnamestudio.’

‘Zal ik nu dan in het bad gaan?’

‘Doe maar. Je kan er gerust een half uurtje inzitten. Morgen wordt het een hartstikke drukke dag. Ga maar lekker bubbelen.’

Een paar minuten later zat Bernadette als een prinses in het borrelende en schuimende warme water. Na een half uurtje droogde ze zich af en hulde zich in een van de grote rulle badjassen die klaar hingen. Louise zat in de zitkamer een glaasje wijn te drinken en keek naar een uitzending over het European Talent Festival. Toen Bernadette binnenkwam, was net de toespraak van John in beeld, die aankondigde dat Emma en Ismael al weg waren.

‘Waar is Ismael dan naar toe?’ vroeg Bernadette.

‘Ik denk dat die overmorgen ook hier aankomen. Dan verwacht ik de hele band hier.’

‘Oh. Dus we gaan hier repeteren?’

‘Als het de producer bevalt. Maar ik denk het wel. We hebben in ieder geval een professionele begeleidingsband voor je besteld. Zou je niet even je ouders bellen?’

Annelies en Martin waren erg blij met het telefoontje van Bernadette. Ouders voelen zich natuurlijk altijd een beetje schuldig als ze zonder hun kinderen op vakantie gaan. Dat gold ook voor Annelies en Martin. Het bericht dat het met Bernadette goed ging was zeer welkom. En volgens Nikkie ging het met Lucia ook prima. Bernadette beschreef de reis en het grote hotel. Nu ze niet meer bang was schepte ze op over de grote limousine, al het personeel dat voor haar klaarstond in het hotel en de luxe suite waar ze de nacht ging doorbrengen.

Na het gesprek typte Bernadette nog even een email aan Roos waarin ze met nog meer kleur vertelde over alles wat ze had meegemaakt. Toen kroop ze in haar grote bed tussen satijnen lakens en droomde van beroemd zijn en in luxe hotels logeren. Ze droomde ook dat Ismael bij haar was. Ze schrok wakker toen ze dacht dat ze de stem van Ismael hoorde, maar het was helemaal stil. Verlegen dacht ze terug aan de droom. Als het goed was zou ze Ismael over twee dagen weer zien. Daar zag ze meer naar uit dan ze aan wie dan ook had willen toegeven.