6 Elba

Langzaam slenterden de meiden op de zaal af, beducht dat de rockers uit Moermansk toch nog een paar punten meer zouden halen dan zij. Ze keken stil voor zich uit. Daardoor zagen ze niet dat Paolo, de directeur van het hotel, hen vanuit zijn kantoor in de gaten hield. Hij was een slanke, niet al te lange Italiaanse man in een duur maatpak, met een vlinderdasje, een kleine bril met ronde glazen in een dik, donker montuur en zwart, perfect geknipt kort haar. Toen de meisjes dichterbij waren gekomen, legde hij zijn verrekijker neer. Hij leek opgelucht en draaide zich om naar Louise en John, die aan zijn bureau zaten. Ze zagen eruit als leerlingen die bij de directeur op het matje geroepen zijn.

‘Ik denk dat het in orde is. Bernadette is wel gekalmeerd, zo te zien. En Ricardo is zojuist aangekomen met de Bentley. Maar het blijft een grote fout.’

Hij draaide zijn grote bureaustoel en ging zitten, achterover leunend.

‘Nog één ding,’ zei hij. ‘Het heeft ons team veel werk en nog meer geld gekost om Bernadette uit te zoeken en hier te krijgen. Geloof me, als jullie het bederven krijg je daar spijt van. Ze moet helemaal ontspannen zijn, relaxed en totaal niets vermoedend. Ben ik duidelijk?’

Louise en John knikten schuchter. Paolo gebaarde dat ze zijn kamer konden verlaten. Muisstil stonden ze op en sloten voorzichtig de deur achter zich. Paolo wachtte een minuut en snelde toen naar beneden, om de man met het litteken en zijn chauffeur op te vangen. Er stond veel op het spel. Als het nodig was, nam Paolo wel de tijd om mensen die iets verkeerd gedaan hadden uit te leggen hoe ze zich konden rehabiliteren. Hij wist verdraaid goed dat de man met het litteken zoveel geduld niet had.