3 Elba

Vlak na zonsondergang liepen Bernadette en Emma langs het strand, en gingen zitten op een paar badstoelen.

‘Dit is het,’ zuchtte Emma. ‘Hier heb ik het allemaal voor gedaan. Nu worden we beroemd.’

Bernadette lachte om de serieuze toon van Emma.

‘Denk je dat echt?’

‘Ja, natuurlijk. Denk je dat ze voor iemand anders nog harder gaan klappen? Dit is het. Echt waar.’

Ze liet zich achterover zakken en keek naar de sterrenhemel. Naast de opkomende maansikkel schitterde de planeet Venus, met haar ontroerend mooie heldere gloed, als een diamant geprikt op de zwarte nachthemel.

‘We worden beroemd. Wen er maar aan!’

‘Hmm, dan gaan we kleren uitzoeken in Milaan, denk ik!’ zei Bernadette.

‘Milaan, Parijs, New York. En we hoeven niet eens een ticket te kopen, want we gaan gewoon winkelen waar we toch al zijn. Na een optreden of zo.’

‘En als we dan naar buiten komen uit een boetiek op 5th Avenue dan staan er twaalf fotografen klaar!’

‘En in een restaurant zegt de ober dan, jullie zijn toch Bernadette en Emma? Jullie hoeven niet te betalen, wij zijn fans van jullie.’

‘Of een man met een Ferrari betaalt stiekem voor ons en laat de ober een briefje brengen dat hij ons fantastisch vindt!’

Ze lagen allebei hard lachend achterover, ieder op een strandstoel. De warme avondlucht, het geroezemoes van het hotel in de verte en het zachtgele maanlicht over de baai gaven een sprookjesachtig gevoel terwijl de meiden hun fantasie de vrije loop lieten. Maar veel tijd was er niet. Ismael, de drummer, kwam aangerend. Omdat hij zo sterk gebouwd was, rende hij een beetje zwaar, als een karrenpaard dat op hol geslagen is. Hij was een stevige en betrouwbare drummer, en al was hij misschien geen geweldige atleet, hij was wel iemand die recht op zijn doel afging. En hij kon behoorlijk opvliegend zijn, dat hadden de vriendinnen al gauw gemerkt, toen ze een keer een tikkeltje aangeschoten op een repetitie kwamen. Ziedend was hij. Want hij was vastbesloten om te winnen op dit European Talent Festival.

‘Hee!’ zijn stem galmde tussen de rotsen heen en weer.

‘Jullie moeten terug komen!’

Hijgend stond hij naast de meiden.

‘De jury gaat zo beraden. Over twintig minuten is de uitslag voor de finale.’

‘Oeps,’ lachte Emma. ‘Dat is waar ook. Wij waren alvast aan het wennen aan beroemd zijn. Alleen moet eerst de jury nog even meewerken.’

Bernadette gierde het uit van het lachen, maar Ismael keek haar streng aan.

‘Wacht nog maar even met dromen. Die rockers uit Moermansk waren vreselijk goed.’

De meiden werden plotseling stil en kwamen langzaam overeind.

‘Helemaal strak, en ze hadden twee hele goede nieuwe nummers. Niemand had het verwacht. Ik weet nog niet zo zeker dat we van hen kunnen winnen. Ik ga alvast terug. Ik zie jullie over een paar minuten op het terras.’

Ismael draaide zich om en liep met stevige pas terug. Tegen het licht van het hotel zagen de meiden alleen zijn schaduw, maar het leek wel of zijn aanwezigheid nog even was blijven hangen.

‘Is hij nou boos?’ vroeg Bernadette.

‘Wat maakt dat nou uit. Ik vind hem gewoon een eikel. Waarom moet hij nou ons plezier bederven!’