12 Elba

Aan de zijkant van de ronde zaal, onopvallend voor iedereen, tikte de man met het litteken op de schouder van de chauffeur. Hij gebaarde dat hij buiten even met de voorzitter van de jury wilde praten. De chauffeur knikte en pakte zijn telefoon, terwijl Ricardo naar de zijdeur liep. De voorzitter van de jury greep naar zijn binnenzak waar hij zijn telefoon voelde trillen en keek verbaasd. Wie zou hem nou net op dit moment opbellen?

Terwijl de chauffeur sprak, luisterde de juryvoorzitter en knikte. Hij stond op en liep door de zaal naar dezelfde zijuitgang. Even later ontmoette hij de man met het litteken, net voorbij de rotsen aan de rand van de baai, uit het zicht van alle aanwezigen.

‘Wat is er, Ricardo?’

‘We hebben meer tijd nodig. De voorbereidingen zijn nog niet klaar. Een week moet je me nog geven.’

‘Een week? Hoe moet ik dat regelen? Hoe moet dat met alle tv contracten?’

‘Regel het maar. Geld is geen probleem, dat weet je. Eén week. Kun je dat?’

De juryvoorzitter streek met zijn hand over de portefeuille in het binnenzakje van zijn colbert en keek Ricardo vragend aan. Deze glimlachte met een mengeling van begrip en minachting.

‘Natuurlijk. We vergeten je echt niet.’

‘Benissimo,’ zei de juryvoorzitter en pakte de uitgestoken hand van Ricardo.

‘We gaan beginnen, ik doe mijn best.’

‘Dat weet ik,’ zei Ricardo. ‘Ik reken op je.’

De juryvoorzitter liep met snelle pas terug naar de zaal, maar de man met het litteken belde nog een nummer. Hij sprak gedempt, zelfs al was er niemand in de buurt.

‘We hebben er een week bij. Liggen jullie op schema?’

Er was even een stilte, toen sprak hij weer.

‘Alles moet voor die tijd klaar zijn. We kunnen geen fouten maken. We rijden na de optredens meteen terug. Ik wil dat meisje nog even zien bewegen, maar ik geloof wel dat het goed zit. Tot morgen.’

De man met het litteken ging ook terug naar de zaal, waar de rockers uit Moermansk klaar stonden voor hun optreden.

Toen de grote klok boven het podium op nul sprong renden de rockers als wilde beesten op hun instrumenten af. Binnen een paar seconden begonnen ze een keiharde en wervelende show met vette gitaarsolo's, harde hoge zang van de zanger die zo groot leek als een grijze beer en het strakke en meeslepende drumwerk van Youri dat de hele band steeds verder opstuwde tot je het gevoel kreeg dat je in een zware auto zat die vol gas ging en op ieder moment de bocht uit kon vliegen. Op tv waren beelden te zien van mensen uit het publiek die gebiologeerd naar het podium staarden en helemaal overdonderd waren door de rauwe energie van de jongens uit Moermansk. Juist na een vlammende solo van de gitarist, toen de drummer het ritme versnelde, braken ineens allebei zijn drumstokken op het zelfde moment. Iedereen in de zaal kwam overeind en brulde naar het podium, het leek wel of de energie aanstekelijk was, of de band in vuur en vlam stond en het oversloeg naar het publiek. Alleen Ricardo en de chauffeur stonden onopvallend tegen de zijmuur, en bewogen nauwelijks. Maar dat viel niemand op, ook Lucia die thuis bij de tv met open mond naar de fenomenale rockband uit Moermansk zaten te kijken. Ze had de man met het litteken nog nooit gezien. Dat zou niet lang meer zo blijven.