63 Orange

Bernadette werd heerlijk ontspannen wakker. Alle angst en spanning van de vorige dag waren van haar afgevallen. Ze had niets gemerkt van wat er die nacht gebeurd was en wist alleen maar dat ze lekker geslapen had. En ze was heel blij dat haar droombestaan vandaag doorging, met een beroemde producer en een professionele band. Allerlei beelden van haar laatste droom dwarrelden nog door haar hoofd, van Ismael, de rest van de band, van Elba, en het European Talent Festival.

Juist toen Bernadette zich nog een keer omdraaide, werd er op haar deur geklopt.

‘Ja!’ riep ze.

Louise deed zachtjes de deur open en stak haar hoofd naar binnen. Ze glimlachte wel, maar Bernadette zag meteen de rimpels op haar voorhoofd, de doffe ogen, en de spanning rond de mondhoeken die verraadden dat Louise een minder goede ochtend had.

‘Goedemorgen, Bernadette, heb je goed geslapen?’

‘Ja, heerlijk. Maar jij dan? Je ziet er een beetje gespannen uit. Ben je zenuwachtig?’

‘Ja. Eerlijk gezegd wel. Het gaat voor ons ook allemaal erg hard.’

‘Nou kalm aan maar hoor. Op Elba ging het prima, dan zal het hier toch ook wel lukken?’

Louise probeerde te glimlachen, maar de spanning in haar gezicht maakte haar poging meer tot een grimas.

‘Laten we maar lekker gaan ontbijten. We hebben toch wel even de tijd voor we weg moeten?’ Zei Bernadette.

‘Ja, we hebben nog een uurtje.’

Bernadette zat overeind op haar bed, en keek naar Louises afhangende schouders.

‘Jij hebt gewoon een flinke kop thee nodig, denk ik, en een paar verse croissantjes. Dan zal het wel weer gaan.’

Louise schudde even met haar hoofd, alsof ze een paar gedachten kwijt moest. Daarna lukte het haar wel om geloofwaardig te glimlachen.

‘Je bent een lieverd, Bernadette. Het spijt me. Eigenlijk hoor ik jou te ondersteunen. We zien elkaar beneden bij het ontbijt, oké?’

‘Ja, over een kwartiertje. Ik ga me meteen even aankleden.’

Bernadette trok wat gemakkelijke kleren aan, een spijkerbroek, een ruime blouse, gymschoenen. Het zou vast weer een lange dag worden, en ze hoefde niets officieels te doen.

Beneden in het restaurant van het hotel stonden Louise en Paolo bij het buffet, waar tientallen soorten fruit, brood, en warme gerechten stonden uitgestald, van gebakken aardappels tot vers gesneden guave, van knapperige bacon tot kakelverse eitjes.

Bernadette sloeg haar arm om de schouders van Louise.

‘Gaat het al wat beter?’

Paolo keek haar verbaasd aan. Bernadette moest meteen terugdenken aan zijn klamme hand op haar schouder in Elba, toen hij haar vertelde dat de finale was uitgesteld. Hoewel ze geen goede reden had, vond ze Paolo een engerd en ze vertrouwde hem niet. Nu hij haar aankeek kreeg ze weer dat vage gevoel van afkeer. Zijn stem beviel haar ook niet. Altijd een beetje strak, een beetje bijterig.

‘Wat is er dan mis?’ vroeg Paolo.

‘Ik weet het niet,’ zei Bernadette. ‘Maar Louise leek vanochtend een beetje somber.’

Nu keek Paolo verbaasd naar Louise.

‘Was er een probleem?’

‘Nee hoor. Laat maar.’ Louise schudde weer haar hoofd, alsof ze dezelfde gedachten opnieuw kwijt moest.

‘Ik was gewoon een beetje moe. Alles is prima.’

Even later zaten ze gedrieën aan tafel de plannen voor de dag door te nemen. Ze gingen naar een studio midden in Orange, waar de band inmiddels al aan het inspelen was en waar de producent aan het begin van de middag ook zou aankomen.

‘Komen we hier vanavond nou eigenlijk terug, of moet ik mijn spullen in pakken? Het is nogal een troep op mijn kamer.’ Vroeg Bernadette.

‘Laat maar lekker liggen, we komen hier vanavond terug,’ antwoordde Louise.

‘Gelukkig!’ Bernadette had een brede grijns op haar gezicht. ‘Ik heb een vreselijke hekel aan opruimen.’

Als afsluiting van het prachtige ontbijt genoten ze alle drie van heerlijke espresso's. Toen werd het tijd om op pad te gaan.

Paolo ging alvast de limousine ophalen, terwijl Louise met de receptionist ging praten en Bernadette op haar kamer haar tanden ging poetsen, nog wat make-up bij werken en een trui pakken. In de lift naar beneden hing een spiegel. Bernadette keek naar zichzelf, haar kleding, haar make-up. Snel verschikte ze nog wat aan haar blouse. Toen ze beneden was en de deuren zich voor haar openden stapte ze vol zelfvertrouwen de lift uit. Er stond niemand achter de balie van het hotel, maar dat viel haar niet op. Buiten was het een zonnige dag, heerlijk warm. Paolo had de airconditioning van de limousine al aangezet.

‘Vandaag gaat het gebeuren,’ zei Bernadette tegen Louise. ‘Zo'n beroemde producer. Ik kan het nog steeds haast niet geloven.’

Louise keek haar een beetje mysterieus aan.

‘Ja, vandaag gaat het gebeuren, Bernadette. Maar als je het European Talent Festival aan kan, dan moet vandaag voor jou toch echt simpel zijn. Maak je maar geen zorgen.’

Er waren gelukkig geen fans te zien. Paolo opende de deur voor Bernadette. Louise liep naar de andere kant, met een klein koffertje dat ze blijkbaar van haar kamer had meegenomen.

‘Waarom ga je niet naast Bernadette zitten, Louise?’ Zei Paolo. ‘Ik vind de weg hier wel.’

Louise knikte en stapte in.

Toen ze door het centrum van Orange reden wees Louise een paar oude gebouwen aan.

‘Je weet toch dat onze koninklijke familie hier vandaan komt?’

‘Ja,’ zei Bernadette. ‘Daarom heten ze Oranje Nassau. Maar ik wist niet dat de Romeinen hier ook geweest waren.’

Ze keek naar een oud amfitheater dat ze achter een rij bomen zag liggen.

‘We komen ook nog langs zo'n oude Romeinse triomfboog,’ zei Louise. ‘Kijk daar.’

Bernadette keek uit het raam en Louise leunde helemaal haar kant op om de poort aan te wijzen.

‘Ja, ik zie hem!’ riep Bernadette.

Op dat moment klonk er een zacht gesis. Maar voordat ze Louise had kunnen vragen wat het was voelde Bernadette zich ineens helemaal slap worden. Ze merkte niets van het maskertje dat Louise op haar gezicht duwde. En ze merkte ook niet dat Paolo rechtsaf sloeg en koers zette naar de autoroute. Hij zuchtte opgelucht en keek even achterom naar Louise.

‘Zie je wel dat het meevalt,’ zei hij. Toen gaf hij flink gas. Voor hem lag de lange rechte weg die hen in minder dan twee uur naar Lyon zou brengen.