56 Manchester

Annelies en Martin hadden er een late avond van gemaakt. Nu ze een keer zonder Bernadette en Lucia in het buitenland waren konden ze eindelijk weer eens doen waar ze zin in hadden. Ze waren naar een uitvoering geweest in de concertzaal van Manchester. Na afloop hadden ze nog een paar uur zitten napraten in de bar. Heimelijk hadden ze zich voorgesteld hoe het zou zijn als True Face hier op zou treden, en hoe ze dan na afloop back stage zouden gaan om Bernadette bloemen te brengen.

Een tikkeltje aangeschoten kwamen ze ruim na middernacht hun hotel binnen. Martin zong in de lift één van de True Face nummers en Annelies stond er genietend naast. Zo ontspannen hadden ze zich in geen jaren gevoeld. Op de kamer zette Martin zonder erbij na te denken de televisie aan. Tot zijn grote verrassing verscheen ineens Bernadette levensgroot in beeld.

‘Annelies, kijk nou!’ riep hij.

Even later zaten ze samen op de rand van het bed naar een filmpje over het European Talent Festival te kijken. Het filmpje zag er schitterend uit. Voor het hotel in de bergen kampeerde een grote groep fans, allemaal in afwachting van het moment dat ze de leden van True Face te zien zouden krijgen. Terwijl de muziek van hun laatste optreden op de achtergrond klonk waren er prachtige beelden te zien van de leden van de band bij het zwembad en het strand, een repetitie waar Bernadette haar dwarsfluit solo speelde, flarden van het drumwerk van Ismael, heel subtiele stukjes, maar ook fragmenten waar hij zich helemaal in zijn spel leek te vergeten. Zijn hoofd vloog heen en weer, en in slow motion zag je het zweet van zijn gezicht en haren afspatten terwijl hij met dikke stokken op zijn trommels beukte.

Toen waren er beelden van het busje van de band, hoe het langzaam het parkeerterrein bij het hotel in de bergen op reed en de bandleden een voor een uitstapten, allemaal met een brede glimlach. Ismael kwam als eerste naar buiten en hield galant zijn had op zodat Bernadette zonder moeite en met elegante stijl nog even naar de camera kon zwaaien.

Daarna was John te zien, die een honderdtal joelende fans toesprak.

‘Lieve mensen,’ riep hij, terwijl hij ze met zijn handen tot stilte maande.

‘Lieve mensen, we vinden het fantastisch dat jullie hier allemaal zijn.’

De fans zwaaiden met hun vlaggen, tassen en sjaals, overal was het embleem van True Face te zien, en foto's van de bandleden.

‘Jammer genoeg is de band vanmorgen vertrokken. Ze waren allemaal geweldig blij met jullie aanwezigheid, maar de producenten vonden dat ze teveel afgeleid werden. Dus alle leden zijn vanmorgen naar een geheime locatie op het vasteland gegaan om in stilte te repeteren. We hopen dat jullie hier begrip voor hebben.’

Er klonk luid boegeroep, maar er waren ook fans die begrijpend knikten. Er stond veel op het spel voor de finale van volgende week en de voorbereidingen waren natuurlijk heel belangrijk.

‘Slim dat ze de fans op het verkeerde spoor zetten,’ zei Annelies. ‘Ze vertellen dus niet dat Bernadette naar Frankrijk gaat.’

‘Nee,’ zei Martin, ‘stel je voor dat er straks ineens tweehonderd auto's achter haar aan rijden. Dan komt er van repeteren helemaal niets meer terecht.’

‘Het is wel een grote organisatie. En zo professioneel.’ Annelies verbaasde zich nog steeds over het plotselinge succes van Bernadette.

Martin pakte zijn computer uit zijn tas.

‘Ik ga nog even een email sturen. Dit filmpje wil iedereen denk ik wel zien.’

Even later knipperde op het scherm van Oom Cees in Toronto een melding dat er een nieuw bericht was.

---

‘Hallo allemaal!

Annelies en ik wilden jullie even laten weten dat er een prachtig nieuw filmpje over True Face is gemaakt door de BBC. Je kunt het vinden op hun website. Groeten van Annelies en Martin.’

---

Oom Cees had het filmpje binnen een paar seconden op zijn scherm staan. En wat hij al verwachtte klopte ook: Het filmpje bevatte geen enkel nieuw beeld van Bernadette. Alles was gemonteerd uit oud materiaal. Het had voor de producenten toch een kleine moeite moeten zijn om een nieuw interview of wat recente repetitiescènes te laten zien. Blijkbaar hadden ze iets te verbergen.

Door de grap met de ontvangst van Sjef geloofde niemand meer dat er iets met Bernadette aan de hand was. Er gingen koude rillingen door hem heen toen hij terugdacht aan het filmpje van het Pakistaanse meisje. Het akelige gevoel bekroop hem dat er misschien niet veel tijd meer was om iets te doen. En het ergste was nog dat hij geen idee had waar hij moest beginnen.