22 Manchester

Annelies draaide zich nog eens om in het heerlijk zachte bed. Langzaam opende ze haar ogen. Martin was al opgestaan. Ze waren in hun hotel in Manchester en ze hadden nog een paar dagen vrij voor het congres van martin begon.

‘Hoe laat is het?’ vroeg ze.

‘Bijna half tien,’ zei Martin. ‘Het wordt wel tijd om naar beneden te gaan. Het ontbijt is maar tot tien uur.’

‘Ja, ik kom er uit. Wat is het heerlijk om eens lekker uit te kunnen slapen.’

Martin lachte. ‘We hebben het veel te druk gehad. Ik ben blij dat je hier lekker bijslaapt.’

Annelies rekte zich nog eens uit en pakte de telefoon. Ze wilde even horen hoe het met Bernadette ging.

Martin kwam bij haar staan. Ze werden meteen doorverbonden met Hotel Desirée.

‘Met Paolo.’

‘Hallo Paolo, met Annelies. Hoe gaat het?’

‘Prima, prima. Ik heb opwindend nieuws voor je.’

‘Vertel eens. Gaat het over Bernadette?’

‘Ja, natuurlijk. De belangstelling voor haar talent is overweldigend.’

‘Ja, dat had je verteld. Dat er allemaal persmensen en producers bij de repetities wilden zijn, daarom konden we haar toen niet spreken.’

‘Nou, iedereen was dus razend enthousiast. Maar van de repetities kwam niets terecht. Dus True Face gaat nu ergens anders repeteren, zodat ze niet teveel last hebben van al die belangstelling.’

‘Tjee. Wat een idee zeg. Onze dochter zo beroemd.’

‘Het begint er op te lijken. Maar we hebben natuurlijk wel jullie toestemming nodig.’

‘Ja. Is ze daar, kunnen we haar even spreken?’

‘Ze zit nu net weer midden in een repetitie. Kunnen jullie vanmiddag terugbellen?’

‘Geen probleem. Martin en ik gaan het eens rustig bespreken. Doe Bernadette alvast de groeten van ons.’

‘Ja, zal ik doen. Dan spreken we elkaar vanmiddag verder.’

Aan het ontbijt lieten Martin en Annelies hun gedachten gaan over Bernadette. Een prima plan, vonden ze. Het zou doodzonde zijn als alle belangstelling haar kansen op het winnen van de finale in de war stuurde.

Het was een prachtige dag in Manchester, de zon scheen volop toen ze later over de snelweg naar Liverpool reden waar ze door alle straten slenterden waar de Beatles opgegroeid waren en in hun liedjes zo vaak over zingen. Ze genoten er intens van, want de muziek van de Beatles betekende veel voor hen allebei. Hoog in de lucht boven hen trok een vliegtuig een stralende streep door de lucht.

‘Zou dat Sjef zijn?’ vroeg Annelies.

‘Dat denk ik niet,’ zei Martin. ‘Die vliegt wat noordelijker, zo'n beetje over Schotland, denk ik.’

‘Wel moedig van die jongen hè?’

‘Tja,’ zei Martin. ‘Ik vind het niet zo'n geweldig plan. Die broer van jou heeft wel vaker van die rare dingen. Maar wat moeten Joost en Herma in vredesnaam doen als er daar wat gebeurt?’

Annelies keek bezorgd. Cees was altijd al de avonturier van de familie geweest. Maar sinds hij naar Canada was verhuisd kon niemand meer precies volgen wat hij allemaal deed en wat er van zijn verhalen waar was.

‘Nou, het kost ze toch hooguit een halve dag om daar te komen, denk ik,’ zei Annelies.

Martin knikte. Dat een halve dag wel heel lang kan zijn als dingen uit de hand lopen kwam op dat moment niet in hen op.