103

Blits kwam stralend terug, kennelijk bijzonder gelukkig.

'We konden niet verder komen dan de grens van dit gebied,' zei ze, 'en het deed me sterk aan Solaria denken. Fallom is er natuurlijk van overtuigd dat dit Solaria is. Ik heb haar gevraagd of ze niet vond dat Daneel een heel ander uiterlijk had dan Jemby - Jemby was per slot metalig - en Fallom zei: "Nee, niet echt", maar wat ze daarmee bedoeld heeft is me niet duidelijk.'

Ze keek naar Fallom die een tiental meters verder op haar fluit speelde voor een ernstige Daneel wiens hoofd op de maat knikte. Het geluid bereikte hen ijl, helder en prachtig.

'Wisten jullie dat ze die fluit had meegenomen toen we uit het schip stapten?' vroeg Blits. 'Ik denk dat ze voorlopig niet van Daneel is weg te slaan.'

Het antwoord op die opmerking was een geladen stilte en Blits keek angstig naar de twee mannen. 'Wat is er aan de hand?'

Trevize gebaarde hulpeloos naar Pelorat. Knap jij het maar op, leek dat gebaar te zeggen.

Pelorat schraapte zijn keel en zei: 'Ik denk eigenlijk, Blits, dat Fallom voortaan bij Daneel zal blijven.'

'O ja?' Blits fronste haar voorhoofd en maakte een beweging alsof zij op Daneel wilde afstappen, maar Pelorat pakte haar bij de arm. 'Blits, dat zou ik niet doen. Hij is nu al machtiger dan Gaia en Fallom moet bij hem blijven, wil Galaxia mogelijk zijn. Ik zal het je uitleggen, en Golan, help me alsjeblieft als ik iets niet goed zeg.'

Blits luisterde naar de verklaring en haar gezicht betrok hoe langer hoe meer tot ze pure wanhoop uitstraalde.

In een poging koele logica naar voren te brengen, zei Trevize: 'Zo is het, Blits. Dat kind is een Ruimter en Daneel is ontworpen en gemaakt door de Ruimters. Het kind is door een robot opgevoed en heeft niets anders gekend op een landgoed dat even groot is als dit hier. Het kind heeft transductie-vermogens die Daneel nodig heeft en ze zal wel een eeuw of drie, vier leven, en die tijd is minstens nodig om Galaxia op te bouwen.'

Met rood gezicht en vochtige ogen riep Blits uit: 'Die robot heeft ons natuurlijk zo gemanoeuvreerd dat we wel op Solaria moesten landen om een kind op te pikken voor zijn doel.'

Trevize zei onverschillig: 'Of hij heeft gewoon gebruik van de situatie gemaakt. Ik geloof niet dat hij nu nog zo sterk is dat hij op die afstand van ons marionetten kon maken.'

'Nee, hij heeft het precies uitgekiend. Hij zorgde er eerst voor dat ik me sterk tot het kind aangetrokken zou voelen en dat ik haar mee zou nemen, dat ik haar niet achter kon laten omdat ze anders vermoord zou worden. Hij wist dat ik haar zelfs tegen jou zou beschermen toen jij telkens liet blijken dat je haar helemaal niet zag zitten.'

Trevize zei: 'Misschien is het jouw Gaiaanse ethiek geweest die door Daneel een beetje versterkt is. Maar je hebt geen keuze, Blits. Stel dat je er inderdaad met Fallom vandoor kunt gaan. Waar kun je haar brengen waar ze even gelukkig is als hier? Wil je haar soms weer op Solaria neerzetten waar ze meedogenloos wordt afgemaakt? Of naar de een of andere overbevolkte planeet waar ze ziek wordt en sterft? Of naar Gaia, waar ze haar hele leven om Jemby zal treuren? Moet ze soms mee op een eindeloze reis door de Galaxis en van elke wereld die ze tegenkomt hopen dat die Solaria is? En vind jij een vervanger waarmee Daneel zijn Galaxia kan maken?'

Blits' verdriet was te groot voor woorden.

Pelorat stak timide zijn hand naar haar uit. 'Ik heb aan Daneel aangeboden dat hij zijn brein met het mijne zou verenigen. Hij wilde daar niet aan omdat ik volgens hem te oud was. Ik had het graag gedaan, al was het alleen maar dat jij Fallom zou kunnen behouden.'

Blits pakte zijn hand en kuste die. 'Dank je, Pel, maar die prijs zou te hoog geweest zijn, zelfs voor Fallom.' Ze haalde diep adem en probeerde te glimlachen. 'Misschien is er thuis, op Gaia, ruimte voor een kind, en dan zal dit naar Fallom genoemd worden.'

Daneel moest geweten hebben dat de discussie afgelopen was, want hij kwam naderbij met Fallom huppelend aan zijn zijde.

Het kind begon te rennen en was als eerste bij hen. Ze zei tegen Blits: 'Bedankt, Blits, dat je me weer thuis naar Jemby hebt gebracht en dat je op het schip zo goed voor me gezorgd hebt. Ik zal je nooit vergeten.' En ze wierp zich in Blits' armen en de twee hielden elkaar stevig vast.

'Ik hoop dat je altijd gelukkig zult zijn,' zei Blits. 'Ik zal jou ook nooit vergeten, Fallom mijn liefje,' en ze liet het kind met tegenzin los.

Fallom wendde zich tot Pelorat en zei: 'Ook jij bedankt, Pel, dat je me je boekfilms hebt laten lezen.' Zonder een woord en na een nauwelijks merkbare aarzeling stak ze haar kleine meisjeshand naar Trevize uit die hem even aannam.

'Veel geluk, Fallom,' mompelde hij.

Daneel zei: 'Ik dank u allen, heren, mevrouw, voor wat u gedaan hebt, ieder op uw eigen wijze. U bent nu vrij om te gaan, uw zoektocht is afgelopen. En wat mijn eigen werk betreft, ook dat zal spoedig gereed zijn, en deze keer is succes verzekerd.'

Maar Blits zei: 'Wacht even, we zijn nog niet klaar. We weten nog steeds niet of Trevize van mening is dat de juiste toekomst voor de mensheid Galaxia is, en niet een kolossaal conglomeraat van Geïsoleerden.'

Daneel zei: 'Dat heeft hij al een poos geleden duidelijk gemaakt, mevrouw. Hij heeft voor Galaxia gekozen.'

Blits' lippen persten zich op elkaar. 'Ik hoor het liever uit zijn mond. Wat zal het zijn, Trevize?'

Trevize zei kalm: 'Wat wil je, Blits? Als ik tegen Galaxia stem, krijg je Fallom misschien terug.'

Blits zei: 'Ik ben Gaia. Ik moet je beslissing vernemen en de reden daarvoor, ter wille van de waarheid en nergens anders om.'

Daneel zei: 'Vertel het haar, meneer. Uw geest is onaangetast, zoals Gaia weet.'

En Trevize zei: 'De beslissing is voor Galaxia. Op dat punt bestaat er bij mij geen enkele twijfel meer.'

Blits bleef roerloos gedurende de tijd die men nodig heeft om tot vijftig te tellen, alsof ze alle informatie naar alle delen van Gaia wilde overseinen. Toen vroeg ze: 'Waarom?'