DEEL V

MELPOMENIA

XIII

Weg van Solaria

56

Het vertrek was een nevelige stroom van gebeurtenissen. Trevize had zijn overbodige wapens opgeraapt, de luchtsluis geopend en ze waren naar binnen gestormd. Pas toen ze in de atmosfeer waren, merkte Trevize dat ook Fallom aan boord was.

Ze hadden het vermoedelijk niet eens gered als de vliegtuigen van Solaria niet zo ouderwets geweest waren. Het naderende Solariaanse schip had veel te veel tijd nodig om te landen. Aan de andere kant had de computer van de Verre Ster er praktisch geen seconde voor nodig om het gravitische schip verticaal te laten opstijgen.

Hoewel het zwaartekracht-effect afwezig was en daarmee de door de inertia onvermijdelijke, onverdraaglijke effecten van de acceleratie, was de luchtweerstand toch niet zomaar te negeren. De buitenwand werd veel heter dan toelaatbaar werd geacht volgens de gebruikelijke marine-voorschriften.

Tijdens hun opstijgen zagen ze het tweede Solariaanse schip landen en uit de verte kwamen er meer aan. Trevize vroeg zich af hoeveel robots Blits had aangekund en hij constateerde dat ze overweldigd zouden zijn als ze nog een kwartier op de planeet gebleven waren.

Maar eenmaal in de ruimte (hooguit waren er nog wat atmosferische flarden, maar je mocht gerust van ruimte spreken), zette Trevize koers naar de nachtzijde van de planeet. In de duisternis kon de Verre Ster sneller afkoelen en vandaaruit kon het schip zich in uitwaaierende spiralen rustig van de planeet verwijderen.

Pelorat kwam uit de hut die hij met Blits deelde. Hij zei: 'Het kind slaapt nu normaal. We hebben hem geleerd om het toilet te gebruiken en hij had daar geen enkele moeite mee.'

'Dat verbaast me niets. In het landhuis moeten toch ook dergelijke faciliteiten geweest zijn.'

'Maar ik heb daar niets gezien en geloof me dat ik naarstig heb gezocht,' zei Pelorat vanuit de grond van zijn hart. 'Voor mij hadden we geen seconde later aan boord moeten gaan.'

'Dat geldt voor ons allemaal. Maar waarom hebben wij dat kind aan boord genomen?'

Pelorat trok verontschuldigend zijn schouders op. 'Blits wilde hem niet laten gaan. Het was voor haar een leven redden voor datgene wat ze genomen had. Ze kan het niet verdragen ...'

'Dat weet ik,' zei Trevize.

Pelorat zei: 'Het is een zonderling gevormd kind.'

'Dat kun je van een hermafrodiet verwachten,' zei Trevize.

'Weet je dat hij testikels heeft?'

'Die zal hij heus wel nodig hebben.'

'En ook wat ik alleen maar kan omschrijven als een heel kleine vagina.'

Trevize trok een lelijk gezicht. 'Walgelijk.'

'Dat is niet echt zo, Golan,' protesteerde Pelorat. 'Hij is gevormd naar zijn behoeften. Hij levert slechts een bevruchte eicel, of een heel klein embryo dat vervolgens, naar ik wed, onder toezicht van robots wordt ontwikkeld.'

'En wat gebeurt er als dat op robots gebaseerde stelsel het af laat weten? Dan kunnen ze geen levende jongen meer werpen.'

'Elke planeet is serieus in de problemen als het sociale stelsel volledig in elkaar stort.'

'Verwacht niet dat ik ween over het lot van Solaria.'

'Ik geef toe,' zei Pelorat, 'dat ik ook niet kapot van die wereld ben. Maar dat komt uitsluitend door de mensen en het sociale stelsel, beste vriend, en daar hebben wij moeite mee. Maar als je die mensen en die robots wegdenkt, dan heb je een planeet die ...'

'Net als Aurora in elkaar kan donderen,' zei Trevize. 'Hoe is het met Blits, Janov?'

'Afgepeigerd, vrees ik. Ze slaapt nu. Ze heeft het heel erg moeilijk gehad, Golan.'

'Ik kan bepaald niet zeggen dat ik genoten heb.'

Trevize sloot zijn ogen en constateerde dat hijzelf aan slaap toe was. Hij zou zich aan die behoefte overgeven zodra hij er redelijk zeker van was dat de Solarianen geen ruimtevaart van betekenis hadden. Tot dusver had de computer geen enkel kunstmatig voorwerp in de ruimte gesignaleerd.

Verbitterd dacht hij terug aan de twee Ruimterplaneten die zij bezocht hadden: op de een wilde honden, op de ander vijandige hermafrodieten - en op geen van beide plaatsen was hij ook maar iets over de locatie van Aarde te weten gekomen. Het enige wat ze aan dat dubbele bezoek hadden overgehouden was Fallom.

Hij deed zijn ogen open. Pelorat zat nog steeds aan de andere kant van de computer en keek hem plechtig aan.

In een plotselinge zekerheid zei Trevize: 'We hadden dat Solariaanse kind daar moeten laten.'

Pelorat zei: 'Dat arme ding. Hij zou gedood zijn.'

'Zelfs dan nog,' zei Trevize. 'Want hij hoort daar. Hij maakt deel van die maatschappij uit. Al van de geboorte af stond vast dat hij gedood zou worden als hij overtollig was.'

'Mijn beste kerel, dat is wel erg cru.'

'Het is de waarheid. Wij weten niet hoe we ervoor moeten zorgen en misschien kwijnt hij bij ons weg en dat kan erger zijn. Wat eet hij trouwens?'

'Ik neem aan hetzelfde als wij. Het probleem is eigenlijk wat wij eten. Hoe groot is de voorraad nog?'

'Voldoende. Ruim voldoende. Zelfs met onze nieuwe passagier.'

Pelorat leek niet kapot te zijn van die mededeling. Hij zei: 'Dat dieet is langzamerhand behoorlijk eentonig geworden. We hadden wat meer bij Comporellen moeten inslaan, niet dat die zo lekker kookten.'

'Dat was onmogelijk. We moesten nogal haastig vertrekken, zoals je je misschien herinnert, en dat geldt ook voor Aurora en in het bijzonder Solaria. Maar aan een beetje eentonigheid gaat een mens niet dood. Het is niet leuk, maar we overleven het wel.'

'Kunnen we soms ergens verse voorraad inslaan?'

'Wanneer je maar wilt, Janov. Met een gravitisch schip en hyperruimtelijke motoren is de Galaxis niet eens zo bar groot. Binnen een paar dagen kunnen we overal zijn. Maar het probleem is dat de helft van de planeten in de Galaxis consigne heeft gekregen naar ons uit te kijken. En ik blijf daarom liever een poos uit de buurt.'

'Je zult wel gelijk hebben. Bander leek me niet in het schip geïnteresseerd.'

'Hij was zich er vermoedelijk niet eens echt van bewust. Ik denk dat Solaria al heel lang geleden de ruimtevaart heeft opgegeven. Hun eerste doel was om met rust gelaten te worden. Ze kunnen moeilijk van hun isolement genieten als ze alsmaar door de ruimte trekken en laten merken dat ze er zijn.'

'Wat gaan we nu doen, Golan?'

Trevize zei: 'We moeten nog naar een derde wereld toe.'

Pelorat schudde zijn hoofd. 'Te oordelen naar die eerste twee heb ik er weinig fiducie in.'

'Ik ook niet, maar zodra ik wat geslapen heb, laat ik de computer een koers naar die derde wereld uitzetten.'