Hoofdstuk 27

Heden

Om de een of andere reden meende Lee dat het een goed idee was om Ted met een aansteker te bedreigen. Misschien kon hij door de klap niet meer helder denken of had hij nooit van benzinedampen gehoord, want toen het kleine blauwe vlammetje in een grote vuurkegel veranderde, verscheen er verbaasde uitdrukking op zijn gezicht. De bewaker sperde zijn opgezwollen oog zo wijd mogelijk open voordat hij in een uitzinnige dans heen en weer begon te springen, schreeuwend van pijn en gevangen in een vuurbol.

Laura en Ted hadden niet veel tijd om te reageren. Een enorme vuurzee kwam op hen af en de blauwe tentakels van de vlammen kropen overal omhoog. Ze stoven weg in tegengestelde richtingen. Het geschreeuw van Lee klonk steeds huiveringwekkender. De geur van verbrand vlees was overal.

De kelder werd door een barrière van vuur in tweeën gedeeld en Laura raakte ingesloten aan de kant zonder deur. Terwijl de bewaker zijn laatste zieltogende kreten uitstootte, zocht zij een manier om naar de andere kant te komen, maar het vuur greep om zich heen en kwam haar kant uit, de rook werd steeds dikker. Een voor een ontploften de lampen, wat een oranje, pulserende gloed veroorzaakte. De ratten gilden.

Ted schreeuwde dat ze naar achteren moest gaan terwijl hij de groene bank probeerde te verschuiven, die nog niet door de vlammen was bereikt, om zo een brug te maken tussen een tafel en een paar opgestapelde meubels. Dat lukte niet. Zijn overhemd vatte vlam en hij moest het uittrekken en zijn mond ermee bedekken om adem te kunnen halen. Hij schreeuwde iets onverstaanbaars.

‘Wat zeg je?’ Laura bevond zich op ongeveer tien meter afstand, maar in plaats van vooruit te komen, zag ze zich genoodzaakt naar achteren te gaan. Ze trok ook haar blouse uit en ademde door de stof heen, maar merkte evengoed dat ze niet meer helder kon denken.

Ted probeerde het nog een keer en haalde nu het overhemd van zijn mond.

‘Het luik, Laura. Ga naar beneden en doe het luik dicht.’

Nu verstond Laura het wel. Maar ze besefte dat het onder die omstandigheden onmogelijk was. Het vuur versperde de opening in de vloer.

‘Ted, ik kan daar niet komen!’

Hij schreeuwde nog wat, maar zijn stem werd door het knetterende vuur gesmoord. De rook was te dicht, maar het was ook bijna onmogelijk door de stof heen lucht te krijgen; Laura verdroeg de lap niet langer en haalde hem van haar mond. Door een hoestbui viel ze op haar knieën. Ze was zich niet helemaal bewust geweest van haar prikkende ogen tot ze merkte dat de lucht vlak bij de grond beter te verdragen was. Ze bedekte haar gezicht opnieuw met haar blouse en sleepte zich naar de zijmuur. Ze hield zichzelf voor dat ze haar doel alleen zou bereiken door langs de plint te kruipen. Een lange rij stalen tafels vormde een soort tunnel waar ze relatief makkelijk onderdoor kon kruipen. Het vuur versperde de weg een paar keer en ze moest zich heel dicht tegen de muur drukken of zelfs uit de geïmproviseerde tunnel komen. Naarmate ze haar doel naderde, werd de rook dichter, zelfs daarbeneden.

Alles bij elkaar moest ze ongeveer acht meter afleggen. Dat leek te doen, maar halverwege begon ze te vrezen dat het haar niet zou lukken. Een roodgloeiend gordijn blokkeerde de doorgang compleet. Als ze verder wilde moest ze onder de tafel uit komen, maar de situatie ernaast was niet veel beter. Toen ze omkeek zag ze dat ze nu zelfs niet meer terug kon.

Ze riep Ted, maar kreeg geen antwoord. Was hij de kelder uit of zou hij bewusteloos zijn? De politie was onderweg en kon er elk moment zijn; als ze het luik bereikte en het daaronder lang genoeg uithield, zou ze net zo lang schreeuwen tot iemand haar buiten hoorde.

Maar daarvoor moest ze wel bij het luik komen; ze had niet veel tijd meer. Of ze probeerde buiten de tunnel met een omweg bij de opening te komen, of ze nam de kortste weg dwars door het vuur heen. Ze moest het proberen, voor Walter.

Ze wikkelde haar hoofd in haar blouse, hield haar arm als een schild voor zich en ging er zo snel ze kon doorheen.

EINDE