Hoofdstuk 27

Marcus had die nacht bijna geen oog dichtgedaan en alleen maar elk detail van zijn avond met Laura de revue laten passeren, terwijl hij enorme spijt had van zijn gemiste kansen. In de loop van de ochtend kwam daar geen verandering in. Hij sloot zich op in zijn kantoor en probeerde de telefoon zo min mogelijk op te nemen. Rond lunchtijd moest hij wel naar het restaurant, maar hij koos een tafeltje waar bijna nooit iemand zat omdat het zo dicht bij de keuken was. Om duidelijk te maken dat hij niet gestoord wilde worden, had hij een dik handboek over pathologie bij zich waarin hij absoluut niet van plan was te gaan lezen. Hij legde het open naast zijn salade die hij in recordtijd wilde verslinden.

Op dat moment kwam Laura binnen, die zelden op hetzelfde tijdstip lunchte als de anderen, en ze keek om zich heen. Toen ze hem zag, stak ze haar hand op en liep snel naar zijn tafeltje toe. Ze ging zitten zonder zijn uitnodiging af te wachten.

‘Ik moet met je praten.’

Marcus begreep uit de koortsachtige blik in haar ogen dat het niet om iets persoonlijks ging.

Gelukkig maar.

‘Zal ik iets voor je halen?’

‘Nee, dat hoeft niet. Ik heb niet zoveel tijd. Ik ben bij Nina langs geweest.’

Nina? Marcus probeerde zijn verwarring niet te laten blijken tot hij de naam van Lynch’ secretaresse kon plaatsen.

‘O, en? Heeft ze je iets verteld?’

‘Jazeker.’ Laura kon haar enthousiasme niet verbergen. ‘Het ging heel makkelijk toen ik haar eenmaal op de doos van Dunkin’ Donuts had gewezen. Alles is precies zo gegaan als Ted in de eerste cyclus vertelt. Ze was erbij tot ze haar lieten gaan. Maar moet je horen wat er toen gebeurde.’

Laura had zich over de tafel gebogen; ze praatte tegen hem op een paar centimeter afstand. Marcus zag nog net dat een paar collega’s op hen letten.

‘Wat gebeurde er?’

‘Voor Nina wegging hoorde ze Ted aan de andere kant van de deur tegen Lynch zeggen dat hij wist dat hij hem naar Blaine was gevolgd.’

Marcus probeerde dat stukje in te passen. Hij moest toegeven dat hij zich langzamerhand ook in het web van de zaak had laten vangen. Dat eenvoudige zinnetje kon een aantal zaken ophelderen. Ten eerste dat Lynch Blaine ook kende en ten tweede dat Teds bezoek aan Blaine het motief scheen te zijn van de ruzie tussen de twee vrienden en de daaropvolgende geweldsuitbarsting.

‘Waar denk je aan?’ wilde Laura weten.

‘Nou, dan hoeven we er niet meer aan te twijfelen of Ted in het huis van Blaine is geweest. En als je het mij vraagt, was hij daar niet met de beste bedoelingen. Ik zeg niet dat hij hem wilde vermoorden, maar ten minste in elkaar slaan.’

‘Ik geloof dat we er bijna zijn, Marcus. De reden dat Ted die avond naar Blaine ging, moet de sleutel tot de oplossing zijn. Ted wilde zelfmoord plegen, maar eerst moest hij met Blaine een rekening vereffenen. Waarom? Lynch volgde hem, misschien omdat hij vermoedde wat er kon gebeuren, en verijdelde Teds plannen. Klinkt dat overtuigend?’

‘Nogal. Het komt uiteindelijk neer op het zoeken naar een verband tussen Ted en Blaine.’

‘Ik voel dat we dichtbij zijn.’

Dat zou ik wel willen.

‘Komt zijn gezin niet binnenkort langs?’

‘Morgen. Ik ben een beetje zenuwachtig.’

‘Het gaat vast goed.’

Laura knikte. Emotionele klappen konden bijzonder productief zijn of een enorme terugslag veroorzaken. Ze stond op.

‘Wat ga je hiermee doen, Laura?’

‘Ik geloof dat ik het tijdens de eerstvolgende sessie gebruik, het wordt tijd om alle kaarten op tafel te leggen.’

Marcus maakte een bevestigend gebaar.

‘Laura…’

‘Ja?’

‘Ik vond het erg gezellig gisteren,’ zei Marcus. Verder kwam hij niet, hij kon niet onder woorden brengen hoe erg hij zich schaamde over zijn lafheid.

Het antwoord was een meelevende glimlach, wat Marcus in een afgrond vol treurigheid duwde.