Hoofdstuk 1

Het psychiatrische ziekenhuis Lavender Memorial in Boston bood plaats aan veertig gevaarlijke patiënten in het moderne paviljoen C van het bijgebouw. Daar werd Ted McKay in een rolstoel naartoe gereden. Zijn hoofd was een beetje scheefgezakt en er liep een sliertje speeksel uit zijn mondhoek. Roger Connors, de leidinggevende van de verpleegafdeling, duwde de rolstoel naar binnen, gevolgd door een van zijn naaste medewerkers, een slanke jongen met een ernstige blik die Alex McManus heette. De kamers lagen in de oostelijke vleugel en om er te komen moest je langs een controlepost. Toen de voor dat deel van de sector verantwoordelijke bewaker ze aan zag komen, hield hij ze met opgetrokken wenkbrauw een opgestoken hand tegen.

‘En wie mag dat zijn?’

‘Theodore McKay,’ antwoordde Roger.

De bewaker legde zijn krant op de tafel en wierp een blik op de bewakingsmonitoren voor zich, een verplichte handeling voor het verlaten van de portiersloge. Hij liep in de richting van de zojuist aangekomen mannen en observeerde ze door de tralies.

‘Ik heb geen enkel opnameformulier, Roger,’ zei hij, niet erg op zijn gemak. Hij werkte nog geen jaar in het ziekenhuis en de protocollen werden normaal gesproken zonder uitzondering gevolgd.

‘Dokter Hill is op dit moment met Marcus in gesprek.’

Marcus Grant was de directeur van paviljoen C.

De bewaker wist niet wat hij moest zeggen. In de tijd dat hij dagdiensten draaide waren er maar weinig opnames geweest en alle gevallen werden altijd een paar dagen van tevoren aangekondigd.

‘Zonder het opnameformulier kan ik jullie niet laten passeren. Het spijt me.’

‘Dan blijven we hier wachten.’

De bewaker knikte, nog steeds ongemakkelijk onder de situatie, en bekeek Ted wat uitgebreider; die zat onveranderd met zijn hoofd scheefgezakt en halfgesloten oogleden, terwijl het kwijl inmiddels vijf centimeter onder zijn kin bungelde. Hij droeg het voorgeschreven grijze uniform en zijn handen en voeten waren geboeid. Even leek hij zijn ogen op de bewaker scherp te stellen, maar het leed geen twijfel dat hij nog zeker een paar uur van de wereld zou zijn door het kalmeermiddel dat hem was toegediend.

‘Wat is er met hem?’

Verscheidene patiënten in het paviljoen waren moordenaars, verkrachters of allebei, sommigen hadden zelfs opschudding in de media veroorzaakt. De naam Theodore McKay zei de bewaker niets.

‘Kunnen we hem ten minste naar zijn kamer brengen?’ vroeg McManus zichtbaar geïrriteerd. Het was voor het eerst dat hij zijn mond opendeed. Roger, die de rolstoel vasthield, draaide zich naar hem om en keek hem bestraffend aan.

‘Het is een patiënt van dokter Hill,’ zei Roger alleen.

‘Dat ding moet in elk geval buiten blijven,’ zei de bewaker en hij wees op het hoefijzer dat Ted met beide handen omklemde.

‘Dat zien we nog wel.’