Hoofdstuk 23

Marcus gaf zijn secretaresse instructies dat hij door niemand gestoord mocht worden, want hij moest het uitgavenoverzicht nakijken en naar de directrice sturen, toen Laura in de gang verscheen en zijn prioriteiten op slag veranderden.

‘Wat een leuke verrassing!’ zei hij toen hij haar aan zag komen.

Zijn secretaresse, die hem van haver tot gort kende, keek hem van over haar ronde brillenglazen aan, met een uitdrukking die het midden hield tussen verwijt en medelijden.

‘Heb je het druk?’ vroeg Laura terwijl ze zijn kantoor binnengingen.

‘Niet meer dan normaal. Je ziet er vrolijk uit. Is er wat gebeurd?’

‘Is het zo duidelijk?’

‘Een beetje.’

‘Ik ben inderdaad blij,’ beaamde ze. ‘Ik heb met Ted gesproken over wat hij Lynch heeft aangedaan, over Wendell, over alles. Gisteren had hij een onthullende droom waardoor hij er bijna uit zichzelf achter kwam. Ik voelde dat het een geschikt moment was en daarin vergiste ik me niet.’

‘Daar ben ik blij om.’ Marcus schoof de papieren op zijn bureau aan de kant.

‘Heb je het echt niet druk?’

‘Helemaal niet,’ loog hij en hij liet zijn stem dalen. Ook al was Claudia uiterst discreet, hij wilde niet dat ze hem zo’n glasharde leugen hoorde verkondigen. Hij liep enorm achter met de papieren en elke seconde telde, maar dat Laura naar hem toe kwam was belangrijk, hij wilde onder geen beding ongeïnteresseerd overkomen. Hij werd liever door de directrice tot de orde geroepen dan dat hij kortaf tegen Laura was.

‘Ik geloof dat ik heel dicht bij de kern van alles ben, Marcus.’

‘Wat fijn voor je.’

‘Jij maakt er nu ook deel van uit, je komt niet meer van me af.’ Ze gaf hem een knipoog.

Marcus schoot in de lach.

‘Ik weet niet of ik daar blij mee moet zijn. Maar wanneer je dat boek schrijft, laat dan alsjeblieft ons regelingetje om McKay naar mijn paviljoen over te plaatsen erbuiten.’

‘Daar heb ik je trouwens nooit fatsoenlijk voor bedankt. Ik sleep je mee in mijn wilde ideeën en jij bent er altijd voor mij. Dank je wel.’

Hij wist niet wat hij moest zeggen. Kwam ze hem weer om een gunst vragen? Van al die kameraadschap raakte hij in de war. Was het weer zo’n manoeuvre zodat hij vertrouwen kreeg en haar uitnodigde voor een etentje of een film om vervolgens te worden afgewezen? In het verleden had hij vaak genoeg zijn onvermogen vrouwelijke signalen op te pikken gedemonstreerd, en in het bijzonder die van Laura.

‘Zoals gezegd ben ik blij dat ik je van dienst kon zijn.’

‘Nou, ik ben niet alleen daarvoor gekomen of om je van je werk te houden nu je het uitgavenoverzicht moet afmaken,’ zei Laura met een blik op de papieren die Marcus terzijde had geschoven.

Nu komt het.

‘Heb je zin om te komen eten?’

Marcus had alles verwacht, behalve een dergelijke uitnodiging. Hij dacht bliksemsnel na. Een etentje bij haar thuis betekende de aanwezigheid van Walter, wat Marcus absoluut niet erg vond, maar wat elke romantische mogelijkheid uitsloot. Anderzijds, het feit dat ze hem toeliet in hun gezinsroutine kon zelfs nog belangrijker zijn. Hoe dan ook, hij was ontzettend blij.

‘Graag.’

‘Geweldig. Wat denk je van morgenavond zeven uur?’

‘Om zeven uur zie je me verschijnen.’

‘Ik zal mijn zus vragen om Walter op te halen. Hij vindt het heerlijk bij zijn oudere nichtjes die hem altijd verwennen.’

Marcus was even van zijn stuk gebracht. Dus het was een afspraakje? Laura stond op.

‘Dan zien we elkaar morgen, ik zal je verder maar niet van je werk houden.’

Ze glimlachte nog even naar hem voor ze de deur achter zich dichtdeed. Eenmaal in de hal probeerde Laura niet te giechelen; plompverloren met die uitnodiging op de proppen komen was een beetje gemeen van haar, dat wist ze best. Marcus had een werkgerelateerde gunst verwacht, geen uitnodiging bij haar thuis.

Claudia betrapte haar op die ondeugende uitdrukking en wierp haar een vernietigende blik toe. De dokter herstelde zich onmiddellijk en groette met een knikje.

Niet slecht voor een opgeilertje, hè?