Hoofdstuk 24

1983

De kofferbak was comfortabel voor een kind van zijn formaat, zodat hij, wonderlijk genoeg, in slaap viel. Dat was maar goed ook, want daardoor dacht hij niet aan de mogelijkheid dat papa een koffer mee kon nemen. Was dat niet heel goed denkbaar na alles wat er was gebeurd? De gedachte schoot door zijn hoofd toen de auto startte, maar toen hoefde hij zich daarover geen zorgen meer te maken. Papa had geld genoeg en kon alles kopen wat ze nodig hadden.

Ted kon niet weten waar ze heen gingen. Nadat ze een tijd onderweg waren, ontdekte hij dat er een kier ontstond als hij tegen een kant van de hoedenplank duwde, waardoor hij in de auto kon kijken. Zo zag hij de gestalte van Frank, roerloos en zwijgend, en voor hem de weg. Ze hadden de stad verlaten.

Ze waren ruim een uur onderweg, althans dat dacht Ted, die op een gegeven moment merkte dat hij het schaakbord als een schild tegen zijn borst geklemd hield, en opnieuw stond hij op het punt in slaap te vallen. Hij begon al aan het idee te wennen dat het weleens een lange reis kon worden, toen de Mustang opeens vaart minderde en tot stilstand kwam. Een paar tellen wachtte Ted met opengesperde ogen in die ondoordringbare duisternis voor hij zich omdraaide, het schaakbord aan de kant legde en voorzichtig de hoedenplank omhoogduwde. Een felle lichtstraal doorboorde zijn netvlies en hij moest zijn ogen sluiten. Hij kon Frank niet zien uitstappen, maar hoorde wel het portier open- en dichtgaan.

Buiten klonken stemmen. De ene stem was natuurlijk van Frank, de andere was van een vrouw. En toen gingen aan beide kanten de portieren open en schudde de auto zoals wanneer er twee mensen tegelijkertijd instappen. Ted keek door het speciale kijkgaatje, maar hij kon de bijrijdersstoel niet zien.

En als hij aan de andere kant probeerde te duwen? Hij deed een vergeefse poging. Aan die kant zat de hoedenplank muurvast.

‘Het spijt me dat ik niet eerder kon komen,’ zei de vrouw. ‘Vandaag moest ik een dubbele dienst draaien in de bioscoop.’

Ted was stomverbaasd. Hij had geen gezelschap verwacht. Papa zei altijd dat hij niet van lifters hield, die kende hij als geen ander omdat hij ze vanwege zijn werk als verkoper voortdurend tegenkwam. Dat meisje (Ted meende dat ze veel jonger was dan papa) was geen liftster. Het spijt me dat ik niet eerder kon komen.

‘Geeft niets,’ zei Frank. ‘Ik had ook een drukke dag op kantoor.’

Op kantoor?

‘Is het hier ver vandaan?’

‘Valt wel mee. Maar het is niet nodig om met twee auto’s te gaan en dan kunnen we elkaar meteen een beetje leren kennen.’

Ted gluurde niet meer, hij luisterde nu met zijn oor tegen de achterbank gedrukt.

En als mama nou eens gelijk had? Dat kon de andere vrouw zijn over wie ze het vanmiddag had. En door de gedachte aan mama, zittend achter de bank in de woonkamer, voelde hij een steek van pijn. Mama had drie pillen genomen…

Ze had ze niet zelf genomen. Papa had haar gedwongen.

Hoe het ook zij, ze zou daar vast nog wel een flinke tijd blijven liggen, ook nog als het al donker werd. Daar zou ze wakker worden, helemaal alleen in het pikkedonker, verslagen en in de war. De overheid zou haar misschien niet op tijd vinden.

Ted huiverde. In gedachten zag hij hun schemerige woonkamer met mama bewusteloos op de grond, haar gezicht naar één kant gedraaid, met vier Voelsprietmannen die haar onderzochten als bij een medisch consult, elkaar om beurten aankijkend met hun mierengezichten.

In de auto richtte Frank zich tot het meisje met de naam Elizabeth. Ze hadden het over haar zoontje, dat ergens bij zijn grootouders woonde. Maar Ted was te veel in gedachten verzonken om naar ze te luisteren. Hij was er nog niet klaar voor om het toe te geven, maar misschien had hij een fout gemaakt door zijn moeder te verlaten. Een ernstige fout.

‘…zijn vader heeft hem nog nooit gezien,’ zei Elizabeth. ‘Hij weet van zijn bestaan af, dat heb ik hem natuurlijk verteld. Maar hij heeft nooit enige interesse getoond. En jij?’

‘Ik ben weduwnaar en het huis is me te groot geworden,’ zei Frank McKay. ‘Teddy is zeven en soms denk ik dat hij te veel alleen opgroeit.’

Weduwnaar? Teddy? Zijn vader noemde hem nooit Teddy.

Wat was hier aan de hand?

Ted had sterk de neiging de hoedenplank op te tillen om te kijken. Hij twijfelde niet aan wat hij had gehoord, maar hij kon het haast niet geloven. Ted groeide helemaal niet alleen op, hij had zijn moeder toch! En hun huis was relatief klein in vergelijking met de andere huizen in de buurt. Wat zijn vader zei sloeg nergens op. Hij probeerde op zijn zij te gaan liggen om Elizabeth te zien, maar dat ging niet. Hij kon alleen maar de achteruitkijkspiegel zien door zijn kijkgaatje… en toen hij keek, zag hij de ogen van papa, strak op de zijne gericht. Papa zat naar hem te kijken!

Hij liet de hoedenplank los, die met een dof geluid op de achterbank viel, en ging op de vloer liggen.

Papa heeft je niet gezien. Hij keek alleen maar door de achterruit. Daar is een achteruitkijkspiegel toch voor?

‘Wat was dat?’ vroeg Elizabeth.

‘Wat?’

‘Ik dacht dat ik iets hoorde… op het dak waarschijnlijk.’

‘Dat was niets.’

‘Is het nog ver?’

‘Valt wel mee.’

Een hele poos werd er niets gezegd. Ted was alle besef van tijd kwijt; hij zou niet kunnen zeggen hoelang ze al onderweg waren.

‘Kunnen we even stoppen?’ zei Elizabeth opeens. ‘Ik moet heel nodig.’

‘We zijn er bijna. Over een halve kilometer is er een comfortabele badkamer voor je.’

‘Ik kan het niet meer ophouden.’

‘Natuurlijk kun je dat,’ snauwde Frank. Ted kende die toon heel goed. Het was de toon die geen tegenspraak duldde.

De Mustang ging steeds harder.

‘En waag het niet de deur open te doen, hoor je me?’

Elizabeth slaakte een ijzingwekkende gil.

‘Laat me los!’

Ted hield zijn adem in.

Een paar seconden later stopten ze ergens.

‘Zie je dit?’ zei Frank kalm. ‘Als je de deur opendoet steek ik het in je been.’

Ted keek niet. Hij begreep niet wat er gebeurde, maar hij kende dat autoritaire en onwrikbare van zijn vader.

‘Niet doen,’ smeekte Elizabeth. ‘Ik heb een zoon.’

‘Nee, die heb je niet.’

Frank pakte de autosleutels en om een of andere reden rammelde hij ermee. Hij opende het portier en stapte uit. Even later ging het portier aan de andere kant open.

‘Ik wil de auto niet vies maken, dat begrijp je toch wel?’

‘Niet doen.’ Het meisje brak. Haar trillende stem werd één langgerekte snik.

‘Stap uit.’

‘Nee, alsjeblieft.’

‘Ben je bang?’

Elizabeth snikte heftig. Frank deed iets met haar en Ted durfde niet te kijken.

‘Goed dan… ik ga met je mee,’ piepte Elizabeth hysterisch.

Ze stapte uit en meteen daarna klonk er een gil die door merg en been ging. Ted had in zijn korte leventje nog nooit zoiets engs gehoord. Het gillen hield maar niet op en hij kon niets anders doen dan zijn handen tegen zijn oren drukken en zelfs dat was niet genoeg.

Even later stapte Frank weer in de auto, hij startte de motor en begon zijn favoriete deuntje te fluiten.