Hoofdstuk 19

De glazen schuifdeur was op zijn plek; deze keer was hij niet door het roze kasteel vervangen. Afgezien van de massa water, waar Ted trouwens al bijna aan gewend was, zag alles eruit als altijd. Zelfs de schaakdoos stond niet naast de barbecue. Ted herinnerde zich dat hij in zijn vorige droom Holly met Roger uit het water had zien komen, ze had de doos gepakt en hem verwijtend aangekeken voor ze weer in de diepte van de zee afdaalde. Nu stond hij voor het glas, net als de andere keren, en hij strekte zijn arm uit om de deur te openen. Hij deed het niet erg overtuigd, hij wist dat de willekeur van zijn droom hem belette de absurde grens van de woonkamer te overschrijden. Maar de schuifdeur gaf gewoon mee. Door de bewegingssensor ging het licht op de veranda aan en Ted bleef er een tijdje naar staan kijken. De zee was kalm, er waren geen golven en de kenmerkende zoute bries was ook afwezig; in plaats daarvan was er de overheersende geur van een vochtig bos.

‘Begrijp je het nog steeds niet?’

Bij het horen van de stem maakte hij een sprongetje van schrik. Hij keek naar rechts. De veranda strekte zich vrij ver uit in die richting. Daar zat Roger in een opklapbare strandstoel, met zijn witte jas en zijn stralende glimlach.

‘Wat moet ik begrijpen?’

De verpleger draaide zijn hoofd in de richting van de zee, een donkere vlakte die oploste in de nacht. Hij antwoordde niet.

‘Wat moet ik begrijpen?’ vroeg Ted nog eens.

Het enige antwoord was een traag gebaar, zijn hand streek over de immense zeevlakte.

Begrijp je het nog steeds niet?

Het licht op de veranda ging plotseling uit. Ted wilde net zijn arm bewegen zodat het weer aan zou gaan, toen een vage grijze vlek in de zee zijn aandacht trok. In eerste instantie dacht hij dat het een boot was, maar naarmate zijn ogen aan de duisternis wenden, drong het tot hem door. Wat hij zag was geen boot of iets wat op het water dreef. Het was de overkant.

Begrijp je het nog steeds niet?

Dat was de reden dat er deze keer geen golven waren en ook geen zeebries. Dit was geen zee, maar een meer. Toen hij dat bedacht realiseerde hij zich dat die lange veranda in werkelijkheid een steiger was. Een steiger die hem trouwens bekend voorkwam. Hij was bij het huis van Wendell. Hij liep naar het einde van de steiger en keek naar beneden. Daar lag de boot aangemeerd waarin de man had gezeten toen hij hem de eerste keer zag.

Eerder had hij golven zien breken op het grasveld, dat wist hij zeker.

‘Eerder heb ik…’ begon hij, zich naar Roger omdraaiend.

Maar Roger was er niet meer, alleen zijn lege stoel. Ted liep er langzaam naartoe en draaide zich voor het eerst om naar het hypermoderne huis van Wendell. Hij keek naar de glazen schuifdeur, de doorgang van zijn woonkamer naar het huis van de man, van wie hij zo weinig wist. Bij de lege strandstoel aangekomen, zag hij dat er iets lag. In eerste instantie dacht hij dat het de witte jas van de verpleger was, die ergens anders naartoe was geteletransporteerd met achterlating van het kledingstuk. Maar dat was niet zo, het was de rode bikini van Holly. Ted bukte en pakte hem op, de stof voelde vochtig aan, alsof zijn ex-vrouw hem net had uitgetrokken en daar had achtergelaten.

Ex-vrouw.

Met bonzend hart speurde hij het meer af. Hij verbeeldde zich dat ze naakt was gaan zwemmen. Maar Holly was er niet. Alleen haar bikini. Hij liet zich in de stoel vallen en maakte een prop van de stof. Hij hield hem voor zijn gezicht en begroef zijn neus erin, zocht naar de kenmerkende geur van zijn vrouw.

Ex-vrouw.

Begrijp je het nog steeds niet?

Zo bleef hij een hele tijd zitten, genietend van het ruisen van de wind in de bomen en het zingen van de krekels. Er was iets vertrouwds en rustgevends aan dat bos. Na een tijdje stond hij op, stapte van de rand van de houten vlonder en daalde een zacht glooiende helling af naar de oever van het meer. Hij liep om het huis heen. Aan de voorkant zag hij de zwarte Lamborghini, geluidloos als een groot slapend beest.

Toen meende hij iets te zien bewegen achter een van de ramen van het huis. Het was nauwelijks een snelle schim die hij vanuit zijn ooghoeken zag. Misschien was het Roger…

Hij ging naar de voordeur, niet helemaal zeker of hij de verpleger wel wilde tegenkomen, en bij het proberen van de deurknop gaf de zware deur mee.

En toen zag hij zichzelf. De Ted die hem binnen opwachtte stond midden op het Indiase kleed en richtte de Browning op hem. Een fractie van een seconde kruisten hun blikken elkaar. Een van de twee hapte naar adem van verbazing toen het schot afging en de kogel zich midden in het voorhoofd van Ted boorde, die op het tapijt in elkaar zakte. Gek genoeg had hij niet meer dan een licht prikje in zijn voorhoofd gevoeld, hoewel de kogel hem wel had geveld. Toen hij het wilde aanraken merkte hij dat zijn armen twee slappe tentakels langs zijn lichaam waren. Door het bloed kon hij met zijn rechteroog niets zien, maar toch zag hij de andere Ted heen en weer lopen.

Zijn borst trilde. De andere Ted zag dat, boog zich over hem heen en zocht in zijn jasje tot hij de mobiele telefoon had gevonden. Toen hij hem tevoorschijn haalde kwam het schermpje een fractie van een seconde binnen zijn gezichtsveld waardoor hij het gezicht van Holly kon zien.

De andere Ted keek hem ineens aan.

‘Wie is Holly? Kan zij mijn plannen in de war sturen, Wendell?’

Hij voelde de natte prop van Holly’s bikini in zijn hand. Hij probeerde erin te knijpen, alsof hij zich op die manier aan de werkelijkheid kon vastklampen, aan zijn herinneringen. Maar zijn vingers reageerden niet. Ze konden alleen voelen.

De andere Ted deed opeens erg druk, duidelijk bezorgd. Hij las de sms’jes die binnenkwamen en er gleed een schaduw over zijn gezicht.

We komen eraan. Genoeg gevist voor vandaag.

Buiten was het onmiskenbare geluid van een auto te horen ten teken dat ze in aantocht waren. De andere Ted liep naar het raam en keek naar buiten.

‘Verdomme!’

Even later stond de auto stil. Liggend op het tapijt deed Ted zijn uiterste best, maar de deur waardoor hij naar binnen was gekomen lag buiten zijn gezichtsveld. Hij zag wel dat de andere Ted naar de arcade liep die op de keuken uitkwam, om door een zijdeur weg te glippen. Inmiddels waren de herkenbare stemmen van Cindy en Nadine aan de andere kant van de deur te horen. Ted hoopte dat ze niet binnen zouden komen, dat ze hem niet met een kogel in zijn hoofd op de grond zouden zien liggen… Er was even een verwachtingsvol moment.

‘Wat is dat papier op de deur?’ vroeg Cindy.

‘Dat is een briefje,’ antwoordde haar zus, ‘mama’s naam staat erop.’

Ted kon het gesprek aan de andere kant duidelijk horen, al lag hij met een kogel in zijn hoofd op de grond.

‘Wat staat er, mama? Wij willen het ook weten.’

Het was even stil.

‘Waarom huil je, mama?’