Hoofdstuk 32

Ze zaten al een halfuur in de evaluatieruimte van het Lavender Memorial. Laura beschreef zonder in details te treden haar bezoek aan de secretaresse van Lynch. Maar ze bewaarde de onthullende uitspraak die Nina op het laatst had gedaan nog even.

‘De politie heeft haar nooit ondervraagd, maar zij was daar bij jou, Ted, voor je het kantoor van Lynch binnenging.’

Ted was er met zijn hoofd niet bij. Hij was helemaal van slag vanwege het bezoek van zijn vrouw en dochters en door de vreemde ervaring in de ziekenhuistuin.

‘Doet dat er wat toe?’

‘Ik heb je het eind nog niet verteld. Maar laat me je eerst zeggen dat het er zeker toe doet, want het bevestigt dat elke gebeurtenis uit de eerste cyclus op de werkelijkheid is gebaseerd en dat kan ons helpen om je laatste dagen te reconstrueren.’

‘Als dat zo was, waarom zou ik iemand als Blaine opzoeken?’

‘Daar wilde ik het juist met je over hebben. Toen Nina Lynch’ kantoor verliet, hoorde ze dat jij hem verweet dat hij je naar Blaine was gevolgd.’

Die opmerking bleef hangen bij Ted. Hij herhaalde de woorden langzaam.

‘Ik begrijp niet wat hij met die vent te maken kon hebben.’

‘Maar we weten nu zeker dat jij en hij elkaar kenden. Het kan zijn dat niemand iets van die connectie af wist, zelfs Holly niet. Toen je te weten kwam dat Lynch je was gevolgd, werd je ontzettend kwaad op hem.’

Laura deed geheimzinnig. Nu en dan wierp ze een scherpe blik op hem, dat meende Ted tenminste.

‘Wacht even, Laura. Wat bedoel je met een connectie?’

‘Niets bijzonders, laten we niet te hard van stapel lopen. Maar ik denk dat het belangrijk is om dat uit te zoeken. Ted, is er soms wat?’

Hij keek omlaag.

‘Eigenlijk wel, ik wilde je wat vragen. Sinds ik de meisjes heb gezien…’

‘Ja?’

Ted leek gebroken. De gedachte aan Cindy en Nadine bracht hem bij de belofte die hij hun had gedaan.

‘Je kunt me alles zeggen, Ted. Ik wil graag dat je me vertelt wat je voelde toen je Holly en de meisjes zag, daar moeten we het hier ook over hebben.’

Plompverloren zei hij: ‘Ik moet hier weg, Laura. Eén of twee dagen, ik moet naar het huis aan het meer, mijn spullen zien, in mijn eigen omgeving zijn. Ik kan geen contact maken met een werkelijkheid die ik me niet herinner… en begrijp me niet verkeerd, het verblijf hier heeft me geholpen, maar ik voel dat het moment is gekomen om naar de plaats te gaan waar alles is begonnen.’

‘Ted, ik weet niet of dat op dit moment wel een goed idee is. We zijn grote stappen aan het maken.’

‘Dat weet ik, en ik ben je ontzettend dankbaar. Ik heb mijn dochters kunnen zien en dat heb ik aan jou te danken. Maar ik moet meer herinneringen terug zien te krijgen, en in het huis aan het meer zijn antwoorden, dat weet ik zeker.’

‘Waarom denk je dat?’

Hij wist dat hij om haar te overtuigen wel moest vertellen over wat hij in de ziekenhuistuin had gezien.

‘Ik heb iets heel vreemds gedroomd. Het was een visioen of iets dergelijks. Het eerste wat ik me herinner is het roze kasteel van de meisjes. Ik liep ernaartoe, keek er uitgebreid naar en ontdekte toen dat er een pad achter begon. Mijn dochter Cindy was bij me geloof ik. Later ging ze weg. Ik volgde dat pad achter het huis bij het meer ik weet niet hoelang. Maar het belangrijkste is wat ik tijdens het wandelen voelde, alsof ik met zekerheid wist dat me aan het einde van het pad een ontdekking wachtte. De sleutel van alles.’

Laura had haar notitieboekje erbij gepakt en maakte vlug wat aantekeningen.

‘En toen zag ik een lijk. Het was een student van de UMass; hij droeg het jasje en de pet van het universiteitsuniform. Het lichaam lag in een plas bloed. Ik kon zijn gezicht niet zien.’

‘Wanneer heb je dat gedroomd?’

‘Vannacht.’

Ted ging natuurlijk niet zeggen dat het gebeurde terwijl hij wakker was, met Mike en Espósito die naar hem keken vanaf het basketbalveld. Als hij ook maar een beetje hoop koesterde dat hij daar weg zou kunnen, was hij niet zo stom om te zeggen dat hij op een lijk was gestuit door achter een denkbeeldige buidelrat aan te lopen.

‘Wat gebeurde er nog meer?’

‘Dat was alles. Ik weet niet wat de betekenis is van het kasteel of de dode jongen, vast iets wat me ontgaat. Maar ik twijfel er niet aan dat het pad bij het huis aan het meer belangrijke antwoorden verbergt. Het gevoel was zo sterk dat ik aan niets anders meer kan denken.’

‘Ted, je weet dat het met dromen soms zo werkt. Dan zijn we overtuigd van dingen die, eenmaal wakker, niet blijken te kloppen.’

‘Dat weet ik. Maar dit was anders. Eigenlijk was het alsof… alsof een deel van mij tegen me praatte en me het antwoord gaf waarnaar ik op zoek ben.’

Ted wist dat hij overdreef. Maar hij moest overtuigend overkomen. En aan Laura’s gezicht zag hij dat het verhaal in elk geval haar nieuwsgierigheid had gewekt.

Laura schreef verder in haar aantekeningenboekje.

‘Doet hetgeen je op het pad zag je aan je studietijd denken?’

‘Niet echt. Ik bedoel dat het jasje en de pet er niet zomaar waren, maar eerlijk gezegd is mijn studietijd nogal schimmig. Veel dingen herinner ik me heel scherp, zoals mijn docenten, het pokeren, de baantjes die ik had, dat soort details. Andere dingen weet ik helemaal niet meer. Waarschijnlijk alles wat met Ly… Justin te maken heeft. Als hij mijn kamergenoot was en we bevriend raakten, denk ik dat het logisch is dat ik niet veel herinneringen heb aan dingen die met hem te maken hebben…’

Laura knikte.

‘Dus, Laura? Wat denk je van de mogelijkheid om het huis aan het meer te bezoeken?’

De dokter schudde zachtjes nee. Haar ogen keken verdrietig.

‘Dit is nog niet het juiste moment, Ted. Het spijt me. Ik sluit niet uit dat we zeer binnenkort een therapeutisch uitstapje kunnen maken. Dat doen we vaak als we denken dat het zin kan hebben.’

Ted ging staan. Hij werd niet meer belemmerd door hand- of enkelboeien. Uiteraard verloor McManus, vanuit de aangrenzende kamer, hem geen moment uit het oog.

‘Laura, ik begrijp wat je zegt en ik heb vertrouwen in jou. Ik vraag je alleen erover na te denken. Als dat pad niet bestaat, of nergens heen gaat, dan is er nog geen man overboord.’

Ted leek wel een leerling die naar voren was gekomen om een les op te zeggen. Laura keek hem over haar leesbril heen aan.

‘Ik beloof je dat ik erover zal nadenken. Maar je ik moet je er wel bij zeggen dat het niet mijn beslissing is. Ik ben hier de directrice niet.’

Ted ging weer zitten.

‘Dat begrijp ik. En het is voor mij genoeg te weten dat je erover nadenkt.’

‘Dat doe ik. Dat beloof ik je.’