Hoofdstuk 8

Het was laat. In de gang van de extra beveiligde kamers klonken al een tijdje geen gesprekken meer. Ted lag in zijn bed met zijn armen achter zijn hoofd naar het plafond te staren. De obsessie om het Lavender uit te komen was verdwenen. Hij wist niet of Laura wel helemaal eerlijk tegen hem was geweest – waarschijnlijk niet – maar er waren te veel onduidelijkheden die hij moest verwerken. Had hij die tumor in zijn hoofd echt zelf verzonnen? Twee gefragmenteerde werkelijkheden bestonden samen in zijn hoofd; in de ene had hij Wendell vermoord en in de andere had hij dat niet gedaan, maar met hem gepraat… in een roze kasteel! Het was duidelijk dat hij problemen had, het had geen zin dat te ontkennen.

En vergeet Blaine niet. Je wachtte hem stiekem in zijn huis op. Hij had het door, maar met een razendsnelle beweging lukte het je toch hem te doden.

Hij moest eerst maar eens gaan slapen, alles rustig verwerken. Op zijn borst voelde hij het rustgevende gewicht van het hoefijzer. Hij sloot zijn ogen, klaar om zich over te geven aan de slaap, maar plotsklaps deed hij zijn ogen weer open. Hij ging op de rand van het bed zitten. Het hoefijzer viel van zijn borst en kletterde op de grond, wat in de doodse stilte van het extra beveiligde paviljoen klonk als het beieren van een klok. Aan de andere kant van de gang riep iemand om stilte. Ted liep naar de glazen wand. In de kamer naast die van Mike Dawson stond Lester naar hem te kijken.

‘Slaap jij soms nooit, Lester? Ga naar bed!’ snauwde hij tot verbazing van de kale man. ‘Mike, ben je wakker?’

Weer werd er om stilte geroepen.

‘Wees zelf stil, idioot!’ schreeuwde hij door de donkere gang.

In de kamer van Mike ging een lampje aan naast zijn bed. De man stond op, hij leek nog niet te hebben geslapen.

‘Je kunt beter wat zachter zijn,’ raadde hij aan.

Ted knikte.

‘Sliep je?’

Zijn buurman schudde zijn hoofd.

‘Ik lijd aan slapeloosheid, dus het antwoord is nee. Wat is er aan de hand?’

‘Ik moet je wat vragen.’

‘Wat dan?’

‘Dat schaakspel in de gemeenschappelijke ruimte… het lijkt nogal nieuw, vooral dat oprolbare schaakbord.’

‘Dat hebben we zes maanden geleden gekregen,’ zei Mike. ‘Een paar jaar eerder hadden we er ook een, maar ik weet niet waar dat is gebleven.’

Zes maanden!

Dat was nog voor zijn bezoek aan Carmichael.

Ted was ervan overtuigd dat het schaakspel er vanwege hem was. Wat was er beter dan een schaakspel om hem zich thuis te laten voelen? Hij keek naar het hoefijzer, dat nog steeds op de grond lag.

‘Heeft dokter Hill dat meegebracht?’ vroeg Ted.

‘Geen idee. Wilde je dát weten? En het was zeker te belangrijk om tot morgen te wachten.’

Mike ging weer in bed liggen en knipte het licht uit.

Ted deed even later hetzelfde, maar met een nieuw inzicht. Dat schaakspel was er vanwege hem. Sinds zes maanden.