Hoofdstuk 29

Laura nam de kinderen mee, met de belofte dat ze hun vader nog even mochten zien voor ze naar huis gingen. Daarna kwam Holly binnen, met een ontwijkende blik; ze had kort haar dat iets donkerder was dan anders.

‘Dag, Holly.’ Ted was op de bank blijven zitten. Toen hij merkte dat zij niet naar hem toe kwam, stond hij op en liep naar de tafel.

‘Dag, Ted. Ik ben blij dat het goed met je gaat.’ Holly schonk hem een kwetsbare glimlach. Ze ging op een van de stoelen zitten. Ze had haar tas bij zich en zette hem overdreven behoedzaam op de tafel.

‘Heb je met dokter Hill gesproken?’ Ted ging naast haar zitten en liet één stoel tussen hen leeg.

‘Ja, een aantal keer de afgelopen maanden. Vandaag ook. Ze zei dat je de laatste tijd behoorlijk vooruitgaat.’

‘Dat klopt. Tot een paar weken geleden was ik… nou ja, ik heb niet veel benul van die dagen. Ik was een beetje van de wereld. Maar met hulp van de dokter begin ik mijn geheugen terug te krijgen.’

Holly knikte.

‘Ze zei dat het kon helpen als we een beetje met elkaar zouden praten, jij en ik.’ Holly masseerde haar voorhoofd. ‘Ik wil geen slachtoffer zijn, maar het was heel moeilijk voor mij. De meisjes vragen de hele tijd naar je, ik wist niet wat ik ze moest vertellen.’

‘Dat kan ik me voorstellen. En ik weet dat het mijn schuld is. Ik ben verantwoordelijk voor de verkeerde beslissingen die ik heb genomen. Daarom ben ik hier. Maar ik kom eruit, Holly, en ik zal mijn rol vervullen wat de meisjes betreft. Heb je geldproblemen?’

‘Nee hoor.’ Holly trok een gezicht alsof er niets onbelangrijker dan geld was. ‘Travis heeft alles geregeld.’

Holly keek Ted onderzoekend aan, in afwachting van zijn reactie.

‘O ja, ik herinner me Travis nog heel goed,’ zei hij.

Ze knikte.

Er viel een stilte. Maar iemand moest het ter sprake brengen en Ted vond dat hij dat moest doen.

‘Hoe gaat het met Lynch?’

‘Het is ongelooflijk dat je niet meer weet wie Justin is. Je noemde hem nooit bij zijn achternaam als je het over hem had.’

Ted haalde zijn schouders op.

‘Zijn situatie is onveranderd,’ voegde ze eraan toe.

‘Je weet niet half hoe erg ik het vind. Ik… ik weet niet wat er die dag is gebeurd. Het is volledig uit mijn geheugen verdwenen.’

‘Ja, dat zei de dokter ook al.’

‘Ik wil dat je weet dat wat mij betreft, jij en hij –’

‘Hou alsjeblieft op, Ted. Uiteindelijk heb ik jouw toestemming ook helemaal niet nodig.’

‘Sorry.’

‘Dokter Hill heeft me gevraagd met je te praten. Over hoe het tussen ons ging. Weet je dat nog?’

Ted boog zijn hoofd.

‘Tamelijk slecht,’ fluisterde hij. ‘Ik… was een beetje afstandelijk.’

‘Dat weet je dan tenminste nog.’ Het klonk niet verwijtend, maar Ted kende haar en wist dat ze boos was. ‘Ted, je sloot je op in je werkkamer, je zat bijna de hele tijd in het huis aan het meer, je ontweek me voortdurend. Als het me lukte met je te praten was het een monoloog van mijn kant, kort, want je weet dat ik er ook niet van houd om dingen onnodig ingewikkeld te maken. Ik liep je voor de voeten. Ik merkte dat, jij merkte dat, zelfs de meisjes begonnen het te merken.’

‘Helaas herinner ik me dat deel wel.’

‘Ik zal eerlijk tegen je zijn, daar gaat het tenslotte om. In die tijd dacht ik dat er een andere vrouw was, dat jouw zakenreizen, de lange verblijven in het huis aan het meer allemaal met een avontuurtje te maken hadden. Dat had heel goed gekund. En weet je wat? Ik hoopte zelfs dat het waar was, hoe belachelijk dat ook klinkt. Ik wist dat je niet meer van me hield.’

‘Holly, ik –’

‘Laat me even uitpraten, alsjeblieft. In het begin belde ik een paar keer naar je kantoor als je op reis was, ik sprak dan met Travis of met je secretaresse, en zo won ik informatie in die ik vervolgens vergeleek met wat jij me vertelde. Plaatsen, tijdstippen, klanten, alles klopte. Maar wat ik deed klopte niet, dat paste niet bij mij. Ik wilde je niet tegen het licht houden zoals een privédetective doet, zoals jij later bij mij wel deed.’

Holly pauzeerde even.

‘Ik wist niet wat ik moest, Ted. Als ik met je probeerde te praten, leek het alsof het je allemaal niets kon schelen; ik besefte dat ik je moest voorstellen om te scheiden, ik probeerde aan het idee te wennen, genoeg moed te verzamelen. Dat was het moment dat ik Justin in vertrouwen begon te nemen. Niet dat ik verwachtte dat hij wist of je met een andere vrouw was, of dat hij dat aan mij zou vertellen, ik ging naar hem toe omdat hij je bijna net zo goed kent als ik, misschien zelfs beter, en ik wilde toetsen wat ik dacht: dat je was veranderd, dat er iets met je gebeurd was waar ik niets van wist. Ik moest dat op een of andere manier bevestigd zien; het was dat of… nou ja… ik –’

‘Je raakte de kluts kwijt,’ vulde Ted glimlachend aan. ‘Maak je geen zorgen, zo erg is het niet.’

Holly knikte, maar glimlachte niet.

‘Ik ben met Justin gaan praten en hij zei dat jullie elkaar bijna nooit meer zagen, dat jij afstand genomen had, precies zoals je bij mij deed. We zagen elkaar nog een paar keer, zonder een ander doel dan over jou en over wat er met je aan de hand was te praten, en zo ontstond er een band tussen ons. Het was niet handig, zeker niet. Tegen de tijd dat we beseften dat het serieus werd, praatten jij en ik amper nog met elkaar, en je begon ook stug tegen de meisjes te doen. Uiteindelijk raapte ik al mijn moed bij elkaar en ging het gesprek aan. Ik stelde voor om te scheiden.’

‘Dat herinner ik me nog. Dat was in de woonkamer. Sindsdien was de situatie wat minder gespannen.’

‘Wat ik toen niet wist, was dat je een arts bezocht en dat je een oud-klasgenoot had gevraagd een testament op te stellen. En al helemaal niet dat er foto’s van Justin en mij in de kluis lagen. Die had je daar al een maand liggen, Ted! Je wist alles en je hebt niets gezegd, zelfs niet toen ik voorstelde om te scheiden.’

Ted spreidde zijn armen.

‘Ik weet niet waarom ik niets tegen je zei, Holly, ik weet het echt niet.’

Zij knikte.

‘Ik wil je geloven.’

‘Ik weet niet waarom ik Lynch, sorry, Justin in elkaar geslagen heb, maar ik verzeker je dat het niets met jou te maken heeft, met jullie relatie, dat weet ik wel. Ik wil dat je gelukkig bent, Holly. Jij en de meisjes.’

Holly knikte nog maar een keer.

‘Dokter Hill heeft me al deze maanden op de hoogte gehouden. Ik weet dat het niet makkelijk was. Ze heeft me verteld dat je in een soort schijnwereld leefde, of zoiets.’

‘Zoiets, ja. Het is afschuwelijk. Het is alsof iemand mijn laatste herinneringen van voor ik hier kwam door elkaar heeft gehusseld. Het lijkt nog het meest op een droom. Er is een naam: Wendell, zegt die naam je iets?’

‘Nee. Dokter Hill vroeg me dat ook al en ik kon haar geen antwoord geven. Wie is Wendell?’

‘Een deel van mij, naar het schijnt. Het is alsof er in mijn hoofd een kamer is waar een aantal van mijn herinneringen terecht zijn gekomen, maar ik heb er geen sleutel van. Die kamer is Wendell. Ik heb die man de hele tijd gezien en nu blijkt dat ik het zelf ben… ik weet dat het belachelijk klinkt. In het begin zat ik vast in een paar cycli die zich onophoudelijk herhaalden, maar dankzij dokter Hill ben ik eruit gekomen. Ik heb het gevoel dat ik heel dicht bij de waarheid ben, dat ik Wendell voor eens en voor altijd kan ontmaskeren.’

Ted was zich ervan bewust hoe Holly naar hem keek. Als naar een gestoorde man, uiteraard. Hoe moest ze hem anders zien? En hij ging natuurlijk niet over de buidelrat te beginnen of over wat hij had gezien door het raam van…

‘Wat is er, Ted?’

Hij hoorde haar amper. Hij stond op en liep naar de bank. Hij pakte de tekening van Cindy en Nadine. Het strand. De rode bikini. Was dat toeval?

‘Waarom hebben ze ons op het strand getekend?’ vroeg Ted.

Holly fronste.

‘Geen idee. Is dat belangrijk? Ik had gezegd dat het leuk was om een tekening mee te nemen en zij hebben er één in hun kamer gemaakt. Ik denk dat de vakantie een gelukkige tijd was en dat ze het onderwerp daarom uitkozen.’

Ted ging weer zitten, zonder zijn ogen van de tekening af te houden. Was er nog een element dat hem iets zei? In principe niet. De hengel, de opblaasbare dolfijn… geen enkel ander onthullend detail. Hij ging met zijn vinger langs de strandstoelen, de andere mensen die aan het zonnebaden waren, een paar palmbomen, niets vreemds. Geen verstopte buidelratten en geen roze kastelen. Niets wat hem aan zijn visioenen deed denken.

‘Voel je je wel goed, Ted? Waarom vind je het strand zo interessant?’

‘Niks aan de hand. Ik heb er een paar dagen geleden over gedroomd, dat is alles. Het is gewoon toeval. In mijn droom droeg je ook je rode bikini.’

Holly scheen niet erg op haar gemak te zijn bij het feit dat haar ex-man over haar in bikini droomde.

Ted legde de tekening weg.

De rest van de tijd hadden ze het over allerlei gezinsperikelen. Ted kon zich niet op het gesprek concentreren. Toen de meisjes terugkwamen om afscheid te nemen, lukte het hem de tekening, die op tafel lag, even uit zijn gedachten te bannen. Hij omhelsde beide meisjes en beloofde dat hij snel uit het Lavender zou komen om bij ze te zijn.

Een belofte die hij natuurlijk nooit had moeten maken.