Hoofdstuk 6

Waar in de kamer eerst een glazen deur had gezeten, was nu een houten muur. En hoewel Ted van binnenuit alleen een piepklein raam kon zien, wist hij dat de muur aan de buitenkant roze was, met tekeningen van Disney-prinsessen.

Hij moest bijna op de tast vooruitkomen. Het was donker, maar het vierkantje licht wees hem de weg; het enige geluid dat hij hoorde was het hypnotische komen en gaan van de golven in de tuin. Hij kwam bij het raam en moest bukken om erdoorheen te kijken, zoals eerder bij Wendell.

De zee likte aan de glooiing van de tuin met tongen van schuim. De witte krullen die de wijde watervlakte vulden, glinsterden onder de blauwe sluier van de maan. Ted stak zijn arm door het raam en bewoog hem onafgebroken op en neer tot de bewegingssensor de enige buitenlamp op de veranda activeerde. Er was geen spoor van de buidelrat en ook niet van Holly. Maar de houten schaakdoos stond nog steeds naast de barbecue.

Ted strekte zich zo ver mogelijk uit, zijn vingers streken langs het houten deksel, maar zodra hij de doos probeerde te pakken, gebeurde het tegenovergestelde, dat wil zeggen, dan duwde hij hem een paar centimeter weg. Hij zat op zijn knieën, ging verzitten en wurmde zijn schouder door de opening tot de houten randen in zijn nek en ribben drukten, en nogmaals probeerde hij het, deze keer op zijn gevoel want hij zat met zijn gezicht tegen de muur geklemd zodat hij alleen het zwarte duister van de kamer zag. Zijn vingers voelden een hoek van het deksel, hij haalde zijn nagels erover, en zo lukte het hem de doos een beetje naar zich toe te halen. Hij stond er niet bij stil waarom hij die schaakdoos zo graag wilde, hem openmaken was gewoon noodzakelijk. De doos moest nu dichterbij zijn en toch leken zijn vingertoppen hem bij elke poging op dezelfde plek te raken. Het absurde idee dat het ding zich verwijderde, dat het in die immense zee wegdreef, kreeg gestalte in zijn hoofd. Telkens wanneer hij het hout raakte, stelde hij zich voor dat zijn arm elastisch werd en waanzinnig lang, en zich vanaf het raam uitrekte tot aan de doos. Het maakte niet uit hoeveel moeite hij deed, hoezeer hij zijn arm uitstrekte: de doos schoof telkens net iets opzij, zodat hij hem amper kon raken.

Hij tastte er driftig naar, steeds opnieuw, en zwaaide als een uitzinnige zwemmer met zijn armen, zijn vingers werden klauwen die hij keer op keer in het hout zette, maar het lukte niet de doos te pakken. Hij voelde zich machteloos, het raam drukte nog steeds tegen zijn pijnlijke lichaam en zijn wang begon gevoelloos te worden.

Verslagen liet hij zijn arm vallen, die onmiddellijk zijn normale lengte terugkreeg. Terwijl hij op adem kwam, bleef hij een tijdje aan het raam hangen, zijn arm aan de ene kant en zijn lichaam aan de andere. Hij keek weer naar buiten en zag dat de schaakdoos nog steeds naast de barbecue stond, op dezelfde plek als eerst, met een onbeschadigd deksel.

Bij het horen van een geluid hief Ted zijn hoofd op. In de zee was een donkere bult die steeds groter werd; een druipend schild dat het dak bleek te zijn van een auto die Ted onmiddellijk herkende: het was de rode Mustang die zijn vader vroeger had. De achterkant van de wagen kwam langzaam omhoog, de aftandse carrosserie was bedekt met algen, maar nog wel herkenbaar. Hij bleef steken toen hij nog maar half boven water was. Als bij toverslag ging de kofferbak open en Ted voelde zich wee worden van angst. Hij wilde niet zien wat erin lag.

Roger kwam van de andere kant van het huis aanlopen. Bij de Mustang aangekomen stak hij zijn arm uit alsof hij iemand ten dans vroeg, en er kwam een hand uit de kofferbak die de zijne greep. Met enige moeite stapte Holly uit. Logisch, want ze miste een been. Ze had Teds favoriete bikini aan, dezelfde als op de foto op de ijskast, alleen was het rood een beetje verschoten. Haar huid was bleek en schuimig, haar ingevallen gezicht miste elk spoor van menselijkheid. Waarschijnlijk zou ze ook niet normaal kunnen lopen wanneer ze het ontbrekende lichaamsdeel wel had gehad. Roger leidde haar.

Ze bereikten de veranda en strompelden met moeite over de treden omhoog. Op dat moment leek Holly zich bewust te worden van de roze muur voor haar. Op haar gezicht tekende zich een flauwe glimlach af, terwijl ze alle prinsessen een voor een ontdekte. Maar haar gezicht betrok toen ze op het raam stuitte, toen ze op Ted stuitte. Ze keek hem beschuldigend aan, een en al verwijt, waardoor hij geneigd was zich in het interieur terug te trekken, iets wat hij natuurlijk niet voor het zeggen had. Holly onderwierp hem aan een langdurige blik en daarna begaf ze zich in de richting van de barbecue, nog steeds bijgestaan door Roger, die niet in Ted geïnteresseerd scheen, maar wel in zijn taak als begeleider.

Holly wees Roger op de schaakdoos. Hij bukte zich en pakte hem voorzichtig met beide handen op. Plechtig overhandigde hij de doos aan Holly, die hem aan haar borst hield alsof het een pasgeboren kindje was. Ze omklemde hem stevig, argwanend bijna, terwijl ze Ted opnieuw vermanend aankeek: de doos is van mij! Ze draaide zich om en liep langzaam weg, nog altijd nauwlettend in de gaten gehouden door Roger. Ted voelde een steek van pijn bij het zien van dat uitgemergelde, ziekelijke omhulsel, dat in niets leek op het stevige, oogverblindende lichaam dat hij zich herinnerde.

Holly en Roger gingen terug naar de zee en zij stapte weer in de kofferbak van de Mustang, die als een blikken monster met zijn opengesperde muil nog steeds op dezelfde plaats stond. Voordat de kofferbak zich sloot, draaide Holly zich nog een laatste keer om en keek Ted meedogenloos aan.

En toen kon Ted niets anders doen dan zich verbergen. En wakker worden.