Hoofdstuk 33

Marcus had Laura niet meer gesproken sinds de snelle lunch in het ziekenhuisrestaurant en sindsdien was ze geen moment uit zijn gedachten. Toen ze hem in zijn kantoor belde en zei dat ze iets wilde bespreken dat met Ted McKay te maken had, maakte Marcus direct tijd vrij om haar te zien en nam meteen een besluit: hij zou geen seconde langer wachten en bekennen wat hij voor haar voelde. Hij was het zat om smoesjes te bedenken. Ted McKay moest maar even wachten. De hele wereld moest maar even wachten.

Laura trof hem aan in een van de twee gemakkelijke stoelen bij het raam.

‘Mag ik binnenkomen?’

‘Natuurlijk.’

Laura ging in de andere stoel zitten. Ze stonden in een hoek van negentig graden. Marcus keek uit het raam; hij zocht naar woorden. Nee, eigenlijk was hij moed aan het verzamelen.

‘Gaat het, Marcus?’

‘Eerlijk? Nee, het gaat niet helemaal goed. Ik…’

Zij boog iets naar hem toe, moedigde hem aan verder te gaan. Marcus formuleerde de zin opnieuw in zijn hoofd. Hij haalde diep adem.

‘Ik denk de hele tijd aan je,’ zei hij ten slotte.

Ze glimlachte met een mengeling van tevredenheid en medelijden.

‘Laatst bij jouw thuis… Ik had zo’n zin om je te zoenen.’

Laura legde haar hand op zijn arm.

‘Wacht. Laten we het goed doen. Waarom nodig je me zaterdag niet bij jou uit? Zodra je de deur opendoet zal dat het eerste zijn wat we doen, zonder één woord te zeggen.’

Hij knikte instemmend.

‘Een afspraakje dus,’ zei ze en ze stond op.

‘Ik dacht dat je wilde…’

Laura liep het kantoor uit. De deur ging dicht en weer open.

‘Dokter Grant? Kan ik u even spreken?’

Marcus grinnikte.

Laura ging in de stoel voor het bureau zitten en hij liep naar zijn gebruikelijke plek.

‘Je secretaresse denkt dat ik gek ben.’ Laura onderdrukte een lachje.

‘Dat ben je ook wel een beetje,’ zei Marcus en na een korte pauze wees hij naar de stoelen waar ze net hadden gezeten. ‘En dank je… voor… Nou, je weet wel waarom. Waarover wilde je me spreken?’

Laura’s gezicht veranderde op slag.

‘Ted heeft zich iets uit zijn verleden herinnerd en ik denk dat dit het moment is om wat meer druk uit te oefenen.’

Laura beschreef de droom over de UMass-student. Ze vertelde ook over het pad achter het roze kasteel.

‘Ted wil naar het huis aan het meer,’ legde Laura uit. ‘Hij denkt dat het pad hem kan helpen herinneringen terug te halen of naar een belangrijke plek kan leiden. Ik heb het overwogen en ik wil het proberen, Marcus.’

Hij dacht even na.

‘Weet je zeker dat dit het juiste moment is?’

‘Om eerlijk te zijn, nee. Maar alles is tot nog toe zo weinig beredeneerd geweest. Laatst kwamen zijn dochters langs… je hebt geen idee hoe leuk die meisjes zijn. Als het Ted helpt de laatste deur te openen, dan moet ik dat proberen, denk ik. Op zijn hoogst mislukt het en is de reis voor niets.’

‘Het is jouw beslissing, Laura. Je weet dat ik als directeur verantwoordelijk ben voor alles wat er hier gebeurt. Maar jij bent zijn arts. Geef me alle informatie, dan zal ik de excursie autoriseren. Wanneer wil je dat doen?’

‘Zaterdag?’

Marcus zette grote ogen op, verbijsterd.

Laura lachte.

‘Ik ben die dag vrij,’ legde ze uit. ‘Walter gaat met zijn vader naar zijn grootouders. Het is een ideale dag voor mij. ’s Ochtends organiseer ik de excursie met Ted en aan het eind van de middag ben ik terug; tijd genoeg om me op te knappen voor ons afspraakje. Ik weet dat het mijn beslissing is, maar jouw mening is me veel waard.’

‘Het is duidelijk dat je intuïtie een grote rol in deze zaak heeft gespeeld. Met het schaakspel een ankerpunt in zijn verleden vinden, het hoefijzer, de verhuizing naar paviljoen C… allemaal jouw verdiensten. Ik weet wat McKay voor je betekent. Als je intuïtie zegt dat dit het moment is, doe het dan maar.’

‘Dank je wel.’

‘Ik zal wel even met Bob praten, een vriend van me bij de politie van Boston. Herinner je je die nog?’

Laura knikte en grinnikte achter haar hand.

‘Robert Duvall, hoe zou ik hem kunnen vergeten?’

Marcus lachte ook.

‘Precies, die. Maar haal het niet in je hoofd om hem met zijn volle naam aan te spreken als je hem ooit tegenkomt. Ik zal hem vragen of hij iets over die moord kan uitzoeken, of het misschien om een bestaand geval gaat. In welk jaar ging McKay naar de universiteit?’

‘Hij begon in drieënnegentig. Het zou geweldig zijn om te weten of er uit die tijd iets over een moord op de UMass bekend is.’

‘Wat het transport betreft, ik zal het goedkeuren, maar met maximale beveiligingsmaatregelen. Handen en enkels constant geboeid en een gewapende bewaker erbij.’

‘Dat is goed.’

‘Ik weet al wat je gaat zeggen, maar ik zou heel graag met je meegaan…’

‘Je kent me goed. Ik neem liever iemand mee die een bekend gezicht voor hem is.’

‘Ik zal zien wie van de jongens dienst heeft. Die zal het leuk vinden om een tripje te maken.’

‘Het is drie uur rijden,’ zei Laura, ze had die informatie voor het laatst bewaard.

Marcus had de subtiele manoeuvre door.

‘Je bent onverbeterlijk, Laura Hill.’

‘Ik beloof op tijd te zijn voor ons afspraakje,’ zei ze terwijl ze opstond.

‘Stuur me het aanvraagformulier voor het verlof, dan maak ik het vandaag nog in orde.’

‘Dank je wel.’

‘We zien elkaar vast nog wel voor die tijd, maar anders veel succes.’

‘Zaterdag gaan we het niet over deze zaak hebben,’ zei Laura voor ze wegliep, ‘dat beloof ik.’

‘Ik weet niet of ik je moet geloven.’

Ze glimlachte.

‘En denk eraan wat je moet doen zodra je de deur opendoet.’

‘Ik zal eraan denken.’