Hoofdstuk 9

In eerste instantie was Ted van plan om in een rustig hoekje van de woonkamer te gaan zitten en de tijd te doden met doen alsof hij uit het raam keek. Maar het plan mislukte al toen hij amper buiten Arthurs werkkamer stond. Norma kwam op hem af, bood hem met geforceerde vriendelijkheid een koud biertje aan en begeleidde hem naar een lage tafel waar twee stellen met elkaar in gesprek waren, gelukkig niet in de buurt van bekende gezichten. Hij vroeg zich vaag af waarom de vrouw juist deze mensen had uitgekozen.

De vrouwen waren aan het woord, bijna alsof ze alleen waren. Een korte stilte was hun manier om de nieuwkomer te verwelkomen. De mannen, wiens enige bijdrage aan het gesprek zo nu en dan instemmend knikken leek te zijn, hieven hun hoofd op en begroetten Ted met een knikje, hij bleef staan en was niet van plan op een van de lege stoelen te gaan zitten. Toen meende Ted in een van de mannen, ondanks zijn dichte, zwarte baard, ook een klasgenoot te herkennen. Het waren zijn blauwe ogen die de doorslag gaven, niet omdat hij ze vaag uit de wandelgangen op school herkende, maar omdat hij er een glimp van onderdanigheid in zag, zoals eerder bij Robichaud. Jezus, was er ook nog iemand in de kamer die niet bij hem op school had gezeten? Hij voelde even een steek van jaloezie bij deze club marginalen die nog altijd samen de avonden doorbrachten, terwijl de zijnen elkaar al jaren niet meer zagen.

‘Hij ontkwam door de temperatuur van de vloer,’ zei een van de vrouwen. Het was de echtgenote van de baardman met de blauwe ogen. Door die opmerking was Ted, die een slok bier nam en een stapje dichterbij kwam, direct een en al aandacht.

‘Dat begrijp ik niet,’ zei de andere vrouw.

‘Leg jij het haar maar uit, Bobby.’

Bobby Pendergast! Ted herinnerde zich hem opeens, alsof er een pijl uit het verleden op hem werd afgeschoten. Die man was een soort genie en wist altijd overal antwoord op. Hij was in de vijfde naar een speciale school gegaan, meende Ted zich te herinneren.

‘Jij bent Pendergast,’ zei Ted, eerder uit trots dat hij zijn naam wist dan om iets anders.

De vier gezichten keken zijn kant op, een beetje geschrokken. Bobby knikte zwijgend. Nu weet je niets te zeggen, hè Bobby! Ted besloot op de enige vrije stoel naast het tafeltje te gaan zitten. Het geroezemoes van de andere gasten zorgde ervoor dat de stilte niet al te ongemakkelijk was.

‘Ted McKay,’ zei hij terwijl hij zijn hand uitstak.

Bobby stelde hen voor.

‘Dit is Lancelot Firestar.’ Ted wist zeker dat hij die naam nooit eerder had gehoord. Onmogelijk te vergeten. Hij drukte de sproetenhand van de slanke, roodharige man. Daarna gaf hij de vrouwen een hand. ‘Dat zijn Teresa en Tricia.’

Tricia’s hand voelde als een slappe spons en om een of andere reden – je hoefde geen Bobby Pendergast te heten om er een te kunnen bedenken – moest Ted meteen aan het stoffelijk overschot van Wendell denken. Zouden ze hem al van het kleed in de hal hebben gehaald?

‘Ted en ik hebben op dezelfde school gezeten,’ zei Bobby.

Ted wilde voorkomen dat het gesprek een andere wending nam.

‘Daarnet hadden jullie het over die politiezaak. Niet dat ik jullie heb afgeluisterd, hoor.’

Tricia fronste even. Toen wist ze het weer.

‘O, ja! Die vent is er onderuit gekomen en nu heeft de familie een theorie over hoe hij dat voor elkaar gekregen heeft, maar het is al te laat. Ik kan me niet voorstellen dat je er niets over gehoord hebt, Teresa.’

‘Ik heb geen televisiegekeken.’

‘Je weet ook nooit ergens wat van. Hoe dan ook, hij is er mee weggekomen. Ik geloof dat het een latino was.’

Ze sprak het woord latino neerbuigend uit. Toen ze zich realiseerde dat er iemand bij was die ze niet kende, kreeg ze een kleur, maar niet erg. Ted wilde meer horen, dus trok hij een uitgestreken gezicht en knikte berustend, alsof hij en de anderen rond het tafeltje niet ook nazaten waren van immigranten op zoek naar een beter leven.

‘Hoe heeft hij ze om de tuin weten te leiden?’ vroeg Teresa.

Ted voelde een knoop in zijn maag. Lynch had gezegd dat de organisatie waarvoor hij werkte tot die ontdekking was gekomen. Als hij daarover had gelogen, waarom dan ook niet over al het andere? Hij vreesde voor wat er ging komen.

‘Zoals ik al zei, door de temperatuur van de vloer,’ zei Tricia alsof ze een geheim verklapte. ‘Op de benedenverdieping was een wasserette.’

De moed zonk Ted in de schoenen.

‘Dat begrijp ik niet,’ zei Teresa.

Haar man keek hoofdschuddend omhoog, alsof het feit dat zijn vrouw iets niet begreep hem niet in het minst verbaasde.

‘En trek jij maar niet van die gezichten,’ zei Teresa vinnig zonder hem een blik waardig te gunnen. Lancelot hief zijn handpalmen omhoog ten teken van overgave.

‘Met de temperatuur van het lijk werd het tijdstip van overlijden vastgesteld,’ begon Bobby op belerende toon.

‘Die kerel had een perfect alibi,’ onderbrak Tricia hem. ‘Op het tijdstip waarop het arme kind volgens de experts overleed, was hij in een kroeg met een heleboel getuigen om dat te bewijzen. Daarom lieten ze hem vrij.’

Ted volgde het gesprek alsof het in een andere dimensie plaatsvond. Zijn ergste vermoedens waren zojuist bevestigd. Waarover had Lynch hem nog meer voorgelogen? Hij vroeg het zich nogmaals af en intussen vertelde Bobby de rest van het nieuws: ‘Volgens de familie van het meisje, die een expert inhuurden om wat licht op de zaak te laten schijnen, was de vloer van het appartement warm vanwege de interne ventilatiebuizen van de wasserette. Daardoor daalde de temperatuur van het stoffelijk overschot veel langzamer dan normaal, waardoor de forensisch arts een verkeerd TVO gaf.’

‘Praat niet zo raar, Bobby!’

‘Sorry, lieverd. Dat betekent tijdstip van overlijden.’

‘Weet een van jullie zijn naam nog?’

De Pendergastjes keken elkaar aan.

‘Ramírez,’ zei Tricia zonder aarzelen.

‘Nee, niet Ramírez,’ beweerde Bobby. ‘En het is geen latino. Je haalt twee nieuwsberichten door elkaar, schat. Die kerel heet Blaine. Edward Blaine.’

‘Je vergist je.’

‘Ik denk het niet.’

‘Het is Ramírez, Bobby, ik zal het je laten zien als we thuis zijn. Spreek me niet tegen als je weet dat ik gelijk heb.’

Bobby boog zijn hoofd en knikte zwijgend.

Edward Blaine.

Waarom had Lynch zich een onderzoek toegeëigend dat al zo in de publieke belangstelling stond? Misschien had de organisatie ervoor gezorgd dat de familie het te weten kwam, maar dat was een idiote gedachte en Ted was het zat genoegen te nemen met de minst plausibele verklaring om goed te praten wat er de afgelopen vierentwintig uur was gebeurd. De waarheid was veel eenvoudiger: Lynch had hem voorgelogen.

Wie heb je vermoord?

Ted leunde achterover in zijn stoel en keek door het raam op een paar meter afstand. Waarom deed Arthur er zo lang over?