Hoofdstuk 17

In Laura’s woonkamer was het werkelijk een puinhoop; daar had ze niet over gelogen. Marcus verbaasde zich over alle verslagen die over het tapijt verspreid lagen, de krantenknipsels, en zelfs een halflege kop koffie. Zij glimlachte geamuseerd.

‘Ik had je gewaarschuwd. Walter is bij zijn vader en als Walter bij zijn vader is…’ Ze maakte een weids armgebaar.

‘Maar waarom op de grond?’

Ze lachte.

‘Gewoontes uit mijn jeugd. Ik moest een kamer met mijn zus delen, we hadden maar één bureau en zij had zich dat toegeëigend om te studeren, dus deed ik dat op de grond. Dat vond ik fijn. Op de universiteit deed ik dat ook.’

Laura raapte de papieren bij elkaar en legde ze op een stapeltje op tafel.

‘Je bent helemaal in de ban van deze zaak.’

‘Wil je een kop koffie?’

‘Graag.’

Een paar minuten later dronken ze koffie aan de tafel in de woonkamer. Laura was in gedachten verzonken.

‘Laura, leg eens uit waarom de patiënt de moord op Blaine verzon, dat is wat ik het minst begrijp van wat je me hebt verteld.’

‘Tot ik die sticker in Blaines huis zag, was ik ervan overtuigd dat de moord niet op iets reëels was gebaseerd.’ Laura zocht in de stapel dossiers op tafel. ‘Kijk eens hoeveel krantenknipsels er over de zaak waren, allemaal van voor Ted werd opgenomen. Het lag voor de hand te denken dat een spraakmakende zaak invloed had op Teds gedachten.’

‘Maar hoe verwerkte hij die zaak in zijn paranoia?’

‘Hij dacht dat hij bij een zelfmoordorganisatie hoorde, die hem had gerekruteerd. Door moorden te simuleren wilden ze het verdriet verzachten van de nabestaanden, dat was het doel. Elke zelfmoordenaar moest de volgende in de rij vermoorden. Als prijs voor deelname in de kring moest er een onrechtvaardige dood worden gewroken; een soort wraak.’

Marcus trok zijn neus op.

‘Het is ingewikkeld en fascinerend tegelijkertijd.’

‘Absoluut. Er zijn drie kenmerkende elementen die de eerste cyclus verbinden met wat er werkelijk is gebeurd. Als eerste de zelfmoord. Ik weet zeker dat Ted op een bepaald moment van plan was zich van het leven te beroven, misschien heeft hij het zelfs geprobeerd. Verder is er het verdriet van de familie. Dat heeft hij zo vaak benadrukt dat het bewijst hoezeer hij met de consequenties van zijn zelfmoord bezig was. Het derde aspect, en het verontrustendste, is het bezoek aan Blaine. Dat sluit niet aan.’

‘Dat wilde ik net zeggen. Als die vent van de organisatie… Hoe heet hij ook weer?’

‘Lynch.’

‘Als Lynch alleen had voorgesteld de zelfmoord te camoufleren, dan zou alles meer zin hebben. Maar waarom zou hij hem vragen nog iemand te vermoorden?’

‘Ik weet het niet. En nu we weten dat Ted daadwerkelijk in Blaines huis is geweest, waarschijnlijk verstopt, precies zoals hij het zich in de eerste cyclus herinnert, dan weet ik niet wat ik ervan moet denken. Het is duidelijk dat hij een reden had om erheen te gaan.’

‘Uit wat je vertelt maak ik op dat die cycli een variatie zijn op werkelijke voorvallen die voor zijn opname hebben plaatsgevonden.’

‘Dat klopt. Alle voorvallen hebben een reëel uitgangspunt. En nu weten we dat dat ook geldt voor het bezoek aan Blaine.’

‘En als Ted uit wraak Blaine nou echt wilde vermoorden? Als hij hem nou opwachtte in zijn huis zoals hij je heeft verteld, maar hem uiteindelijk niet kon doden?’

Laura dacht na. Ze dronk de rest van haar koffie op.

‘Dat lijkt me niet zo logisch. Dat zou alles veranderen.’ Laura masseerde haar neusbrug. ‘Ik dacht dat ik het allemaal min of meer begreep, tot vandaag.’

‘Het kan zijn dat we te veel belang aan die sticker hechten. Ted heeft hem op een goed moment gezien, misschien een hele tijd geleden, en de sticker is hem altijd bijgebleven. Weten we iets van de vorige eigenaars van het huis?’

‘Had ik de verkoper er maar naar gevraagd,’ zei Laura spijtig. ‘Ik zou hem kunnen bellen om dat alsnog te doen, maar ik betwijfel of hij nog behulpzaam is na onze kleine scène. Toch heb ik het gevoel dat het antwoord vlak voor onze neus ligt.’

Marcus zei niets. Laura bestudeerde het plafond, alsof het antwoord daar stond te lezen.

‘Ik ben bezig alles wat Ted me heeft verteld in een verslag te verwerken. Tijdens de sessies stelde ik mijn sturende vragen telkens op een andere manier, zodat het een soort puzzel is geworden. De eerste cyclus heb ik inmiddels af, zou je het verslag willen lezen?’

‘Graag. Een frisse blik is misschien precies wat je nodig hebt.’

Er kwam een vreemde glans in Laura’s ogen.

‘Wat is er?’ vroeg hij.

Laura bleef hem op die raadselachtige manier aanstaren.

‘Wat is er?’ vroeg hij weer. ‘Zit er een koekkruimel aan mijn mond?’

Hij streek met een vinger langs zijn mondhoek.

‘Nee, gekkie.’ Laura duwde zachtjes zijn vinger weg. ‘Het is gewoon fijn om er met jou over te praten, ik heb er veel aan.’

‘Daar ben ik blij om.’

Hij schoof een stukje dichterbij. Het was in de gegeven situatie niet ongemakkelijk. Hij liet zijn stem een beetje dalen.

‘Waarom laten we het niet even tot morgen rusten, misschien zien we het dan duidelijker. Wellicht is het eenvoudiger dan het lijkt: Ted kwam erachter dat zijn vrouw een affaire met die man had en raakte buiten zinnen. Hoe gaat het trouwens met hem?’

‘Lynch ligt nog steeds in coma. De vooruitzichten zijn niet zo goed.’

‘Weet Ted dat?’

‘Nee. Hij denkt nog steeds dat Wendell het heeft gedaan.’

‘Wendell…’ Marcus glimlachte. ‘Het heeft iets grappigs.’

‘Lach niet,’ berispte Laura hem met gespeelde boosheid. ‘Ik maak me erge zorgen over zijn reactie wanneer hij het hoort. Het is de laatste deur die nog moet worden geopend. En de gevaarlijkste.’

‘Ben je van plan om hem weer naar jouw paviljoen over te plaatsen?’

‘Voorlopig niet. Zolang hij vooruitgang boekt, wil ik niet terugkeren. Bovendien lijkt hij het met sommige bewoners goed te kunnen vinden, onder anderen met Dawson.’

Marcus haalde diep adem en trok een grimas.

‘Mooie kameraad.’

‘Marcus?’

‘Ja?’

‘Ik ben blij dat je gekomen bent, echt waar.’

Ze legde haar hand op die van hem. Marcus keek ernaar zonder te weten wat hij moest doen.

Als er al een moment was waarop hij nog wat dichter naar haar toe kon schuiven om haar te kussen, was dat in één klap voorbij toen de telefoon hen ruw onderbrak. Laura ging opnemen en toen ze terugkwam was haar houding totaal anders. Van gesprekken met haar ex kreeg ze steevast een slecht humeur, dat wist Marcus. Ze hoefde niet eens te zeggen dat ze hem aan de lijn had gehad.

‘Walter komt straks,’ zei ze geërgerd en ze schudde haar hoofd.

Marcus stond op. Hij nam aan dat die opmerking een hint was. Maar Laura had het meer tegen zichzelf dan tegen hem.

‘Het is verdomme zijn vader en ik krijg het niet eens voor elkaar dat hij een hele dag met zijn zoon doorbrengt. Ik moet hem er bijna om smeken. Vandaag zou hij met hem naar de speeltuin gaan en daarna zouden ze de rest van de middag met zijn neefjes in het park doorbrengen. Nu belt hij me om te zeggen dat hij onverwacht een werkafspraak heeft. Op zondag!’

‘Rustig nou, Laura.’

‘Dat gaat er gewoon niet in bij mij. Ik begrijp het echt niet. Het is maar één dag. Wat kan er belangrijker zijn dan tijd met je zoon doorbrengen?’

Marcus had bijna voorgesteld te blijven om samen iets met de kleine Walter te ondernemen, maar hij bedacht dat het de boel zou forceren. Hij probeerde Laura te kalmeren en af te leiden met oppervlakkige opmerkingen, haar aandacht zelfs bij de zaak terug te brengen, maar niets hielp.

‘Soms denk ik dat hij dat expres doet. Hij weet dat ik er niet tegen kan als hij zich niet voor Walter interesseert. Dat weet hij heel goed. Hij schijnt het leuk te vinden om me te bellen dat er iets is tussengekomen… Klootzak.’