Hoofdstuk 6

1994

Om bij het feest te komen moesten ze meer dan een kilometer lopen en alle bekende routes achter zich laten. Gelukkig had Ted de kaart van de immense campus in zijn hoofd, en dat niet alleen, ook zijn richtinggevoel was onfeilbaar. Hij wist zeker dat het slingerende voetpad dat ze kozen een kortere weg naar de vereniging was, en daarin vergiste hij zich niet. De muziek bevestigde dat ze op de goede weg waren en het duurde niet lang of ze kwamen bij een houten hek aan de achterkant van het huis.

Het was na tienen, maar het feest was nog lang niet op gang, laat staan op het hoogtepunt. De drie Griekse letters aan de muur op de eerste verdieping waren doeltreffend verlicht. Bij de ingang werden ze door twee vijandig kijkende jongens, in alle opzichten groter dan zij, staande gehouden. Ted richtte zich tot een van hen – de andere jongen keek ze niet eens aan – en noemde hun namen. Op dat moment stopte er een auto op de parkeerplaats tegenover het huis, waar drie meisjes uit stapten. Ze liepen gewoon naar binnen en groetten de uitsmijters zonder ook maar hun giechelende gesprek te onderbreken. Ted keek naar zijn jas en naar die van Justin – die droeg zijn lange trenchcoat, in elk opzicht overdreven voor een voorjaarsnacht – en vervolgens naar de minuscule hemdjes en rokjes van de meisjes, en voelde zich misplaatst. De jongen met de lijst had hun namen gevonden en gaf zijn goedkeuring aan de andere jongen, die evengoed niet overtuigd leek en om hun identiteitsbewijs vroeg. Justin haalde het uit zijn portefeuille en liet het met tegenzin zien.

‘Jij niet,’ zei hij zonder hem aan te kijken. ‘Die vriend van je.’

Bijna had Ted rechtsomkeert gemaakt. En Justin zou hem uiteraard gevolgd zijn. In het licht van wat er later die nacht gebeurde, zou dat de beste beslissing zijn geweest.

Maar ze gingen naar binnen.

Zo te zien waren de meeste mensen binnen, al stonden er hier en daar ook buiten groepjes te drinken en luidkeels te praten. Een monotone en pulserende melodie nodigde niet echt uit om het huis in te gaan. Justin en Ted liepen haastig de tuin door en dwongen zichzelf een blik naar binnen te werpen. Daar was een behoorlijk grote groep studenten aan het springen en hossen – het dansen noemen ging te ver – terwijl de rest eromheen hing, ieder met zijn respectievelijke rode plastic bekertje. Er was een dj op een podium en er stonden twee strategisch geplaatste tafels vol met allerlei soorten drank. Ted telde vijf vaten gevuld met ijsblokjes en blikjes Keystone-bier. Het was warm, dus legden ze hun jassen weg zonder goed te weten wat ze vervolgens moesten doen. Er waren bijna geen eerstejaars, zoveel was duidelijk.

Ted herkende Dan Norris in de groep rond een van de tafels. Norris, die op dat moment tequila dronk met andere leden van het dispuut, was de idioot die hem had uitgenodigd. Gelukkig had hij hem niet in de gaten en Ted stelde gauw voor om ergens anders te gaan staan. Ze pakten ieder een biertje en liepen naar een zijdeur die op een veranda uitkwam, waar het veel rustiger was. In een hoekje zat een stelletje hartstochtelijk te zoenen en twee anderen deden hetzelfde in een hangmat. De tuin aan die kant van het huis werd slechts door een zwak schijnsel verlicht, afkomstig van één lantaarn.

In een hoek van de veranda stond een vat met blikjes bier en daar stapten ze op af. Ze gingen op de balustrade zitten met hun gezicht naar het huis. Er stond een raam open zodat ze naar binnen konden kijken. Ze dronken hun bier op en pakten er nog een. En daarna nog een. Geen van beiden was gewend te drinken, dus van drie biertjes werden ze al draaierig.

‘We hadden van tevoren wat moeten eten,’ merkte Ted op.

Justin was het met hem eens.

‘Hoe gaat het met Denise, die van creatief schrijven?’

Ted liet zich van de balustrade glijden en toen hij naar het vat wilde gaan om meer bier te halen, raakte hij uit balans. Hij spreidde zijn armen om zijn evenwicht te bewaren en bewoog ze alsof hij op een surfboard stond. Toen de veranda tot stilstand kwam, liep hij naar het vat. Hij pakte twee blikjes en gooide er een naar Justin, die het natuurlijk niet kon vangen. Het blikje stuiterde tegen zijn borst en viel op de grond. Daardoor kregen ze zo de slappe lach dat ze alleen nog hun buik konden vasthouden van de pijn.

Ted pakte het gevallen blikje op en gaf het aan Justin. Bij het openen kreeg hij direct een straal bier in zijn gezicht en een paar tellen probeerde hij het vergeefs met zijn mond op te vangen. Daardoor kregen ze weer de slappe lach.

‘Dus?’ Ted ging weer op de balustrade zitten en lette goed op dat hij niet achteroverviel.

‘Het wordt niks met Denise, gelukkig,’ zei Justin. ‘Ze is bezet.’

‘Ik dacht dat ze had gezegd dat ze geen vriendje had.’

‘Tegenwoordig heeft ze er wel een. Een verwaande kwast, hij schijnt de nieuwe Michael Jordan te zijn. Dat zei ze zelf tegen me, dus je snapt waarom ik zeg dat ik gelukkig niets met haar ben begonnen.’

Plotseling betrok Justins gezicht. Hij wilde op zijn beurt naar de vriendin van zijn vriend vragen, naar Georgia, dat hoor je per slot van rekening toch te doen? Maar Justin vreesde niet te kunnen verbergen wat hij een paar weken eerder over haar had ontdekt. Nu vroeg hij zich af of niets zeggen het niet erger maakte. Ted was de intelligentie in eigen persoon en zou vast merken dat er iets aan de hand was. Niet dat ze het voortdurend over hun vriendinnen hadden, maar een plotseling gebrek aan interesse kon verdacht zijn. Dat wist hij.

Justin had zijn nachtelijke hebbelijkheid niet opgegeven, hij kende de gewoontes van de campus wanneer de slaapkamerramen een voor een donker werden. Als een onzichtbare observator zag hij vriendjes via de achterdeur wegglippen en in de schaduw verdwijnen, in de veronderstelling dat ze niet gezien waren, en stelletjes die ergens in de bosjes privacy zochten of gewoon hand in hand een wandeling maakten. Niet dat Justin eropuit was zijn studiegenoten te bespioneren, maar die rituelen hoorden bij de nacht, zoals het roepen van de uilen of het sluipen van de wasberen.

Op een nacht betrapte hij Georgia McKenzie met een andere jongen in het plantsoen achter de bibliotheek. Zij wachtte hem op bij de hoek van het gebouw waar het vrijwel volledig donker was, zo donker dat Justin haar in eerste instantie niet eens had gezien. Iets later kwam de jongen haastig aanlopen. Hij droeg het jasje en petje van de universiteit, waardoor hij niet van ieder ander te onderscheiden was. Justin zag de eerste keer ook niet dat het meisje Georgia was. Het tafereel herhaalde zich twee of drie dagen later, alleen was zij nu degene die later was. Verder deden ze hetzelfde… ze zoenden elkaar lang, spraken even en namen afscheid. De ontmoetingen duurden niet langer dan tien minuten en er was geen spoortje typisch studentikoze hartstocht bij.

De derde keer dat Justin hen zag, was hij vastbesloten de jongen te volgen om te zien wie het was. Daarna zou hij het aan Ted vertellen. Hij maakte zich niet al te veel zorgen; per slot van rekening leek zijn vriend niet bovenmatig in het meisje geïnteresseerd. Te oordelen naar wat Justin bij de bibliotheek had gezien was het voor Georgia niet anders, ze scheen echt een band met dat mysterieuze individu te hebben. En zo kwam het dat hij de jongen op een afstand volgde, hem rond het gebouw zag lopen om een paadje te nemen dat uitkwam bij de parkeerplaats achter het hoofdgebouw. Tijdens het lopen deed de jongen iets vreemds: hij trok zijn jasje uit, vouwde het op en stopte het in een tas die hij om zijn schouder droeg. Datzelfde deed hij met de pet, waarna een minder dichte haardos dan gemiddeld op de campus Justin de eerste aanwijzing gaf. Die werd bevestigd toen ze bij de docentenparkeerplaats kwamen en de man, eenmaal in het licht, geen jongen van Georgia’s leeftijd bleek te zijn, al zou zijn atletische bouw een oppervlakkige kijker op het verkeerde been kunnen zetten. Hij stapte in zijn auto en reed weg.

Justin kende hem maar al te goed. Het was Thomas Tyler, zijn docent creatief schrijven.

Er waren inmiddels vier weken verstreken sinds die betreurenswaardige ontdekking. Justin had ze nog verschillende keren samen gezien en was ervan overtuigd dat ze iets speciaals hadden. Waarom zouden ze anders zo’n risico nemen? De afgelopen dagen hoopte hij telkens dat Ted hem zou vertellen dat het uit was met Georgia, dan zou hij knikken zonder iets te zeggen en dat was het dan. Waarom had Ted dat nog niet gedaan? Justin wist dat hij het onderwerp niet lang meer kon ontwijken. Waarom zoiets achterhouden? Waarom had Georgia zelf nog niets gezegd?

Nu keek Ted hem met een scherpe dronkenmansblik aan, wat er grappig uitzag, maar gelukkig werden ze afgeleid door het geroep van vrouwenstemmen dat uit het raam kwam. Toen ze hun hoofd ernaartoe draaiden zagen ze twee meisjes die met opgeheven glas naar hen schreeuwden alsof ze bekenden waren. Ted en Justin keken elkaar niet-begrijpend aan – het was duidelijk dat geen van beiden ze kende – en zagen de meisjes even later in de deuropening en regelrecht op hen af komen. De voorste van de twee sleepte haar vriendin mee, ze was klein van stuk en liep snel genoeg om haar buitenproportionele borsten heen en weer te laten schudden. Ze zag er leuk uit, had kort haar tot net over haar oren en glimlachte de hele tijd. Het bekertje dat ze in haar vrije hand hield, leek erg groot.

‘Hoi!’

Het andere meisje was ook leuk om te zien en blijkbaar wat minder vrijgevochten dan haar vriendin, want ze werd rood als een tomaat vanwege hun invasie. Ze was een kop groter, heel dun en droeg een T-shirt met een bescheiden halsuitsnijding.

‘Ik ben Tessa. En dat is mijn nichtje Maria.’

Zowel Ted als Justin stelde zich voor en gaf ze een hand.

Tessa liep naar Justin toe, die nog steeds op de balustrade zat, en leunde tegen een van zijn benen.

‘Zijn jullie eerstejaars?’

‘Inderdaad.’

‘Geweldig! Maria ook.’

Maria knikte, de informatie bevestigend. Ze had haar mond nog niet opengedaan.

‘Hé, Justin,’ zei Tessa helemaal op haar gemak, ‘ik zeg net tegen mijn nichtje dat je een ontzettend mooie jongen bent, toch Maria?’ Tessa schoof een stukje op en stond nu tussen Justins benen waarbij ze haar voorgevel subtiel tegen zijn kruis duwde.

Maria daarentegen bleef op veilige afstand van Ted.

‘Verdorie,’ zei Tessa toen ze zag dat haar bekertje leeg was. Ze drukte het in elkaar en gooide het in de tuin. Vervolgens deed ze een stap opzij en was in twee sprongen bij het vat. Ze kwam terug met twee blikjes waarvan ze er een aan Justin gaf.

Het vijfde.

‘Tessa, weet je zeker dat –’ begon Maria.

‘Natuurlijk! Maak je geen zorgen, je nichtje weet wat ze doet.’

Zo stonden ze een hele tijd te drinken en ze kletsten over de universiteit, de plek waar ze vandaan kwamen; geen woord over vriendjes of vriendinnetjes. Tessa sprong om de haverklap naar het vat en keerde terug met meer bier, dat ze zonder te vragen ronddeelde. Ze deed dat wel tweehonderd keer. Op een gegeven moment trok ze Justin aan zijn arm mee; hij zat nog op de balustrade en had amper tijd om zijn benen te strekken en te gaan staan. De veranda bewoog secondenlang vervaarlijk, als een boot op volle zee. In een reflex nam Justin een slok uit zijn blikje. Hij was zich nauwelijks bewust van de vloeistof die door zijn keel liep en nam onmiddellijk nog een slok, deze keer groter. Tessa trok hem mee in de richting van de trap die naar de tuin leidde. Hoeveel treden waren dat? Drie? Vier? Tachtig? Justin wilde op de tweede tree stappen, maar dat stomme ding verplaatste zich een paar centimeter naar beneden waardoor hij bijna viel. Tessa hield hem stevig bij zijn arm vast. Een van haar borsten drukte tegen Justins zij en ondanks zijn duizeligheid was hij zich heel bewust van het heerlijke gevoel.

Ze liepen de tuin in, weg van het lantaarnlicht.

‘Waar neem je me mee naartoe?’ vroeg hij. Feitelijk voelde hij dat hij tegen zijn wil werd meegenomen, al kon dat niet waar zijn. Dat meisje was niet groter dan één meter zestig.

Tessa lachte en hield nog steeds zijn hand vast.

‘Maak je geen zorgen, ik ga je niet verkrachten,’ zei ze giechelend.

Ze liepen een meter of twintig, ver genoeg om de muziek gedempt door de bomen te horen. Weer een opzwepend ritme… Ze glipten achter een paar struiken en Tessa gaf Justin haar blikje bier. Hij bleef staan, confuus, terwijl hij de twee blikjes vasthield. Iets verderop liep het terrein behoorlijk steil omlaag. Tessa hurkte met haar benen gespreid in een hoek van negentig graden, haar rok tot aan haar taille opgeschort. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, schoof ze haar slipje opzij en liet een flinke straal urine een perfecte boog beschrijven.

‘De rij voor het toilet was helemaal tot aan de benedenverdieping, ongelooflijk,’ zei Tessa en ze slaakte een zucht van verlichting naarmate de druk van de straal verminderde.

Justin moest ook vreselijk nodig, maar op dat moment zorgde een flinke erectie ervoor dat de prioriteiten van zijn maatje radicaal omsloegen. Er was iets in de vrijgevochten houding van Tessa wat de hormonen door zijn lijf deed gieren. Toen er bijna geen druk meer op de urinestraal zat, maakte Tessa een serie schuddende bewegingen met haar heupen die Justin helemaal gek maakten.

Tessa trok haar rok weer recht en liet zich op een laag dennennaalden vallen. De urine kronkelde in een glinsterend riviertje naar beneden om voorbij de helling te verdwijnen. Ze slaakte dezelfde opgeluchte zucht, een soort langgerekt gekreun, en Justin was zichzelf niet meer meester. Hij ging naast haar zitten en gaf haar het biertje aan, al wist hij heel goed wat er stond te gebeuren.

‘Mag ik iets zieks zeggen?’ zei hij.

‘Mmm, ziek,’ vroeg zij, onmiddellijk geïnteresseerd. ‘Nou…’

‘Dat van daarnet was echt ontzettend sexy.’

Tessa lachte. Ze zaten nu heel dicht naast elkaar en hun gezichten raakten elkaar bijna.

‘Dat is niet ziek, suffie. Ziek zou zijn als we het erbovenop deden,’ zei zij en ze wees naar het vochtige stroompje dat al bijna door de aarde was geabsorbeerd.

Justin was sprakeloos. Lila had nooit zulke dingen tegen hem gezegd. Lila zou alleen al bij het idee te moeten plassen waar hij bij was in paniek raken.

‘Je bent echt heel erg knap,’ zei Tessa en ze streelde zijn gezicht. Ze had meer gedronken dan zij allemaal samen en toch wekte ze de indruk alles nog prima onder controle te hebben.

Haar vingers roken een beetje zurig en dat wond Justin nog meer op. De dennennaalden, het ongemakkelijke van die plek; alles bij elkaar had het iets primitiefs en gewelddadigs, wat hem in een stemming bracht die hij niet kende.

‘Jij bent mooi,’ zei Justin. En toen liet hij zich gaan en pakte een van die borsten stevig vast. Hij moest zijn hand helemaal spreiden en dan nog kon hij hem niet helemaal vastpakken. Zij hoofd stond op exploderen.