Hoofdstuk 3

Hij bleef voor de ijskast staan. Er hing een foto van Holly, bevestigd met een magneet in de vorm van een appel, die hij was vergeten weg te halen. De meisjes hadden er een lijstje voor gemaakt met concentrische rechthoekjes van glitters. Holly kwam uit zee rennen in de rode bikini die een tijdlang Teds favoriet was geweest. Ze lachte en hield haar hoofd schuin met haar lange blonde golvende haar naar één kant. De foto was precies genomen op het moment dat een van haar benen achter haar knie verdween, zodat het leek alsof alle regels van het evenwicht werden getart.

Die foto hing daar al heel lang. Ted staarde ernaar en vergat de reden waarom hij eigenlijk naar de keuken was gegaan. Hij pakte de foto bij een hoekje en trok eraan. Hij kon Holly bijna horen lachen, en onmiddellijk daarna huilen, onderbroken door hartverscheurende kreten bij de deur van zijn werkkamer. Hoe kon hij haar zoiets aandoen?

Hij deed een willekeurige la open en legde de foto bij een paar gebruiksvoorwerpen die hij nooit eerder had gezien.

Er lagen nog twee flesjes bier in de ijskast. Hij pakte ze met één hand bij de hals en schopte de deur dicht. Hij leunde tegen het aanrecht. Lynch was nog in de kamer en het was spontaan in hem opgekomen de man iets te drinken aan te bieden, al had hij er nu spijt van. Ted wilde een moment alleen zijn om na te denken, want toen die onbekende zijn plan had laten doorschemeren, had hij een onverklaarbare tinteling in zijn lichaam gevoeld. Hij was er geen voorstander van het recht in eigen hand te nemen – niet in de letterlijke zin van het woord –, maar hij geloofde wel dat de wereld beter af was zonder parasieten als Blaine. Het was niet zo dat hij graag iemand wilde vermoorden, hij was ook niet voor de doodstraf, althans zo beweerde hij als hem dat werd gevraagd. Als hij op de schietbaan was en het bewegende kartonnen figuurtje midden in het hoofd probeerde te raken, fantaseerde hij soms dat hij een bad guy overmeesterde, een schoft die iets afschuwelijks had gedaan of iets minderwaardigs. Ted knikte. Lynch mocht dan geen verkoper in de letterlijke betekenis van het woord zijn, hij was er wel in geslaagd de juiste snaar te beroeren zodat Ted zijn aanbod serieus overwoog.

Hij staarde nog steeds naar de appelmagneet. Nu Holly’s foto uit het zicht was, kon hij helder nadenken. De ideeën van Lynch waren aantrekkelijk; er was iets doordachts, iets cruciaals, de overtuiging dat wanneer Ted een crimineel vermoordde, Holly en de meisjes een handhaver van de wet in hem zouden zien en geen lafaard.

Toen hij terugging naar de woonkamer schoot de absurde gedachte door zijn hoofd dat hij niemand zou aantreffen. Lynch was opgestapt of, erger nog, hun ontmoeting had alleen in zijn verbeelding plaatsgevonden.

Maar Lynch zat er nog, met de twee dossiers voor zich. Hij stond op om het flesje aan te pakken dat Ted hem aanbood en bedankte met een knikje. Hij nam een grote slok.

‘Hoe zijn jullie erachter gekomen?’ Ted was weer gaan zitten.

‘Uw zelfmoordplannen?’

Ted knikte.

‘De organisatie heeft zo haar methodes, Ted. Ik weet niet of het verstandig is om die met u te delen.’

‘Dat lijkt me anders wel het minste als je me vraagt om een man te doden.’

Lynch dacht even na.

‘Betekent het dat u op ons voorstel ingaat?’

‘Het betekent helemaal niets. Voorlopig wil ik alleen dat je me vertelt hoe jullie erachter zijn gekomen.’

‘Dat lijkt me redelijk.’ Lynch nam nog een slok en zette het flesje op tafel. ‘We hebben twee manieren om onze kandidaten te selecteren. Met de eerste manier verwerven we de meeste kandidaten, maar hij is ook het minst effectief gebleken. Heel jammer. We hebben de medewerking van psychologen die onze zaak toegenegen zijn en die ons op speciale gevallen wijzen. We weten best dat we daarmee deels het vertrouwen van de patiënt schaden, maar dat is een vrijheid die we ons met de specialisten permitteren. Bovendien wordt niemand gedwongen. We gaan bij de mensen langs, zoals ik nu bij u, en doen ons voorstel. Als de kandidaat er niet op in wil gaan, verdwijnen we zonder sporen achter te laten. Ik moet toegeven dat mijn entree in uw geval wat ongepaster was dan gewoonlijk. Ik dacht… nou ja, ik dacht dat ik te laat was.’

‘Heb je me bespioneerd?’

‘Niet echt. Als ik bij een kandidaat kom, neem ik meestal eerst een kijkje. Hoewel we in uw geval wisten dat uw echtgenote en dochters niet thuis waren, zou er altijd onverwacht iemand kunnen zijn, of een hond die niet van bezoekers houdt. Terwijl ik de omgeving langsliep om er zeker van te zijn dat alles in orde was, zag ik door het raam wat u op het punt stond te gaan doen.’

‘Ik zie het. Dan hebben jullie me dus wel bespioneerd.’

‘Het spijt me. We proberen zo discreet mogelijk te zijn.’

‘En de andere selectiemethode?’

‘O, ja. Kijk Ted, er zijn veel mensen die de organisatie dankbaar zijn en op de een of andere manier het gevoel hebben dat ze bij ons in het krijt staan. Veel van de specialisten over wie ik vertelde maken ook deel uit van deze groep. Maar over het algemeen gaat het om –’

‘Mensen die een band met de slachtoffers hebben.’ Ted wees naar de dossiers.

Lynch wekte de indruk iemand te zijn die liever dingen insinueerde dan benoemde. Zijn gezicht betrok even.

‘Dat klopt,’ gaf Lynch toe en daarmee was voor hem de kous af. ‘Sta me toe u nu te vertellen wat er in het andere dossier staat.’

Lynch schoof de map met Blaine aan de kant. Hij deed de andere open, die veel dunner was. De eerste pagina was een kleurenfoto van een man die in een bootje stond. Hij was een jaar of veertig en droeg een reddingsvest; in zijn hand hield hij een hengel met een buitensporig grote vis eraan.

‘En wie mag dat zijn?’

‘Zijn naam is Wendell, misschien hebt u weleens van hem gehoord. Hij is een bekende ondernemer.’

‘Ik ken hem niet.’

‘Des te beter.’

Ted sloeg de foto om. Het dossier bevatte een paar getypte vellen en een paar kaarten met adressen. Vrij weinig informatie in vergelijking met het andere dossier.

‘Wie heeft de ondernemer uit de weg geruimd? Zijn vrouw?’

Lynch glimlachte.

‘Wendell heeft geen vrouw. En hij heeft niemand uit de weg geruimd. Hij is niet zoals Blaine, hij is zoals u.’

Ted trok zijn wenkbrauwen op.

‘Ook hij wilde zelfmoord plegen,’ zei Lynch. ‘En ook hij weet, net als u, hoeveel verdriet en onbegrip het bij zijn geliefden zou veroorzaken. Het voorstel is als volgt, Ted: u vermoordt Blaine en biedt op die manier de familie van Amanda Herdman rechtvaardigheid en rust. Als dank mag u deel uitmaken van een reeks waarin Wendell ook een schakel is. U komt na hem.’

Ted dacht even na. Hij begreep het direct.

‘Nadat ik Blaine heb vermoord, moet ik Wendell vermoorden?’

‘Precies. Hij is op de hoogte, hij verwacht u. Net zoals u straks hier thuis op de volgende schakel zult wachten. Denk erover na, Ted. Denk eraan hoe anders het voor uw familie zal zijn als ze horen dat u door een onbekende bij een inbraak bent neergeschoten, in plaats van dat u zelfmoord hebt gepleegd.’

‘Hou maar op.’

‘Ik weet dat u er goed over hebt gedacht,’ zei Lynch, Ted negerend, ‘en dat zelfmoord plegen beter is dan spoorloos verdwijnen. Maar nu doet zich de schitterende mogelijkheid voor overvallen te worden, zodat u herinnerd kunt worden als een slachtoffer van een fatale samenloop van omstandigheden. Denk eraan hoeveel makkelijker het voor uw dochters zal zijn om eroverheen te komen. Misschien weet u dat niet, maar veel kinderen, vooral als ze klein zijn, komen er nooit –’

‘Genoeg! Ik heb het begrepen.’

‘Nou, wat zegt u ervan?’

‘Ik moet erover nadenken. Wendell is een onschuldige man.’

‘Kom op, Ted. Ik heb dit vaker gedaan. U weet het antwoord al. De deal is niet alleen voor u gunstig, ook Wendell is ermee geholpen, hij zit op dit moment in zijn huis aan het meer te wachten tot zijn laatste wens wordt vervuld.’

‘Waarom houden jullie je hiermee bezig?’

Lynch vertrok geen spier. Zijn glimlach liet zien dat hij inderdaad, zoals hij zelf al zei, dit proces vaker had meegemaakt. Hij had op elke vraag een antwoord. Zijn houding was die van een telemarketeer die niets anders doet dan een vooraf uitgeschreven script volgen.

‘Wij staan aan de goede kant, Ted. We vinden dat iedereen die een moord pleegt, moet sterven. We brengen alleen mensen die het systeem hebben weten te omzeilen in contact met mensen die bereid zijn hun leven te geven voor een goede zaak. En we hebben u uitgekozen. Dit is uw kans. Uw laatste, vrees ik.’

Ted sloeg zijn ogen neer. Uit zijn broekzak stak het briefje dat hij op zijn bureau had gevonden. Hij wist niet eens meer dat hij het daar had neergelegd. Hij haalde het tevoorschijn en vouwde het open, buiten het zicht van Lynch die hem observeerde in afwachting van zijn definitieve antwoord.

HET IS JE LAATSTE UITWEG, las hij.

Vrijwel dezelfde woorden die Lynch zojuist had gebruikt.