Hoofdstuk 2

Ted was uiterst behoedzaam te werk gegaan bij de voorbereidingen voor zijn zelfmoord. Het was geen laatstemomentbeslissing geweest, impulsief en onuitgewerkt. Hij zou niet zo iemand zijn die alles onhandig regelt, alleen om aandacht te trekken. Dat dacht hij althans. Want als hij zo zorgvuldig was geweest, hoe kon Lynch er dan van afweten? De bezoeker met de brede glimlach en de perfecte gelaatstrekken was opvallend nauwkeurig geweest wat het kaliber van Teds wapen en de plek waar hij het had liggen betrof. Ook al was het vermoeden dat Ted zich in zijn werkkamer van het leven zou beroven niet onredelijk, het leek een toevallige aanname en Lynch had hem zonder aarzelen uitgesproken.

Ze zaten ieder aan een kant van de tafel. Ted kreeg een gevoel dat hij van vroeger kende: een huivering dankzij een adrenalinestoot die gepaard ging met de benodigde mentale scherpte om de tegenstander in kwestie te verslaan. Het was al jaren geleden dat hij voor het laatst had geschaakt, maar het was een onmiskenbaar gevoel. En ook een fijn gevoel.

‘Dus Travis heeft je ingeschakeld om mij te bespioneren,’ merkte hij op.

Lynch, die het leren koffertje op tafel had gelegd en aanstalten maakte het te openen, stopte even en op zijn gezicht was een zekere verwarring te lezen.

‘Uw compagnon heeft hier niets mee te maken, Ted. Vindt u het erg als ik u Ted noem?’

Ted haalde zijn schouders op.

‘Ik zie geen foto’s van uw dochters, Nadine en Cindy,’ zei Lynch terwijl hij zijn ogen op de inhoud van het koffertje gericht hield. Hij scheen iets te zoeken.

Inderdaad, er waren geen foto’s van zijn gezin. Ted had ze uit de kamer verwijderd. Een goede raad: als je zelfmoord wilt plegen, haal dan de foto’s van je familie weg. De voorbereidingen gaan makkelijker als je niet telkens met de onderzoekende blik van je geliefden wordt geconfronteerd.

‘Hou mijn dochters erbuiten.’

Lynch toonde zijn geweldige glimlach. Hij bracht zijn handen omhoog.

‘Ik wilde alleen maar uw vertrouwen winnen en een gesprek beginnen. Van beiden heb ik al foto’s gezien en ik weet dat ze op dit moment met hun moeder in Florida zijn. Ze zijn bij hun opa en oma, nietwaar?’

Het leek wel een opmerking uit een maffiafilm. We weten waar je familie is, denk maar niet dat je ons te slim af kunt zijn. Maar er was iets oprechts in Lynch’ manier van doen, alsof hij echt aardig wilde zijn.

‘Ik heb je binnengelaten. Dus ik denk dat er al sprake is van een zeker vertrouwen.’

‘Daar ben ik blij om.’

‘Vertel eens wat je nog meer weet over mijn gezin.’

Lynch steunde met zijn handen op het koffertje. Met één hand maakte hij een wegwuivend gebaar.

‘O, niet veel vrees ik. We houden er niet van om onze neus meer dan nodig in andermans zaken te steken. Ik weet dat ze vrijdag terugkomen, dan hebben we dus drie dagen de tijd voor onze zaken. Meer dan voldoende.’

‘Onze zaken?’

‘Jazeker!’

Lynch haalde twee dunne dossiers uit het koffertje en legde ze aan één kant van de tafel. Het koffertje schoof hij weg.

‘Hebt u weleens overwogen om iemand te vermoorden?’

Nou, die vent hield er wel van om met de deur in huis te vallen!

‘Ben je soms van de politie? Als dat zo is, dan had je je moeten identificeren.’

Ted ging staan. Die dossiers zaten vast vol smerige foto’s. Ze hielden hem in de gaten wegens verdenking van moord en zijn zelfmoord zou als schuldbekentenis worden gezien. Vandaar dat Lynch zo aandrong toen hij voor de deur stond. Zou hij van de FBI zijn?

‘Ik ben geen politieman, Ted. Gaat u alstublieft zitten.’

‘Ik wil dat je onmiddellijk mijn huis verlaat.’ Ted wees naar de deur alsof Lynch niet zelf wist waar de uitgang was.

‘Wilt u echt dat ik wegga voor we kunnen praten over hoe we van uw zelfmoord afweten?’

Die vent was een goeie, want dat wilde Ted inderdaad weten.

‘Je hebt vijf minuten om me dat te vertellen.’

Ted ging niet zitten.

‘Dat lijkt me redelijk,’ zei Lynch. ‘Ik zal het meteen vertellen. Ik werk voor een organisatie die graag ziet dat mensen zoals u mensen ontmoeten zoals degenen die ik hier heb.’ Hij legde zijn hand op de dossiers. ‘Als u mij toestaat, open ik een van deze mappen zodat we er even naar kunnen kijken. U zult het meteen begrijpen, u bent een intelligente man.’

Lynch deed een van de mappen open en legde hem in het midden van de tafel, naar Ted toe gedraaid, die met zijn handen in zijn zij bleef staan.

De eerste pagina was een kopie uit een politiedossier. In een hoek waren foto’s bevestigd, en profil en recht van voren, van een man van ongeveer vijfentwintig jaar. Hij had een gebruinde huid en zijn haar was zorgvuldig met gel in model gekamd. Hij keek uitdagend in de camera, zijn kin iets omhoog en zijn lichte ogen wijd open. Zijn naam was Edward Blaine.

‘Blaine is in het verleden veroordeeld voor kleine vergrijpen: diefstal en openbare geweldplegingen,’ zei Lynch terwijl hij de pagina omsloeg. ‘Deze keer wordt hij verdacht van de moord op zijn vriendin.’

In één ding had Ted zich niet vergist: de dossiers bevatten wel degelijk smerige foto’s. Op de foto voor hem was een beestachtig vermoorde vrouw te zien, liggend in de krappe ruimte tussen het bed en de kast; ze had minstens zeven messteken in haar naakte bovenlijf.

‘Haar naam was Amanda Herdman. Zij en Blaine zagen elkaar af en toe; het was niet al te formeel. Hij zorgde voor goedkope drugs en eens in de zoveel tijd probeerden ze een serieuze relatie op te bouwen, maar volgens wederzijdse vrienden was het eerder een uitzichtloze reeks ruzies die telkens weer goed werden gemaakt. Toen de vrouw dood in haar appartement werd aangetroffen, ging de politie linea recta naar Blaine. De man had toegegeven dat hij met Herdman had gediscussieerd omdat hij jaloers was geweest, maar uiteraard niet dat hij haar had neergestoken. Weet u wat het eind van het liedje was? Er was geen bewijs. Ze moesten hem laten gaan.’

Op enig moment was Ted gaan zitten. Hij kon zijn ogen niet van de foto’s afhouden. Lynch sloeg de pagina om, er waren een paar uitvergrotingen: Amanda’s gezwollen oog, diepe sneden in haar borst, overal blauwe plekken.

‘Onschuldig?’ vroeg Ted verbijsterd.

‘De klootzak had ervoor gezorgd haar niet met zijn vuisten te slaan, en het moordwapen is uiteraard niet aangetroffen. Zijn vingerafdrukken waren overal, maar niet op het lichaam.’

‘Maar hij had praktisch al bekend door de ruzie toe te geven.’

‘De verdediging voerde aan dat hij onder druk had bekend, wat voor een deel waar was, en daar waren wel bewijzen van. Wat hem technisch gezien kon vrijpleiten was het forensisch onderzoek naar het tijdstip van overlijden. Een expert van het Openbaar Ministerie stelde het tijdstip vast tussen zeven en tien uur ’s avonds. Verscheidene getuigen verklaarden Blaine in die tijdspanne te hebben gezien in een louche kroeg met de naam Black Sombrero. Het leek erop dat hij erg zijn best had gedaan om door zo veel mogelijk mensen gezien te worden; hij had meer dan dertig betrouwbare getuigen en zelfs beelden van de bewakingscamera’s van de parkeerplaats.’

Ted sloeg de pagina’s om. Er waren meer foto’s van het lichaam van Herdman en kopieën van documenten met gemarkeerde passages erop.

‘Inmiddels hebt u het wel begrepen, nietwaar Ted?’

Het begon Ted inderdaad te dagen.

‘Hoe weten jullie dat Blaine haar heeft vermoord?’

‘De organisatie waarvoor ik werk heeft informanten binnen het rechtsapparaat. Geen criminelen, daar werken we liever niet mee. Het gaat om advocaten, rechters of assistenten die weten wanneer er een luchtje aan een moordzaak zit. Wij zorgen ervoor dat twijfels worden weggenomen. Wat Blaine betreft is de verklaring uitermate simpel, al is het vrijwel zeker dat die vent gewoon geluk had. We huurden een expert in en we vroegen hem hoe er zo’n grote fout kon worden gemaakt bij het vaststellen van het tijdstip van overlijden. Hij vertelde dat het van de lichaamstemperatuur afhangt, gemeten op het moment dat het lichaam wordt gevonden. De curve waarmee de temperatuur van een stoffelijk overschot afneemt is bekend en –’

‘Ik weet hoe dat werkt,’ onderbrak Ted hem. ‘Ik kijk ook naar CSI.’

Lynch schoot in de lach.

‘Dan zal ik ter zake komen. Toen we aankwamen op de plaats delict, hadden we het door. Onder Amanda Herdmans appartement op de eerste verdieping, dat nu leegstaat, is een industriële wasserette. De luchtafvoerbuizen bevinden zich precies onder de plek waar het lichaam van de vrouw werd aangetroffen. Met als gevolg dat het lichaam warm werd gehouden en minder snel afkoelde dan normaal.’

‘Dus die vent had haar al eerder vermoord.’

‘Precies. Zo’n zes à zeven uur eerder. Ze overleed niet ’s avonds, maar aan het begin van de middag, voordat Blaine naar de kroeg ging.’

‘En was het niet mogelijk om de zaak te heropenen?’

‘Er is hoger beroep aangetekend en er is al beschikt door het hof. Wij geven het rechtssysteem niet de schuld; we denken liever dat er soms een schoft door de mazen van de wet glipt. Het omgekeerde komt helaas ook voor. Maar daar gaat het hier niet om, of wel soms?’

Ted wist genoeg.

‘En nu wil je zeker dat ik Blaine vermoord?’

Lynch lachte zijn perfecte tanden bloot.

‘Ik zei al dat u een intelligente man was.’