Hoofdstuk 25

Heden

In de kelder van de oude schrijfmachinefabriek liepen de ratten verdwaasd heen en weer. Nerveus van de benzinedamp keken ze niet meer waar ze liepen en staken de ruimte over in de buurt van Laura en Ted. Zo nu en dan kwamen ze dichterbij en gluurden naar ze.

‘Jij hebt die vrouwen niet vermoord,’ zei Laura. ‘Dat heeft je vader gedaan.’Hij keek haar perplex aan.

‘Waarschijnlijk heb je dat altijd al vermoed,’ ging ze verder, ‘en nadat Frank was overleden veranderden je vermoedens in zekerheden.’

‘De droom van het meisje in de kofferbak…’ zei Ted meer tegen zichzelf dan tegen Laura. En terwijl hij het overwoog, sloeg de waarheid hem als een ijzeren vuist in het gezicht. Hij hief zijn hoofd op, zijn ogen wijd open.

‘Wat?’

‘Mijn vader probeerde me te vermoorden,’ zei Ted verbouwereerd.

Laura was tot dezelfde conclusie gekomen.

‘Een van de laatste keren dat ik hem sprak zat ik op de universiteit, toen hij zei dat Blaine mijn broer was,’ vertelde Ted. ‘Die dag was ik zo kwaad op hem om hoe hij mijn moeder en mij had behandeld, dat ik hem voor het eerst vertelde over de droom van de vrouw in de kofferbak van de Mustang.’

Ted stopte even.

Ted keek door het speciale kijkgaatje, maar kon de bijrijdersstoel niet zien.

‘Toen ik hem over de droom vertelde, moet hij zich hebben gerealiseerd dat ik het me vroeg of laat allemaal zou herinneren. De gore klootzak kwam dezelfde nacht nog naar de universiteit.’

‘Tyler was met jouw vriendin,’ vulde Laura aan. ‘Hij droeg het jasje van de universiteit.’

Ted stond abrupt op. Er gluurde een rat naar hem vanuit het gat in de grond, die vervolgens weer verdween.

‘Hij was zelfs zo handig om op tijd dood te gaan… als ik me het nou eerder had herinnerd. Nu heeft niemand er nog wat aan.’

‘Ga alsjeblieft zitten, Ted. Dat moet je niet zeggen. Veel families zullen nu antwoorden op hun vragen krijgen.’

‘Ja hoor, dat een maniak hun dochters heeft mishandeld en in stukken gehakt, mooie antwoorden. Die vent is dood, Laura, gewoon in zijn slaap gestorven dankzij kanker. Kun je je een groter onrecht voorstellen?’

‘Eerlijk gezegd niet. Maar daar kun jij allemaal niets aan doen.’

Stilte.

‘Als ik het me nou eerder had herinnerd.’

‘We zijn hier met veel pijn en moeite gekomen, Ted. Daarin hebben de behandeling en de medicijnen een belangrijk aandeel gehad, maar uiteindelijk ben jij degene geweest die het heeft klaargespeeld. Dat heb je voor Holly gedaan, voor de meisjes.’

Hij knikte. Zijn gezin leek deel uit te maken van een ver sterrenstelsel.

‘Weet je nog hoe je erachter kwam, Ted? Door je dromen?’

‘Ik geloof het niet.’ Ted leek niet geheel overtuigd. ‘De dromen waren er altijd al. Volgens mij was het naar aanleiding van Blaine… toen ik hem op televisie zag en me realiseerde dat hij mijn broer was, dacht ik dat mijn vader misschien zijn vriendin had vermoord, dat het een vriendendienst was of zoiets. Het was een onbewuste gedachte, denk ik… ik weet het niet. Mijn vader was met een vorm van onbehandelbare kanker gediagnosticeerd en ik dacht dat hij het kon hebben gedaan.’

‘Ik snap het. En dat wekte je argwaan, die gedachte.’

‘Ja, ik geloof het wel. Daarom volgde ik Blaine. Ik moest hem natrekken, te weten komen of hij er iets mee te maken had. Maar toen wist ik al wat mijn vader had gedaan… Het waren de schaaktoernooien, Laura; daardoor ontdekte ik veel van de moorden uit die tijd. Hij maakte van onze uitstapjes gebruik om weerloze vrouwen te vermoorden.’

‘Kijk me aan, Ted. Nu weten we alles. Je vader is dood en je gezin wacht op je. Kijk me aan.’

‘Je weet best dat het niet zo eenvoudig is. Ik heb ze verdriet gedaan…’ Ted kreeg tranen in zijn ogen. ‘Hoe gaat het met Justin?’

‘Ik vrees dat hij nog steeds in coma ligt. Maar de artsen zijn optimistisch.’

‘Ik heb mijn vriend bijna doodgeslagen.’

‘Je was op dat moment in de war. Vanwege de moorden was je lamgeslagen door een enorm schuldgevoel. Je vond dat je verantwoordelijk was en reageerde op een irrationele manier. Omdat Justin het had ontdekt, nietwaar?’

‘Ja, ik geloof het wel. Ik wist dat hij me volgde. Ik zag hem de nacht dat ik in Blaines huis rondsnuffelde, hij was buiten, in zijn auto. Ik huurde een privédetective in om hem te volgen en zo kwam ik erachter dat hij en Holly elkaar zagen.’ Ted glimlachte gelaten. ‘Die arme detective moet gedacht hebben dat hij iets belangrijks aan het licht had gebracht, maar hun verhouding was geen probleem voor mij. Het probleem was dat Justin mij ook hiernaartoe was gevolgd, en misschien had gezien wat ik boven in die kamer bewaarde waar jij bent geweest.’

‘Vroeg Justin je naar zijn kantoor te komen om over die moorden te praten?’

‘Dat weet ik eerlijk gezegd niet. Misschien wilde hij over iets anders praten. Maar het was al te laat… Ik, ik zag alles niet meer helder; dat besef ik nu.’

‘Justin herstelt vast en zal het begrijpen, daar ben ik zeker van. Op dat moment was jouw ziektebeeld heel ernstig, Ted.’

‘Ik weet het. En ik had al besloten me van kant te maken; ik was naar Robichaud geweest voor mijn testament en ik was ervan overtuigd dat ik een hersentumor had.’

‘Vind je niet dat de zaken er nu veel beter voor staan?’

Ted wist dat dat alleen zo zou zijn als zijn vriend herstelde.

‘Ik denk het.’

Laura ging staan. Ted keek haar aarzelend aan, hij begreep niet wat de dokter wilde. Zelfs toen ze haar een hand uitstrekte, wist hij niet goed wat hij moest doen.

‘Je hebt het heel goed gedaan, Ted.’

Hij stond een beetje onhandig op en drukte haar hand.

‘Dank je wel voor alles, Laura,’ fluisterde hij. Zijn stem brak bijna.

Toen hoorden ze een enorm kabaal ergens achter, te hard om van ratten afkomstig te zijn. Laura schrok. Ted voelde een koude rilling van angst toen hij zich realiseerde dat de geboeide bewaker daar ergens lag. Jezus, hij had een hele verzameling schrijfmachines op hem laten neerkomen! Hij had wel gekeken of hij nog ademde, maar de man kon inwendige bloedingen hebben of iets dergelijks. Terwijl hij dat overwoog, richtte de gestalte van Lee Stillwell zich als een grijze totem op, ver van de lichtvlek die Ted en Laura nauwelijks verlichtte.

Een zware stem klonk uit de schaduw. Laura draaide zich om en schrok zich dood toen ze Lee zag staan; ze was hem bijna vergeten.

‘Laat ons nou eindelijk gaan, vuile klootzak,’ zei Lee.

De geboeide handen van de bewaker waren ter hoogte van zijn borst en hij hield iets kleins vast. Van een afstand was het niet duidelijk wat het kon zijn, tot er met een zachte klik een klein vlammetje verscheen.