Hoofdstuk 17

1994

Het was Marman die met het nieuws bij het Blok kwam. De laatste dagen deed de jongen niets anders dan over de campus struinen op zoek naar informatie. Hij scheen enorm te genieten van zijn nieuwe hoedanigheid als officiële omroeper. Hij hield zich niet alleen bezig met het verspreiden van geruchten – inclusief de meest onwaarschijnlijke – maar volgde ook het nieuws op de voet, dus als een student bijgepraat wilde worden ging hij steevast naar hem toe.

‘Wat ik nu heb is waardevolle informatie,’ zei Marman in de gang op de vijfde verdieping, ‘het is geen gerucht, jongens.’

Irving Prosser en Justin luisterden aandachtig.

‘Laten we naar binnen gaan,’ zei Ted. Hij was de vierde van het kleine groepje.

Marman was niet helemaal overtuigd; in de gang konden er nog meer toehoorders bij komen.

‘Kom op, Marman,’ drong Ted aan. ‘Het is beter om het aan iedereen afzonderlijk te vertellen, denk je ook niet?’

‘Ja, natuurlijk.’

Ze gingen kamer 504 in, de kamer naast die van hen, en namen plaats op de bedden, aan elke kant twee.

‘Het is ongelooflijk, ik heb het bij drie verschillende bronnen nagetrokken,’ zei Marman in zijn gloednieuwe rol van onderzoeksjournalist. ‘De vader van Fiona Smith die samen met mijn vriendin studeert, hoorde het van zijn eigen vader, die politieman is en op de zaak zit. En Meredith Malone, de zus van de secretaresse van de decaan die hem had horen telefoneren met Segarra. En als laatste –’

‘Kun je nou eindelijk eens zeggen waar het om gaat?’ viel Ted hem in de rede.

‘Ja,’ zei Irving, ‘kom maar op.’

‘Nou goed dan. De politie heeft een kroongetuige,’ zei Marman en hij hield even zijn mond om de reactie van de andere drie te polsen.

‘Iemand die gezien heeft wat er gebeurd is?’ vroeg Justin.

‘Welk deel van het woord kroongetuige begrijp je niet?’ zei Irving om grappig te zijn.

Als er iemand ’s avonds in het park rondhing, overwoog Justin, zou hij hem weleens gezien kunnen hebben en het aan de politie hebben verteld.

‘Inderdaad, iemand die gezien heeft wat er is gebeurd,’ bevestigde Marman. ‘Ik heb zelfs een naam. Het is een zekere Wendell.’

‘En verder?’ Irving leek niet onder de indruk.

‘Fiona zegt dat haar vader over Wendell praatte als over een sleutelfiguur, dat hij hun van doorslaggevende, onthullende informatie voorzag, dat hij de moord niet alleen heeft gezien, maar ze ook naar de moordenaar kan leiden. Segarra beloofde de decaan dat de zaak binnen een week opgelost zou zijn.’

‘Tjonge, en wie is die Wendell? Een student?’

‘Ik ken iemand bij de studentenadministratie en die is nu bezig dat uit te zoeken. Voorlopig schijnt niemand de naam te kennen.’

‘En als het geen student is, dan moet het iemand van de technische dienst zijn, een nachtwaker of een conciërge of zo.’

Ted zei kalm: ‘We moeten weten wie die Wendell is. Kun je daarachter komen?’

‘Als het een student is, waarschijnlijk wel. Maar dat denk ik eigenlijk niet. Dan hadden we het al wel geweten.’

‘Dat denk ik ook,’ zei Justin.

Ted ging terug naar kamer 503. Hij moest rustig nadenken.