Hoofdstuk 25

Laura nam aan dat Nina niet op zaterdag werkte, maar toch wilde ze geen risico nemen. Om halfacht stond ze voor het bescheiden appartement van het meisje in Merrymack Street en belde aan. Ze had bijna niet geslapen, deels omdat de avond met Marcus niet was gelopen zoals ze had gehoopt, maar vooral omdat ze ervan overtuigd was dat Lynch’ secretaresse haar iets te vertellen had. Iets wat een ander licht op de zaak zou werpen.

Een gezwollen gezicht verscheen voor een raam en verdween. Even later deed Nina met ongekamd haar en een slecht humeur de deur open, niet meer dan een paar centimeter, genoeg om Laura toe te blaffen: ‘Wie bent u?’

‘Nina Jones?’

‘Wie bent u?’ vroeg het meisje nogmaals.

‘Ik ben dokter Laura Hill. Ted McKay is een patiënt van mij.’

Ze wachtte even om de reactie van het meisje te peilen. Nina’s ogen, tot spleetjes geknepen tegen de ochtendzon, gingen iets verder open.

‘Ik ken geen –’

‘De man die jouw baas in coma heeft geslagen,’ onderbrak Laura haar. Ze liet de map zien die ze in haar linkerhand hield. ‘In de verklaring die je bij rechercheur Braughter hebt afgelegd, geef je aan McKay wel te kennen. En hij heeft me dat bevestigd. Mag ik even binnenkomen?’

De deur ging open.

‘Het is nog niet eens acht uur,’ klaagde ze bij wijze van begroeting. Nina droeg een wijd T-shirt en een korte broek. Ze draaide zich om en liep naar een tafel waar verscheidende lege flessen stonden en een aantal plastic borden en bekertjes. Laura liep achter haar aan.

‘Hoe was uw naam ook alweer?’

‘Laura.’

Het meisje knikte.

‘Hebt u iets van meneer Lynch gehoord?’

‘Hij ligt nog steeds in coma. De vooruitzichten zijn niet al te best.’

‘Wat rot, ik vind het echt rot.’ Nina ging als een klein meisje in de stoel zitten, met haar armen om haar knieën geklemd. ‘Ik werkte nog niet zo lang voor hem, ik kende hem nauwelijks. Hij was heel afstandelijk, een beetje vreemd, maar een goed mens. Zit die vent die hem in elkaar geslagen heeft niet in de gevangenis?’

‘Ted McKay is opgenomen in het Lavender-ziekenhuis, op een streng beveiligde afdeling.’

Laura knikte. Ze leek oprecht verbaasd.

‘Ik weet dat je er die dag was, Nina. Ik snap dat je het niet nodig vond om dat aan Braughter te vertellen, en ik denk ook niet dat dat nu nodig is, maar het kan van belang zijn dat je met mij praat.’

Nina ontkende zonder al te veel overtuiging. Laura was van plan zo volhardend mogelijk te zijn, met de politie te dreigen als dat nodig was, maar tegenover zich had ze een kwetsbaar en doodsbang meisje, en ze besefte meteen dat ze haar op een andere manier moest benaderen. Het arme kind had gelogen en dat drukte zwaar op haar, ze scheen er bijna aan onderdoor te gaan. Laura ging verder: ‘In het politiedossier zitten foto’s waarop de doos van Dunkin’ Donuts staat die je die ochtend had meegebracht. Bovendien is Ted de afgelopen tijd vooruitgegaan en hij herinnert zich flarden van wat er zich die dag heeft afgespeeld: hoe hij je opwachtte bij de deur van het kantoor en je dwong hem binnen te laten. Jullie hebben samen op Lynch gewacht terwijl hij je met een pistool bedreigde.’

Dat was genoeg. Nina stond op het punt in te storten.

‘Maak je geen zorgen, zoals ik al zei ben ik niet van de politie. Ik ben arts en jouw verhaal kan cruciaal zijn voor de behandeling van Ted McKay. Het kan me helpen begrijpen waarom hij deed wat hij heeft gedaan. Hij en Lynch kenden elkaar van de universiteit, wist je dat?’

‘Nee.’

‘Nina, je moet me vertellen wat er die dag is gebeurd.’

‘U hebt het zelf bijna allemaal al gezegd.’

‘Niet wat er gebeurde toen Lynch op kantoor aankwam. Je moet proberen elk detail terug te halen.’

Nina bracht haar hand naar haar voorhoofd en zuchtte.

‘Mag ik even koffiezetten? Ik heb een slechte nacht achter de rug.’

Laura knikte.

‘Wilt u ook koffie?’

‘Eigenlijk wel, ja. Ik heb ook niet zo’n goede nacht achter de rug.’

Terwijl het water op stond, ging Nina naar de badkamer, poetste haar tanden en kamde haar haar. Toen ze terugkwam, inmiddels wakker, leek ze een ander mens. Ze schonk koffie in en zette de kopjes op een hoek van de tafel. Ze schoof vlug de flessen en plastic bekertjes opzij.

‘Sorry voor de rommel, mijn huisgenote was gisteren jarig.’

‘Geeft niet. Heb je ander werk gevonden?’

‘Ja, weer als secretaresse. Bij een andere advocaat.’

‘Daar ben ik blij om.’ Laura kwam ter zake. ‘Nina, je moet me vertellen wat er die dag is gebeurd.’

‘Om te beginnen moet u weten dat ik de politie niet heb verteld dat ik er wel was, omdat Lynch me dat vroeg. Bovendien zei de rechercheur dat ze die vent al hadden. En eerlijk gezegd leek hij niet echt geïnteresseerd in wat ik te vertellen had.’

‘Ik begrijp het.’

‘Hoe heet die vent ook alweer, zei u?’

‘Ted McKay. Had je hem nooit eerder op kantoor gezien?’

‘Nee, nooit. Hij stond me in een hoek op te wachten met een pistool en keek heel wild uit zijn ogen. Ik schrok me echt dood. Hij zei dat hij mij niets zou doen, hij vroeg naar de rest van de kantoren en zei dat we op Lynch zouden wachten, dat hij met hem moest praten. We zaten daar een paar minuten, ik weet niet precies hoelang. Wat ik wel weet is dat McKay in die tijd veranderde; hij had spijt dat hij me aan het schrikken had gemaakt, hij beloofde dat hij me geen pijn zou doen. Ik wilde in eerste instantie niet eens zijn gezicht zien.’

‘Wat bedoel je met “hij veranderde”?’

‘Dat hij even de draad kwijt was en er spijt van had zo op me af te zijn gekomen. Nu u zegt dat die kerel gestoord is, begrijp ik het allemaal veel beter. Hij zei zelfs dat ik een donut mocht pakken.’

‘Ted wilde je geen kwaad doen.’

Nina twijfelde.

‘Kan zijn. Eigenlijk deed hij dat ook niet. We wachtten Lynch op in zijn kantoor. Toen hij binnenkwam en me aan zijn bureau zag zitten, wist hij dat er iets niet in orde was. Maar toen hij McKay bij de archiefkast zag, trok hij wit weg. Hij bleef als verlamd staan, alsof hij een spook zag. Ik was net een beetje rustiger geworden en schrok toen nog erger. Lynch bleef maar naar McKay kijken…’

Nina dronk haar kopje halfleeg. Ze zette het op het schoteltje en ging verder: ‘Opeens keek Lynch naar mij alsof hij was vergeten dat ik daar zat, en zei toen dat Ted en hij vrienden waren, dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Op dat moment geloofde ik er niets van, ik dacht dat hij dat zei om me op mijn gemak te stellen. Lynch vroeg McKay me te laten gaan, maar dat wilde hij eerst niet. Eigenlijk leek hij hem niet te horen. Lynch liep met uitgestoken handen naar hem toe te om hem te kalmeren, hij zei dat alles goed zou komen, dat hij niets moest doen waar hij spijt van zou krijgen, dat hij en een zekere Holly het hem verteld zouden hebben, dat ze een goed moment afwachtten.’

Laura kon haar verbazing niet verbergen.

‘Ja,’ zei Nina, ‘ik had het ook direct door. Lynch en de vrouw van McKay hadden een verhouding en McKay was erachter gekomen. Ik weet niet meer of hij nog iets specifieker werd, maar op dat moment was het meer dan duidelijk. U denkt dat ook, hè?’

Eigenlijk was Laura teleurgesteld, omdat ze had gehoopt dat Lynch’ verhouding met Holly niet de reden van het bezoek was. Dat wist Ted al een paar weken. Waarom reageerde hij dan opeens zo heftig?

‘Maar McKay zei dat hij het daar niet over wilde hebben,’ zei Nina.

Daar kwam het!

Het meisje dronk vlug de rest van haar koffie op en ging verder: ‘Lynch was ontzettend zenuwachtig. Ik had hem nog nooit zo gezien. Hij vroeg hem mij te laten gaan, omdat ik er niets mee te maken had, en McKay stemde toe. Hij zei dat als ik de politie waarschuwde, alles alleen maar erger zou worden. Ik zou het evengoed hebben gedaan, maar Lynch zei hetzelfde. Ik kende hem nog niet zo lang, maar ik kon wel zien dat hij het echt meende, dat het geen truc was om McKay het tegenovergestelde te laten denken. Ik weet niet of het om een of ander duister zaakje ging of wat, eerlijk gezegd wil ik het ook niet weten. Lynch zei dat ik de politie erbuiten moest laten, dus dat deed ik. Ik… kon niet weten hoe het daarna zou aflopen.’

‘Je deed wat Lynch je vroeg. Als je de politie had gewaarschuwd, zou Lynch nu waarschijnlijk dood zijn.’

‘Dat zei Ted ook al! Dat hij hem onmiddellijk zou neerschieten als de politie erbij kwam.’

‘Nina, weet je zeker dat Ted zei dat zijn bezoek niets met de affaire van zijn vrouw te maken had?’

‘Heel zeker. Toen ik Lynch’ kantoor uit liep, ging ik mijn tas van mijn bureau pakken. Op dat moment hoorde ik McKay achter de deur. Hij was ziedend.’

‘Wat zei hij?’

‘Hij zei: “Je bent me naar Blaine gevolgd. Ik heb je gezien.” Ik herinner me die naam nog precies want mijn ex-vriendje had een boek met die titel en die is me altijd bijgebleven.’