Hoofdstuk 21
Laura had vanaf het begin geweten dat Wendell niet echt bestond, maar een projectie was die Ted van zichzelf had gemaakt. Holly had bevestigd dat het huis aan het meer van hen was en dat ze er een tijdlang elk weekend heen gingen, maar de laatste tijd – sinds het huwelijk niet meer zo goed liep – was Ted degene die er het vaakst was, in zijn eentje. Hij was de man die van vissen hield en een zwarte Lamborghini bezat, waar hij even zuinig op was als op zijn eigen kinderen, en hij had het kasteel met de Disney-prinsessen gemaakt, dat hij zo vaak tijdens de sessies had beschreven.
Het was Ted die Lynch op de universiteit had leren kennen; ze waren in die tijd dik bevriend en een tijd erna ook nog. Later zagen ze elkaar niet meer zo vaak, al verloren ze elkaar nooit helemaal uit het oog. Holly verzekerde Laura dat toen zij en Lynch elkaar begonnen te zien, haar huwelijk met Ted al niets meer voorstelde en ze al hadden besloten er een punt achter te zetten. Dat ze dat nog niet gedaan hadden, was omdat ze het juiste moment afwachtten om het aan hun dochters te vertellen.
Holly en Lynch waren heel discreet, al maakten ze één keer een fout: een etentje in een restaurant waar ze werden gefotografeerd. Ze wilden gewoon van een normale avond genieten, zonder zich te verbergen, en besloten ieder met hun eigen auto naar Beverly te gaan, dat vijftien kilometer rijden was. Ze waren zo stom een tafeltje aan het raam te kiezen om zich werkelijk vrij te voelen. Telkens als er iemand langsliep en naar hen keek, maakten ze er een grapje over, zou Holly later met spijt in haar stem tegen Laura zeggen. Zij noch Lynch had gemerkt dat ze vanaf Boston door een privédetective waren gevolgd.
Holly verklaarde dat het Ted was bij wie het gevoel verdween, veel eerder dan bij haar. Ted was altijd gereserveerd en erg op zichzelf geweest, behalve bij Holly, maar de laatste maanden was hij ook tegen haar afstandelijk en weinig toeschietelijk geworden. Hoezeer Ted ook zijn best deed het te verbergen, het werd steeds duidelijker. Ze hadden zelden nog seks, tot het er helemaal niet meer van kwam. Hij zocht geen toenadering meer en Holly nam maandenlang het initiatief, ze dacht dat het gebrek aan zin weer aangewakkerd kon worden, als een vuur dat bijna uitdooft en waarop nog net op tijd wat hout wordt gegooid. Maar het was pijnlijk te moeten bedelen om een paar minuten mechanische hartstocht. Holly hield zichzelf voor de gek wanneer ze de smoesjes geloofde waar Ted elke nacht mee kwam: te druk, de meisjes die nog niet sliepen… En op een gegeven moment zag ze het, voelde ze het. Ze werd niet meer begeerd. Het was alsof de schellen van haar ogen vielen. Eén keer per maand, soms twee keer, moest Ted namelijk op pad om zijn belangrijkste klanten te bezoeken, klanten die de directeur van het bedrijf persoonlijk moest spreken. Het ging om klanten van zeven cijfers zei hij altijd tegen Holly, mensen die werkelijk van belang waren en persoonlijk op de hoogte gehouden moesten worden over hun investeringen. Ted bleef dan minimaal drie dagen weg, maar meestal een week, en kwam met een beter humeur terug, hij bracht cadeautjes mee voor de meisjes, was innemend… en zelfs meneer Erectie vereerde hen de eerste nachten na zijn terugkeer nog weleens met een bezoek.
Maar al snel was alles weer als altijd. Opnieuw deed hij ontwijkend, was hij slechtgehumeurd en kon hij niet wachten om naar het meer te gaan om te vissen. Holly wist niet of er een andere vrouw in het spel was, of meerdere, maar ze merkte dat haar man gelukkig was als zij niet in de buurt kwam.
Holly was er allesbehalve trots op, maar ze voelde zich genoodzaakt de waarheid omtrent zijn zakenreizen te achterhalen. Ze belde naar het bedrijf, sprak met Teds secretaresse, met zijn compagnon, maar alles klopte. Of hij had alles heel goed voorbereid of hij ging gewoon niet vreemd. Maar goed, wie heeft er een hele week nodig voor een zakenreis? Hij zei dat hij ook nog even was gaan vissen en ook dat had ze kunnen natrekken bij een hengelsportvereniging in Denver. Het was duidelijk dat als Ted haar bedroog, hij een stuk voorzichtiger was dan zijzelf, aangezien ze een paar maanden later met haar minnaar pal voor het raam van een restaurant was gaan zitten, voor het oog van eenieder die het wilde zien.
Uiteindelijk gaf Holly zich gewonnen. Per slot van rekening veranderde de situatie niet wezenlijk als Ted haar bedroog. En bovendien: juist haar liefde voor hem was langzamerhand verdampt, haast zonder dat ze er erg in had. In een kwestie van een paar weken begon ze zijn gebrek aan initiatief te waarderen, als een stilzwijgende overeenkomst. Ze begon zelfs te hopen dat er een andere vrouw was, dat zou de zaak alleen maar makkelijker maken.
Op een dag kwam Justin Lynch bij hen langs. Ted was er niet en de meisjes ook niet. Holly kon goed met hem opschieten, dus liet ze hem binnen. Ze dronken een glas wijn, raakten in gesprek en in een paar uur tijd had Holly hem alles verteld. Justin verzekerde haar dat hij geen idee had van hun huwelijksproblemen en al helemaal niet wist of Ted een minnares had. Zijn vriend had hem nooit iets in die richting verteld; hij was heel gereserveerd, verontschuldigde Lynch zich. Maar de chemie tussen de twee was overduidelijk en Lynch werd Holly’s vertrouwenspersoon.
Toen de situatie onhoudbaar werd, besloot Holly met Ted te gaan praten, om uit te spreken wat ze allebei al wisten. Het was beter om uit elkaar te gaan en Ted was het er meteen mee eens. In die tijd begon Ted over hoofdpijn te klagen, zijn lichaam begon te protesteren. Holly en Justin zagen elkaar nog altijd als vrienden, maar de aantrekkingskracht tussen hen werd steeds sterker en was niet meer weg te drukken. Naarmate ze elkaar beter leerden kennen, vonden ze elkaar steeds leuker. Ze hadden de voorlopige scheidingsovereenkomst tussen Holly en Ted nodig om hun romance de vrije loop te laten. Het feit dat Ted op zijn beurt ook een minnares zou kunnen hebben, was iets wat ze elkaar wijsmaakten om hun schuldgevoel te sussen.
Holly heeft nooit geweten dat Ted in die tijd dokter Carmichael bezocht omdat hij ervan overtuigd was dat er een kwaadaardig gezwel in zijn hersens zat. En ze wist al helemaal niet dat de gedachte aan zelfmoord langzaam maar zeker vorm begon te krijgen in zijn hoofd.
Iets waar ze ook niets vanaf wist en waar ze pas veel later achter kwam, waren de privédetective en de restaurantfoto’s. Ted confronteerde haar noch Lynch ermee, maar bewaarde de foto’s in een envelop in zijn kluis en ging gewoon verder met zijn leven zoals het er op dat moment uitzag, een soort tijdelijke impasse tot ze besloten hoe ze de meisjes en de naaste familie over de scheiding gingen vertellen. Eigenlijk ging het die dagen, paradoxaal genoeg, beter tussen hen.
Het duurde een tijdje voor Holly de foto’s vond, zou ze later tegen Laura zeggen. Ze had geen sleutel van de kluis en moest hem forceren. Maar dat was een maand later! Die hele maand was Ted bij haar zonder er een woord over te zeggen, alsof het hem niets kon schelen.
Waarom had Ted een maand gewacht? Een maand voor hij bij Lynch langsging op zijn kantoor op een moment dat er bijna niemand meer in het gebouw was, en hem met een bronzen lamp de hersens insloeg. Een maand voor iemand een verdieping lager de dreunen en het geschreeuw hoorde, de politie waarschuwde en Ted werd aantroffen in de hal van het gebouw, met de lamp op zijn knieën en het bloed van zijn vriend over heel zijn lichaam. Toen de agent die hem vond naar zijn naam informeerde, zei hij dat hij geen idee had, maar even later zei hij dat hij Wendell heette. Hij werd gearresteerd en vervolgens werd er vastgesteld vast dat zijn echte naam Theodore McKay was.
Hij had Lynch het ziekenhuis in geslagen, in coma. De artsen waren de eerste dagen optimistisch; ze wilden hem zo snel mogelijk opereren en meenden dat wanneer het bloed met een drain werd afgevoerd, de zwelling in de hersens zou afnemen en hij bij zou komen. Maar dat gebeurde niet.
Holly ging elke week bij hem op bezoek. Justin was enig kind en had een kleine familie; het was hartverscheurend om hem steeds alleen aan te treffen, liggend in dat ziekenhuisbed, wachtend op een wonder dat misschien nooit zou gebeuren. Holly kon niet zeggen dat ze verliefd op hem was, maar ze wist zeker dat ze hard op weg was. En ze voelde zich ook verantwoordelijk natuurlijk. Hoe had ze zo onvoorzichtig kunnen zijn? Laura raadde haar aan in therapie te gaan en dat deed haar inderdaad goed. Niemand had kunnen voorzien dat Ted, een rustige man die openstond voor dialoog, een maand voor zich zou houden dat hij zijn vrouw op ontrouw had betrapt om vervolgens uit te barsten als de Vesuvius.
Ted, op zijn beurt, werd in catatonische toestand in het Lavender Memorial opgenomen. Dokter Laura Hill kreeg de patiënt toegewezen en zocht onmiddellijk contact met dokter Carmichael, die Ted tot dan toe had behandeld.