Hoofdstuk 1

1993

De UMass bood in 1993 plaats aan ruim twintigduizend studenten. Veel van hen woonden in een tweepersoonskamer in een van de vijftig studentenflats, toegewezen door middel van een systeem dat rekening zou houden met de voorkeuren van iedere student. Daarvoor moest er een gedetailleerd formulier worden ingevuld dat een onfeilbare selectieprocedure in gang zette. Dat stond zelfs met trots in de brochures vermeld!

Maar toen Ted zijn kamergenoot zag, was zijn eerste gedachte dat de toewijzingscommissie geen flauw benul had van waar ze mee bezig was. Anders was het niet te verklaren hoe iemand kon bedenken dat het tussen hem en Justin zou klikken. Je hoefde ze alleen maar te zien om te snappen dat hun levens hemelsbreed verschilden. Wat wel voor de toewijzingscommissie sprak: zowel Ted als Justin had een studiebeurs die hogere eisen stelde aan hun studieresultaten, daarom moesten ze worden ondergebracht in een van de drie gebouwen met studenten in dezelfde positie. Hun gebouw heette Shepherd House, algemeen bekend als het Blok, om overduidelijke redenen voor eenieder met een minimaal benul van architectuur. Dus waren het waarschijnlijk niets meer en niets minder dan hun precaire financiële omstandigheden die ervoor hadden gezorgd dat ze samen kamer 503 van het Blok deelden. Armoede, de grote egalisator! Het enige wat ze gemeen leken te hebben was hun zwak voor Nirvana. Maar wie luisterde er in 1993 niet naar Nirvana?

Justin Lynch was een uitzonderlijk knappe jongen, lang en gespierd, grote blauwe ogen en een brede kaak. Zijn haar, merkte Ted die eerste dagen van gespannen samenleven, scheen altijd goed te zitten en niet omdat Justin het regelmatig liet knippen, maar omdat het naarmate het groeide steeds anders viel, alsof het een eigen leven leidde. Lynch’ aanwezigheid bleef niet lang onopgemerkt op de campus. Studentes van alle leeftijden deden er alles voor om Shepherd House binnen te komen en bij kamer 503 rond te hangen of in de gemeenschappelijke ruimte op de vijfde verdieping. Sommige meisjes hielden Ted zelfs staande en stelden hem allerlei vragen over zijn kamergenoot. De minder brutalen vroegen informatie, of hij een vriendinnetje had en dat soort dingen; anderen met meer lef waren directer en boden aan zelf naar binnen te gaan om het hem persoonlijk te vragen. Juist zijn hoedanigheid van casanova irriteerde Ted mateloos, zelf kwam hij niet zo makkelijk in contact met de andere sekse. Maar het was niet de jaloezie die hem parten speelde – nou ja, een beetje misschien – er was iets anders aan de hand, want Ted was niet van de ene op de andere dag overgevoelig geworden voor rokkenjagers. Zijn vader was er een geweest, een meesterversierder! En had Ted dat tijdens het selectiegesprek soms niet tegen de psychologe gezegd? Natuurlijk wel. Want die vrouw had net zo lang in Teds verleden zitten wroeten tot er niets meer te wroeten viel; ze was vooral geïnteresseerd in de reden van het gestrande huwelijk van zijn ouders. En hij had het haar verteld. Hij zei dat zijn vader er jarenlang een minnares op na hield. En toen de psychologe hem vroeg hoe hij zich daarbij voelde, vond Ted dat eerst de stomste vraag die er was, maar vervolgens besloot hij de waarheid te vertellen, namelijk dat hij zijn vader haatte, en al die andere klootzakken die hun vrouw bedrogen. Dus de vraag was: waarom liet de universiteit hem een kamer delen met iemand die alles belichaamde waar hij een pesthekel aan had? Ted was hoogst verontwaardigd. Maar één ding was zeker: zodra het defilé van meisjes begon, zou hij eens gaan praten met zijn kamergenoot. En dat zou geen prettig gesprek zijn, zeker niet. Want die vent beweerde dat hij thuis een vriendin had, haar foto hing zelfs op de muur.

Lynch’ eerste indruk van Ted was niet veel beter. En niet vanwege zijn provinciaalse uiterlijk, zijn leren jasjes en zijn slechte manieren, al vond hij zijn neiging om voortdurend tegen de stroom in te gaan en dat van de daken te schreeuwen nogal zielig; hij had zelfs een Opel Commodore die van ellende uit elkaar viel, met een bumpersticker waarop stond: OUTLAW. Maar dat was nog niet het ergste. Het ergste was dat terwijl Lynch de universiteit serieus nam, in de bibliotheek werkte en studeerde tot zijn ogen er bijna uit vielen, Ted, een dorpse versie van John Travolta, zijn tijd verdeelde over hier en daar een college, een baantje in de mensa en de marathonsessies pokeren op de zesde verdieping. Vooral die pokersessies op de zesde verdieping. Lynch studeerde tot diep in de nacht en zag dan zijn kamergenoot thuiskomen, met dikke ogen van de rook en stinkend naar sigaretten. Soms sloeg hij nog even een wiskundeboek open, of een introductie financiële rekenkunde, maar dat hield hij nog geen halfuur vol. Hij viel boven zijn boek in slaap, zonder zijn kleren uit te trekken. Lynch wist dat Ted een beurs had waar extra strenge eisen aan werden gesteld, en hij wist dat Ted de eerste serie tentamens onmogelijk heelhuids kon doorkomen. Eigenlijk keek hij uit naar die examens, om maar een nieuwe kamergenoot toegewezen te krijgen.

De eerste maanden bleef hun omgang beperkt tot het strikt noodzakelijke. De enige momenten van contact vonden plaats als Nirvana of Pearl Jam op de Sony-installatie van Lynch klonk. Buiten deze korte gesprekken, die altijd over muziek gingen, was er niets. Ze praatten nooit over hun baantjes, zaten in de eetzaal niet bij elkaar aan tafel en zelfs in hun nog prille kennissenkring was geen enkele overlap.

Ted was de eerste die zich realiseerde dat die lui van de toewijzingscommissie misschien wel verdomde genieën waren en dat hij op zijn minst te snel over Lynch had geoordeeld. Want de optocht meisjes die hij had verwacht, bleef in werkelijkheid uit. In feite was het eerste en enige meisje dat voor oktober een stap in hun kamer zette er op verzoek van Ted. Lynch scheen niet alleen zijn vriendin niet te willen bedriegen, hij leek zich ook bijzonder slecht op zijn gemak te voelen in de situaties met onbekende meisjes die brutaalweg op hem af stapten. Een dergelijke aantrekkingskracht was iets waar iedereen van droomde; er waren er op de campus die met veel minder het bed om de haverklap lieten kraken. Zo werd het in die tijd op de UMass genoemd wanneer je met een meisje de koffer in dook. De bedden hadden namelijk ouderwetse spiraalmatrassen, heel comfortabel, maar ook heel luidruchtig. Lynch liet het bed niet een keer kraken die eerste maanden en het was duidelijk dat hij dat tot vervelens toe had kunnen doen. Ted dacht op een gegeven moment zelfs dat hij homoseksueel was en dat het vriendinnetje van de foto gewoon een willekeurig meisje was, maar hij hoorde hem vaak telefoneren met haar en de gedachte dat al die gesprekken gespeeld waren, was te veel van het goede. Die vent was trouw en kon bovendien elk meisje krijgen dat hij wilde. Maar hij leek niet van plan die gave te benutten. Je kon wel stellen dat het een aparte vogel was. Ted raakte geïntrigeerd.

In oktober waren de eerste examens en Lynch haalde een C en drie keer een B. Hij was euforisch. Maar zijn verbazing werd nog groter toen hij de uitslag van zijn tegendraadse kamergenoot onder ogen kreeg. Allemaal A. Dat kon nooit, dat moest fraude zijn, want hij had hem dagelijks gezien en wist dat hij vrijwel geen tijd aan zijn studie besteedde, zeker minder dan een uur per dag. Lynch kon zich niet voorstellen dat Ted zich tijdens zijn werk in de mensa op zijn studie kon concentreren. Hij nam zijn boeken niet eens mee! Dus wat was de truc? De truc, zou Lynch in de loop van de tijd ontdekken, was dat zijn kamergenoot een bovengemiddelde intelligentie bezat, naast een fantastisch fotografisch geheugen. Daardoor blonk Ted zowel in analytische vakken uit als in vakken waarvoor alleen stampwerk was vereist. Ted kon verbazingwekkend snel lezen, drie of vier keer sneller dan gewone studenten, en hij onthield alles ook nog. Lynch was er bovendien achter gekomen dat het pokeren, dat Ted behalve op de campus inmiddels ook in een reeks illegale goktenten erbuiten deed, niets meer en niets minder dan zijn bron van inkomsten was. Toen de scherpe kanten tussen hen er eenmaal af waren, bekende Ted dat hij eigenlijk een enorme hekel aan pokeren had, maar dat het populair genoeg was om zich in verschillende kringen te bewegen zonder te veel argwaan te wekken. Een speler die meer wint dan hij verliest, wordt vroeg of laat uitgekotst. Ted kon de kaarten makkelijk in zijn hoofd prenten en statistisch complexe beslissingen in een fractie van een seconde overzien, en daardoor was hij beter tegen het toeval gewapend. Bij de studenten ging er niet veel geld om, maar evengoed lukte het Ted voldoende bij elkaar te schrapen om de kosten die zijn beurs niet dekte en het tehuis van zijn moeder te betalen.

Uiteindelijk bleek de toewijzingscommissie haar werk uitstekend te hebben gedaan. Het duurde niet lang voor Ted en Justin vrienden waren.