Hoofdstuk 21

Heden

Toen Laura terugkwam in de werkplaats was ze overal op voorbereid, maar niet op het feit dat de bewaker er niet zou zijn.

Ted wachtte haar op midden in de uitgestrekte ruimte, zijn armen hingen losjes langs zijn lichaam. De kettingen waren weg.

‘Waar is Lee?’

‘In de kelder.’

Laura vroeg zich af of dat inhield dat hij nog in leven was. Ze durfde het niet te vragen.

Rustig blijven.

‘Ik heb hem vastgeketend,’ zei Ted terwijl hij zijn polsen liet zien. ‘Ik zal hem straks laten gaan. Maar jij moet nu meteen weg, Laura.’

‘Weg? Waarom? Ik dacht dat we vooruitgang boekten. Laat me je terugbrengen naar het Lavender. Alles waardoor je op dit moment van streek bent, kunnen we behandelen. Denk aan je familie, denk aan –’

‘Laura, ik waardeer het enorm wat je allemaal voor mij hebt gedaan. Maar niet alles is met behandelingen op te lossen. Sommige feiten zijn onomkeerbaar.’

Laura bleef op een afstand.

‘Ga hier weg, volg het pad terug naar mijn huis. En probeer niemand te waarschuwen.’

‘Wat ga jij dan doen?’

Er was een moment van aarzeling, heel even was op zijn gezicht een tweestrijd te lezen.

‘Ik ga niets verkeerds doen.’

Laura begon te begrijpen wat er in het hoofd van Ted omging. Hij was in de war en zij moest de informatie in haar voordeel gebruiken.

‘Door wie werd je gebeld?’ vroeg Ted opeens. Hij kwam een paar passen dichterbij.

‘Marcus Grant, het hoofd van paviljoen C. Er was een crisissituatie met een van de bewoners.’

‘Aha.’

‘Echt.’

‘Wat voor noodgeval? Jullie hebben een hele tijd gepraat…’

Ze stonden inmiddels zo dicht bij elkaar dat hij haar in twee of drie stappen kon bereiken.

‘Weten ze het al, Laura?’

Ze fronste. Ze moest de regie op de een of andere manier terug zien te krijgen.

‘Ik ben net in de kamer geweest waar je die mappen bewaart. Ik heb ze doorgebladerd, daarom duurde het wat langer.’

‘Dan weet je dus al wat ik gedaan heb,’ prevelde hij.

Ted hief zijn hoofd op, alsof hij een geluid hoorde. Daarna sloeg hij zijn ogen neer en bleef een hele tijd naar een hoek staren. Hij scheen vergeten te zijn waar hij was.

‘Ted, alsjeblieft, ik vrees dat alles een beetje ingewikkelder ligt dan jij denkt.’

‘Ga weg,’ zei hij. Hij draaide zich om en liep naar de kelder.

‘Ik ga met je mee,’ kondigde ze aan.

Zonder zich om te draaien zei hij: ‘Je weet heel goed wat er dan zal gebeuren.’

Toch deed ze het en halverwege de trap rook ze de onmiskenbare geur van benzine.