Hoofdstuk 7

1994

Ted had een leuk gesprek met Maria, die een paar dezelfde colleges bleek te volgen, ze had zelfs weleens van hem gehoord. Ze kende zijn academische prestaties en was verbaasd hem op dat feest tegen te komen, waar ze overigens zelf was omdat haar nichtje haar had overgehaald. Ted antwoordde min of meer automatisch en zei tegen zichzelf dat dat biertje in zijn hand het laatste was, hij nam er amper een paar slokjes van terwijl Maria vertelde hoeveel moeite het haar kostte een C te halen, en andere dingen die Ted een paar uur later, ondanks zijn geweldige geheugen, al vergeten zou zijn. Een paar keer werden ze onderbroken door Tessa die uit de bosjes kwam op zoek naar meer drank, om vervolgens giechelend te verdwijnen terwijl haar borsten heen en weer schudden.

Rond middernacht was het feest op het hoogtepunt. Ted kreeg zin om ervandoor te gaan, in de stilte van de nacht naar het Blok te wandelen, weg van dat helse lawaai, maar hij kon Justin niet in de steek laten.

‘Mijn nichtje is een beetje vrijgevochten,’ zei Maria verontschuldigend.

‘Justin kan wel op zichzelf passen.’

‘O, natuurlijk, daarom zei ik het niet.’ Maria kreeg een kleur. Arm kind, haar gezicht was een open boek.

Inmiddels was het op de veranda veel drukker dan eerder op de avond. Opeens week de mensenmassa uiteen voor een stel uit de kluiten gewassen studenten, het leken wel twee gangsters. Een van hen was Dan Norris.

‘Hé, McKay!’ schreeuwde hij.

Hij kwam grijnzend op Ted af, sloeg hem op zijn rug en gaf hem een soort snelle omhelzing; een klap op zijn borst en rug tegelijkertijd.

‘Wat goed dat je er bent!’ zei Norris. En tegen zijn vriend zei hij: ‘Luister, Tim, deze jongen is een pokergenie.’

Tim gaf geen sjoege. Hij was gespierd en had gemillimeterd haar.

‘Ik dacht, ik kom even langs,’ dwong Ted zichzelf te zeggen. Hij wilde Dan bedanken voor de uitnodiging, maar hield zijn mond. Hij had al gezien dat die spierbonken op oorlogspad waren en hij wilde het op een waardige manier oplossen.

Maria zag lijkbleek. Dan en Tim waren derdejaars. Wat deden ze daar? Verscheidene hoofden hadden zich naar hen omgedraaid. Er broeide iets…

‘Echt waar, Tim,’ schreeuwde Dan, ‘je zou hem moeten zien. Je zou haast denken dat hij valsspeelde!’

‘O ja?’ Nu toonde Tim interesse.

‘Ik heb nog nooit iemand zoveel handen achter elkaar zien winnen. Dertig dollar heeft die vent me gekost!’

Het lukte Ted om kalm te blijven. Maria leek elk moment in huilen te zullen uitbarsten.

‘Wat is je truc, McKay?’

‘Er is geen truc.’ Ted haalde zijn schouders op. ‘Veel oefenen, denk ik.’

Dan Norris schoot in een bulderende lach. Tim knikte onophoudelijk.

‘Ik zal je zeggen wat we gaan doen, McKay,’ zei Dan. ‘Straks gaan we boven even pokeren, wat vind je daarvan?’

‘Nou, ik weet niet hoor, het is al een beetje laat.’

‘Laat! Kom op, man! Je moet me de kans geven mijn geld terug te winnen.’

Dan omhelsde hem weer met zijn gespierde arm. De krachtpatser had een vreselijke kegel, al leek hij niet erg dronken, te oordelen naar zijn manier van praten tenminste. Op zijn beurt was Ted op slag nuchter; de duizeligheid en stekende hoofdpijn waren verdwenen en hij was weer volkomen scherp. De helende werking van angst, dacht hij ietwat geamuseerd. Hij kon maar het beste het spelletje meespelen, bedacht hij. Als hij gedwongen werd om te pokeren, dan had hij er geen problemen mee om een paar handen weg te geven. Hij kon Dan zelfs die verdomde dertig dollar terug laten winnen, mocht dat nodig zijn. Het zou een les voor de volgende keer zijn: niet zomaar derdejaars kaalplukken.

‘Natuurlijk, Dan,’ zei Ted.

‘Mooi!’ Dan gaf hem een klap op zijn schouders die zacht moest lijken. ‘Dan zien we elkaar straks.’

Tim wierp hem een dreigende blik toe terwijl ze wegliepen. Door het raam zagen ze hen samen met een paar anderen op een tafel af lopen voor een paar wodkashots. De groep stond in een halve cirkel en schreeuwde bij elke slok, daarna sloegen ze de glaasjes op de houten tafel. In minder dan een minuut dronk Dan er drie en Ted zei tegen zichzelf dat hij zich geen zorgen hoefde te maken: als hij zo doorging zou Dan Norris over niet al te lange tijd onder de tafel liggen. Er zou die nacht niet meer worden gepokerd.

‘Die lui leken me een beetje gestoord,’ merkte Maria op, nog steeds doodsbang.

‘Een beetje wel,’ beaamde Ted.

Een halfuur later was het Ted gelukt van Maria af te komen. Er was nog steeds geen teken van leven van Justin of Tessa en hij begon met het idee te spelen zonder zijn vriend op te stappen. Maar Dan en zijn vrienden waren nog steeds binnen, dus ongemerkt wegglippen was geen optie. Hij overwoog rond het huis te lopen, maar na een snelle blik zag hij dat dat niet kon: de tuin werd in tweeën gedeeld door een schutting met een hangslot op de deur. Een aantal jongens stond aan die kant te pissen en zonder nadenken ging hij erbij staan. Terwijl de straal tegen de houten omheining spetterde, besloot hij dat de enige manier om weg te komen langs Dan en zijn vrienden was, dus zou hij even wachten tot die route wat rustiger werd.

Het wachten duurde eindeloos en ten slotte zwichtte hij voor de verleiding nog een biertje te nemen. Hij ging op de trap van de veranda zitten en dronk in zijn eentje. Hij voelde zich weer duizelig worden, maar tegelijkertijd lekker gewichtloos en loom, wat hem ertoe zette nog meer te drinken. Op een gegeven moment stak hij zijn arm in het vat en tastte in ongeveer twintig centimeter ijskoud water zonder een blikje tegen te komen. Ze waren op en niemand had de moeite genomen ze aan te vullen. Hij kwam overeind. Zijn bewegingen waren onhandig, verkrampt. Inmiddels was hij Dan totaal vergeten en hij liep het huis in. Op een van de tafels zou hij vast meer bier vinden, dacht hij traag. Hij had nooit meer dan een paar biertjes gedronken, maar nu was zijn enige gedachte meer van dat spul naar binnen te gieten.

In de kamer was het ontzettend druk en iedereen leek expres tegen hem aan te botsen. Bekertjes werd hoog gehouden om stoten te vermijden. Hij liep naar een tafel waar twee meisjes iets groens inschonken. Ted pakte een willekeurig bekertje en hield het bij. De meisjes vonden dat blijkbaar grappig want ze giechelden terwijl een van hen hem een bodempje inschonk. Ted nam een slokje en kneep zijn lippen samen. Het was het smerigste wat hij ooit geproefd had, maar wat maakte het uit?

Hij liep zomaar wat rond. De muziek denderde als een drilboor in zijn hoofd en in een vlaag van helderheid vroeg hij zich af wat hij daar eigenlijk deed, waarom ging hij niet weg, waarom dronk hij dat misselijkmakende bocht… Maar het moment ging voorbij en hij dronk nog wat van het groene drankje. Hij moest kokhalzen en klapte dubbel; mensen die toevallig langsliepen deden een stap opzij. Hij kotste niet. Langzaam richtte hij zich op en glimlachte tegen niemand in het bijzonder.

‘McKay!’

Hij draaide zich om. De schreeuw was zo hard dat hij boven de muziek uit kwam. Daar stond Dan aan een zijkant, met Tim en nog iemand achter hem, netjes opgesteld.

‘Hoi!’ zei Ted en hij probeerde Dan een klap op zijn schouder te geven, maar slaagde daar niet in. Zijn hand zwaaide door de lucht en kwam op zijn eigen knie terecht. Hij probeerde het nog eens en schampte amper langs het T-shirt van Dan.

‘Vermaak je je een beetje?’

Ted knikte.

‘Waarom kijkt hij zo serieus?’ vroeg Ted en hij wees naar Tim.

‘Moet je horen, McKay.’ Dan sprak inmiddels wel met een dikke tong, maar dat was alles. Ted werd afgeleid door het decolleté van een meisje dat naast hem danste. ‘McKay, hier, kijk me aan. De jongens en ik gaan een partijtje kaarten. Jij doet ook mee.’

Ted vond het idee alleen al ontzettend grappig. Hij begon als een waanzinnige te lachen.

‘Poker?’ herhaalde hij keer op keer, alsof het woord op zichzelf al een grote grap was.

‘Ja, poker. Dat ben je me schuldig. Kom mee naar boven.’ Dan greep hem bij een arm en Tim bij de andere. Met zijn tweeën beurden ze hem op en sleepten hem de trap op. Het kwam op Ted allesbehalve vijandig over.

‘Dank je wel, jongens, maar ik geloof dat ik het wel zelf kan.’

Maar dat kon hij niet. Er kwamen nog twee anderen bij, zodat het er nu zes waren, met Ted erbij, die zich een weg baanden op de trap. Hoeveel mensen waren daar?

‘Dit lijkt wel een treincoupé,’ zei Ted, maar hij lachte als enige om zijn grapje.

Ze keken naar hem alsof hij een overlevende van een ongeluk was, die door de brandweer werd gered. Ted voelde zich hoe langer hoe meer verloren.

Een verdieping hoger was het net zo druk als beneden, maar op de derde heerste een opvallende rust.

‘Dat ben je me schuldig,’ zei Dan nogmaals. Nu was zijn stem kalm en goed te horen. In de verte klonk de muziek als zacht gegrom. Ze liepen naar het einde van de gang. Tim deed de deur met een sleutel open en Dan duwde Ted naar binnen. De drie anderen volgden hen.

Er was helemaal geen pokertafel.

Ted kreeg een enorme dreun in zijn zij en smakte op de grond. Daarna werd er van alle kanten op hem in getrapt.