Hoofdstuk 16

Het was zijn eerste nacht in de kamer die hij met Dawson deelde, alleen was zijn kamergenoot er niet, want die sliep op de extra beveiligde afdeling van paviljoen C. Ted was blij dat hij alleen was. Hij lag in bed en keek naar de grijze vormen in dat onbekende territorium, vooral naar de twee bureaus aan weerszijden van het enige raam. Op zijn bureau viel de foto van Holly en de meisjes op. Die was drie jaar geleden met kerst genomen, toen hun huwelijk nog goed was. Hoewel in het maanlicht alleen het lijstje te onderscheiden was, kon Ted zich elk detail van de foto voor de geest halen en zelfs het moment oproepen dat hij was gemaakt. Ze glimlachten allemaal, behalve Nadine, die een beetje benauwd naar iets wees. De foto was met de zelfontspanner genomen; Ted had de camera ingesteld en was snel weer op zijn plaats gaan staan, toen Nadine waarschuwde dat de poes van de buren, die vaak om eten kwam bedelen, wegrende met een stuk van de vis die Holly voor het kerstdiner had klaargemaakt. Niemand had het door, behalve Nadine, en haar verbazing vanwege Anand die ze bliksemsnel zag wegglippen, werd voor altijd vereeuwigd. Sindsdien hing de foto in Teds werkkamer.

‘En nu ben je hier terechtgekomen,’ zei Ted tegen de foto.

Hij bekeek alles vol ongeloof, niet in staat te bevatten waar hij was beland. Maar in tegenstelling tot de dagen ervoor, toen hij heel sterk het gevoel had er niet bij te horen, had hij nu het idee dat hij op de juiste plek was. De video’s die Laura hem in de evaluatieruimte had laten zien, hadden hem diep geraakt, dat moest hij toegeven. Hij was in de val van zijn eigen hoofd getrapt; daar kon hij niets aan doen. Maar nu ging hij toch vooruit? Daarom had Laura hem de video’s laten zien.

Misschien heeft ze die al dertig keer laten zien.

‘Nee,’ zei hij tegen de foto. ‘Ze heeft ze voor het eerst laten zien.’ Hij moest zich ergens aan vastklampen.

Accepteren dat hij op de juiste plek zat, was een belangrijke stap. En zo voelde het nu. Hij voelde dat hij het Lavender nodig had als hij verder wilde komen, als hij wilde begrijpen waarom zijn hoofd die alternatieve werkelijkheid had verzonnen.

De cycli.

Wat zat daarachter verborgen?

Aan de gedachte dat zijn dochters hem al maanden niet hadden gezien, kon hij nog maar moeilijk wennen. Hoe had hij het in zijn hoofd kunnen halen om zich van het leven te beroven? Hen achter te laten. Het was onvoorstelbaar. Dat zag hij nu heel duidelijk.

‘Wat er ook met papa is gebeurd,’ zei hij terwijl hij iets naar voren boog en de foto recht aankeek, ‘hij zal eroverheen komen en weer beter worden voor jullie.’

Hij glimlachte.

Maar een ogenblik later was zijn glimlach plotsklaps verdwenen. Hij sprong in paniek uit bed. Een klep ging open… Hij rende naar de deur en liep de gang op. Het licht was uit en er heerste een absolute stilte. Ted had de neiging om heel hard de naam van McManus te roepen, maar bedacht toen dat McManus geen nachtdienst had. Hij kwam bij het einde van de gang, waar de dienstdoende verpleegkundige televisiekeek. Ted had hem nog niet eerder gezien, althans dat dacht hij, en de man zelf leek in elk geval behoorlijk geschrokken toen hij hem zag. Hij pakte de zender die op de tafel stond en drukte op een knop.

‘Nee hoor, niks aan de hand,’ kalmeerde Ted hem en hij liet zijn handpalmen zien. ‘Ik moet alleen dokter Hill even spreken. Het is belangrijk.’

De verpleegkundige liet de zender zakken en bleef Ted argwanend aankijken.

‘Morgen kun je met haar praten,’ zei hij, ‘ga nu maar slapen.’

‘Maar het kan niet wachten. Dat heeft ze zelf gezegd. Ze zei dat ik haar altijd kon bellen als ik met haar moest praten. Dat heeft ze tegen me gezegd, echt waar.’

In Teds ogen lag een mengeling van smeekbede en paniek die de bewaker in de tijd dat hij in het Lavender Memorial werkte niet vaak had gezien.