Hoofdstuk 20

Ted zat op het gebruikelijke bankje. Hij had zijn ontbijt snel naar binnen gewerkt en nu was hij alleen. Mike was een van de eersten die naar buiten kwam en op hem af kwam lopen. Hij scheen in een goed humeur te zijn.

‘Het ziet ernaar uit dat ik mijn favoriete plekje moet delen.’ Mike had zijn boek bij zich.

Ted antwoordde niet, hij staarde zomaar wat naar het basketbalveld.

‘Je gaat toch niet zeggen dat het leven is als een doos bonbons?’ zei Mike terwijl hij naast Ted op het bankje ging zitten. ‘Geen zin om te praten?’

Mike sloeg zijn boek open en begon te lezen. Na een tijdje voelde hij een tik op zijn been. Hij volgde Teds blik, gericht op de deur van het Lavender waar Roger gebaarde dat hij moest komen.

‘Wat is er?’ Mike begreep de reactie van zijn kamergenoot niet.

‘Kun jij hem zien?’ fluisterde Ted.

‘Wie? Er is daar niemand, Ted,’ zei Mike spottend. Maar toen hij zag hoe Teds gezicht betrok, besloot hij dat het niet het moment was om grappen te maken. ‘Natuurlijk kan ik hem zien! Het is de verpleegkundige van paviljoen B die altijd bij jouw dokter is. Roger nog wat.’

Ted herstelde zich.

‘Voel je je wel goed, jongen?’

‘Jawel.’ Ted stond op. ‘Tot straks.’

Hij liep naar Roger toe. De droom van de nacht ervoor had er behoorlijk in gehakt.

Begrijp je het nog steeds niet?

Laura zat in de evaluatieruimte op hem te wachten. Ted kwam met gebogen hoofd binnen, bijna sloffend. Hij leek niet op de man die stond te springen om nieuws over zijn gezin te horen die zij had verwacht.

Roger probeerde met een gebaar haar aandacht te trekken: ‘Weet u zeker dat het niet nodig is om…?’ en hij wees op zijn polsen.

Laura schudde met haar hoofd. Ze had besloten dat het tijd werd om af te zien van de handboeien.

‘Wilt u dat ik erbij blijf?’

‘Dat hoeft niet.’

De verpleger scheen er niet gerust op, maar ging ten slotte toch weg. Ted ging op zijn gebruikelijke plek zitten.

‘Kijk me aan, Ted. Wil je dat we op een ander moment praten?’

‘Nee, zeker niet. Vandaag heb ik meer dan ooit behoefte om met je te praten. Ik probeer mijn gedachten op een rijtje te krijgen.’

‘Heb je vandaag je medicijnen ingenomen?’

‘Uiteraard. Het is niet dat jullie vrienden me een andere keuze laten,’ grapte hij.

Laura glimlachte.

‘Ik vroeg me af of ze je een kalmeermiddel hadden gegeven… Ik zie er niets over staan op je kaart.’

‘Nee hoor, geen kalmeermiddelen.’

‘Ik dacht dat je wel nerveus zou zijn vanwege het gesprek met Holly, en dat je misschien…’

Een hoopvolle glimlach verscheen op Teds gezicht toen hij haar naam hoorde. Hij kon er niets aan doen.

‘Heb je met haar gesproken?’

‘Ja. Holly drong erop aan dat ik moest zeggen dat ze de meisjes niet zal beletten hun vader te zien; ze weet hoeveel je van ze houdt en datzelfde geldt voor hen. Cindy en Nadine missen je, maar ze begrijpen dat je in het ziekenhuis moet blijven om beter te worden.’

‘Misschien had je gisteren gelijk en is het beter om nog even te wachten. Ik wilde alleen maar weten of het goed met ze gaat.’

‘Ik denk dat het inderdaad beter is om een paar dagen te wachten. Je gaat met enorme sprongen vooruit. Waardoor ben je van mening veranderd, Ted?’

‘Vannacht droomde ik weer hetzelfde als altijd, over de veranda bij mij thuis, maar deze keer gebeurde er meer. Ik kon naar buiten en voorbij de veranda lopen, naar de zee, alleen was het geen zee, maar een meer.’

Laura zocht in haar tas naar haar recorder. Ted had nog niet eerder gedroomd dat hij het huis uit kon; dat zou kunnen betekenen dat…

Opgetogen zette ze de recorder op de tafel en vroeg hem zo gedetailleerd mogelijk over zijn droom te vertellen.

Ted begon te vertellen. Hij was niets vergeten toen hij wakker werd, alles zat nog in zijn hoofd, levendig als een film die hij net had gezien.

Het enige wat hij verzweeg was de natte bikini van Holly die hij op de stoel had gevonden, omdat hij meende dat het er niet toe deed en omdat hij het bijzonder pijnlijk vond.

Toen hij klaar was, zette Laura de recorder uit en stopte hem terug in haar tas. Ze pakte haar notitieboekje erbij om wat op te schrijven.

‘Laura, de afgelopen periode heb je gesproken met Holly, met dokter Carmichael en vast ook met meer mensen die met mij te maken hebben. Heb je Wendell niet kunnen achterhalen?’

Laura slikte. De vraag overviel haar.

‘Ted, deze droom zal je helpen de waarheid onder ogen te zien.’

‘Ik begrijp je niet.’

‘Er is geen eenvoudige manier om het te duidelijk te maken, maar… jij bent Wendell.’