3

Verkloten moet je doen als je jong bent. Hoe ouder je bent, hoe moeilijker het is om er weer bovenop te komen.

–Winston Groom

Modellenwerk was niet wat het eerst had geleken. In een piepklein appartement gepropt met zes meiden met anorexia, een dikke chaperonne die aan boulimie leed en drie stapelbedden, wist Eden meteen dat dit bij lange na niet haar droomscenario was. Ze racete door de stad op weg naar go-sees, waar ze werd beoordeeld, een Polaroid werd geschoten en ze weer op weg werd gestuurd.

      Om aan haar benauwde kamer te ontsnappen liep ze veel over straat en leerde uiteindelijk de weg goed kennen. Ze genoot ervan om in de Village door de grote ruiten naar binnen te kijken en zich af te vragen wie de glamoureuze mensen waren die in zulke kasten van huizen woonden. Ze stuurde Allison graag ansichtkaarten van New York; van dramatisch en dromerig pittoresk (Empire State Building in de schemering) tot amusant grotesk (een punker op St. Marks Place met zesenzeventig gezichtspiercings). Ze boekte twee fotoshoots voor catalogi en bleef auditie doen. Maar in plaats van down te worden als ze een opdracht niet kreeg, zoals de andere meiden, bleef ze hoop houden, want de mensen van de casting zeiden altijd tegen haar agent dat ze misschien niet geschikt was voor deze specifieke klus maar wel een opvallende uitstraling had zoals ze nog nooit hadden gezien.

      Ze nam een parttimebaantje bij Tower Records om geld te sparen omdat tweewekelijkse opdrachten als model voor modeontwerpers aan Seventh Avenue niet echt zoden aan de dijk zetten. Ze was ook een soort contractarbeider voor het agentschap, waarmee ze voor al haar headshots en vaste lasten betaalde.

      Haar betrekking bij de platenwinkel zorgde ervoor dat ze cassettebandjes voor bijna niets kon kopen en veel klanten ontmoette, van wie velen haar vaker wilden zien. Ze ging met verschillende mannen uit; met een bankier op Wall Street, een oogarts, een trust fund-snotneus, allemaal een paar weken of een paar maanden. Totdat op een dag Cameron Slade binnen wandelde. Leren jasje, paardenstaart, gaatjes in de oren, superknap gezicht. Eden wist wie hij was, want ze had zijn lokale bandje, Desperate Measures, zien spelen in de winkel bij de release van hun plaat. Hij kwam uit Zuid-Californië, rookte kilo’s wiet en gaf niet om zijn uiterlijk. Zijn vingers brandden dwars door de fretten heen, gaven riffs weg waar jongens van uit hun dak gingen en hij meiden mee zijn bed in kreeg.

      ‘Hé hallo,’ zei Cam tegen haar met een sexy knikje. ‘Ik heb je hier laatst ook gezien. Ik vergeet nooit een gezicht. Nou, zó’n gezicht tenminste.’

      Hij nodigde Eden uit om te komen kijken bij een van zijn optredens in een rockcafé in de buurt. Terwijl ze daar op de eerste rij stond en zijn vingers over de gitaar zag vliegen, ging er net zoveel stroom door haar heen als de versterkers waaruit zijn muziek dreunde. Ze zag de meisjes links en rechts van haar gillen en dansen alsof ze gedrogeerd waren, niet alleen door de ronkende akkoorden maar ook door Cams sexappeal. Hij keek naar haar na een snaar rafelende solo en ze grijnsde quasi verlegen.

      Tegen het einde van de maand was ze dozen aan het inpakken. Ze had het bijna een jaar uitgehouden in de piepkleine modellenflat, en dat was meer dan genoeg geweest.

      Toen ze was geïnstalleerd in Camerons appartement voelde ze de hoop dat alles nu de goede kant op ging.

      ‘Ik ben gek op je, Eden,’ zei hij op een avond in bed tegen haar toen ze zijn lange haar streelde.

      ‘Ik ook op jou,’ zei ze.

      ‘Kun je niet met ons mee naar Baltimore, morgen? Je weet hoe geweldig ik het vind als je bij een optreden bent.’

      ‘Ik weet niet. Ik zou graag willen, maar ik heb ’s middags een go-see. Ik weet niet of ik die wel kan verzetten...’

      ‘Dan ga je toch gewoon niet, voor deze ene keer. Hammerjack’s is onwijs gaaf.’

      Eden was erbij, net als bij alle andere optredens. En repetities. Elke dag pikte Cameron haar op bij Tower en gingen ze naar de band. Eden zat aan de zijkant, te genieten van het leven en te wiegen op de verslavende muziek van hun oefenjamsessies in een ondergrondse ruimte aan Ludlow Street.

      ‘We spelen volgende week in de Arlene, groot optreden. Het gaat eindelijk gebeuren, jongens!’ Cam liep naar de zijkant en gaf Eden een kus. ‘Misschien kun je meegaan en cassettebandjes verkopen.’

      ‘Natuurlijk, doe ik.’ Eden knikte.

      ‘De T-shirts zijn ook net binnen,’ voegde bassist Paul eraan toe. ‘Die kun je ook verkopen; ze zijn retegaaf geworden.’

      ‘Oké.’ Eden knikte enthousiast. Ze voelde dat ze op het punt stonden groot te worden.

      ‘Hé liefje,’ fluisterde Cam grommend in haar oor, met zijn gespierde arm om haar middel en zijn gitaar op zijn rug. ‘Ik zit eraan te denken om een tattoo te laten zetten.’

      ‘O ja?’ vroeg ze. ‘Wat voor één?’

      ‘Nou, ik zat te denken, misschien kunnen we elkaars namen doen.’

      Eh... ik dacht het niet, dacht Eden. ‘Je bedoelt... ik ook?’ vroeg ze.

      ‘Ja, daar gaat het juist om. Ik ben van jou en jij van mij.’

      Eden dacht hier even over na maar schudde toen het hoofd. ‘Ik weet niet... ik hou niet van naalden,’ biechtte ze op.

      ‘Hou je niet van naalden of wil je mijn naam niet op je lijf?’

      ‘Dat is het niet, Cam...’

      ‘Oké, het zal wel,’ zei hij en hij wendde zich weer tot de band. ‘Vanaf het begin van de set, jongens!’

      Het ging Desperate Measures enorm voor de wind en hun album deed het steeds beter naarmate ze grotere optredens in grotere zalen kregen. Toen ze werden uitgenodigd om in de CBGB te spelen, vermoedden zowel Eden als Cam dat hij nu door zou breken. Toen het binnen twee dagen was uitverkocht, wisten ze het zeker.

      ‘Dit is een van onze nieuwste nummers en hij is voor mijn Eden,’ zei hij over de luidsprekers door de zilverkleurige microfoon in de CB. ‘De lekkerste meid van New York.’

      Toen Cameron de openingsnoten speelde, kreeg Eden een warm gevoel in haar borst; het was haar eerste proefje van roem. Iedereen in de afgeladen club verrekte zijn nek om naar haar te staren aan de zijkant, backstage maar zichtbaar in de coulissen. Ze genoot ervan. Het was haar eerste shot van de sterke drug die erkenning heette, een roes die ze alleen op een microscopisch niveau had ervaren als medeleerlingen op school naar haar keken. Maar dit was anders. Als je het hier kon maken, kon je het overal maken.

      Cams huis was helemaal in het oosten in Ninth Street, in een wijk die in die tijd onaf en onguur was. Maar het wemelde er van de jonge en levendige mensen, hun bruisende ambitie als een tastbare mist in het lantaarnlicht. En als Eden over de drukke, levendige straat liep met Cams arm stevig om haar middel, voelde ze haar eigen ambities exponentieel opwellen. Ze vermoedde tot in het diepste van haar ziel dat ze zeer binnenkort Avenue A voor de A-list zou verruilen.