22

Je leeft alleen maar ten volle in de tijd tussen je dertigste en zestigste. De jongeren zijn slaven van hun dromen, de ouderen dienaren van spijt. Alleen mensen van middelbare leeftijd hebben alle vijf hun zintuigen en zijn bij hun volle verstand.

–Hervey Allen

Eden en Allison zaten te lunchen in het overvolle Three Guys Restaurant aan Seventy-fifth Street, het moederschip (samen met Yura aan Ninety-second) voor alle moeders. Allison kwam er graag vanwege hun gegrilde kip en avocadosalade (Stavros de kelner was gewend aan aparte bestellingen) maar had net zitten klagen dat iedereen uit het Bugaboo-bezittende moederwereldje er op dat moment was. De meesten lieten hun salade even voor wat hij was om naar Eden te staren en te fluisteren.

      ‘Allison Rubens!!! Hooiiii!’ riep een graatmagere lekkere mama in skinny jeans met print, Lanvin-flatjes en Tory-tuniek. ‘Ça va?’

      ‘Hai, Jess. Dit is mijn vriendin Eden Clyde. Eden, Jessica Shapiro.’

      ‘Ik weet wie je bent,’ zei Jessica stralend. ‘Zo grappig, ik kom hier altijd mensen tegen die ik ken: Saul en ik noemen het De Drie Joden!’

      ‘Hoe gaat het met Madison en Jameson?’ vroeg Allison terwijl Eden haar tosti en Franse frietjes verder opat.

      ‘Met de tweeling gaat het uitstekend!’ zei Jessica glimlachend. ‘Hoe gaat het met jouw twee kleintjes?’

      ‘Met Sam en Sasha alles goed, dank je... ze zijn dol op hun grote zus,’ antwoordde Allison in een poging het gesprek te beëindigen.

      ‘De laatste keer dat ik je zag was op dat Tovenaar van Oz-feest in het nieuwe huis van de familie Sites, weet je nog?’

      ‘Dat vergeet ik nooit!’ lachte Allison en ze porde Eden. ‘Op alle zes de verdiepingen van hun huis een muurtekening en de trap was de gele klinkerweg,’ zei ze tegen Eden. ‘En ze hadden twintig lilliputters ingehuurd om de hors-d’oeuvres te serveren.’

      ‘NEE!’ riep Eden uit met een mond vol dunne frieten.

      ‘Ja,’ zei Jessica hoofdschuddend. ‘Het was vreselijk. Mijn kids huilden: waarom hebben die kinderen volwassen hoofden!’

      ‘Ja, en ook omdat Liza Sites mensen als rekwisieten gebruikte voor het feestje van haar driejarige dochtertje,’ voegde Allison eraan toe.

      ‘En hoe is het met Kate?’ informeerde Jessica naar Allisons oudste. ‘Al klaar voor de inschrijvingshel voor de kleuterschool? Dat wordt echt een verschrikking! Maar de tweeling scoorde allebei negenennegentig voor hun test, dus hopelijk zit dat bij ons wel snor.’

      ‘Super,’ zei Allison weifelend. ‘Ja, iedereen scoort een negenennegentig, wist je dat niet?’

      ‘O, nou, oké...’ stamelde Jessica, onzeker wat dat betekende. ‘Ze missen Kate zo erg bij Baby Beethoven! Hoe gaat het met haar? Gaan jullie haar inschrijven voor een meisjesschool of gemengd onderwijs?’

      ‘Allebei, je weet wel, om de keuzemogelijkheid te hebben. Bovendien komen Eden en ik uit de rimboe. Voor ons was school metalen kluisjes en linoleumvloeren, dus mij maakt het niet zoveel uit.’

      ‘Hm-mm,’ zei Jess, die probeerde mee te voelen (dat kon ze niet). ‘Nou, dan zie ik je wel tijdens de kijkdagen! En geef die schattige Sasha een knuffel van me! Wat een lekkere beer is dat toch!’

      Jessica zag dat een paar tafels verderop haar eten geserveerd werd.

      ‘O nee!’ jammerde ze compleet wanhopig. ‘Alleen het eiwít, heb ik gezegd!’

      ‘Kots,’ zei Allison, rollend met haar ogen toen Jessica met uitzinnige haast die meestal is bedoeld voor in brand staande huizen wegsprintte. ‘Wat bedoelde ze eigenlijk met “beer”? Dat ze zo knuffelig is?’

      ‘Dat ze dik is,’ zei Eden schouderophalend.

      ‘Fraai is dat. Het is jouw petekind, hoor.’

      ‘Alli, ze is twee. Ze hoort een dik propje te zijn. Wat wil je dan, een graatmagere tweejarige? Luister niet naar dat gekke mens.’

      ‘Je zal wel blij zijn dat Cole achttien is en je uit het moedercircuit bent. Het is tegenwoordig zo’n gekkenhuis.’

      ‘Wie is die vrouw, trouwens?’ vroeg Eden. ‘Ik krijg de kriebels van de d’r.’

      ‘Haar man is een grote jongen in het vermogensbeheer. Ik durf te wedden dat ze een van Otto’s schilderijen hebben. Die mannen willen tegenwoordig alleen maar een bekende kunstenaar aan de muur om te laten zien dat ze nog poen hebben.’

      ‘Intens. Hoe gaat het eigenlijk met Kate? Zeg me alsjeblieft dat je niet gaat zitten stressen over scholen,’ zei Eden, die Cole naar Friends in de stad had gestuurd. ‘Je hoeft je nergens zorgen om te maken!’

      ‘Alsjeblieft zeg. Ik hou van mijn kind, maar in plaats van Sanders zou haar tweede voornaam Probleemkind moeten zijn. Ze doet stripteases! Echt, ik vraag me soms af waar de paal is. Ze draagt die doorzichtige Assepoester-schoenen die ze van jou heeft gekregen en lijkt net een travestiet!’ zei ze hoofdschuddend. ‘Ze is vier en meisje van plezier.’

      Eden liet haar typische bulderende lach horen. ‘Het is maar een fase, maak je geen zorgen.’

      ‘Ik hoop het... want ik zweer je dat dat kind één stap van Scores is verwijderd. En een heupwiegende beweging verwijderd van Girls Gone Wild! Toen ik een keer aan het bellen was, zat ze aan mijn make-up. Ze had rode lippenstift van JonBenét op en blauwe oogschaduw. Gruwel.’

      Eden lachte en bestelde nog een portie frietjes bij de kelner die zich enorm uitsloofde om haar water na elk slokje bij te vullen.

      ‘Jemig, Eden, hoe blijf jij zo godvergeten dun? Ik kan echt niet geloven dat je onze ordinaire eetgewoonten niet ontgroeid bent. Je schranst nog steeds als een vrachtwagenchauffeur! Weet je zeker dat je niet op het tweevingerdieet bent?’

      ‘Alsjeblieft zeg. Ik zou het nooit voor elkaar krijgen om mezelf over te laten geven. Ik heb een schildklieraandoening, dat weet je.’

      ‘Hoe kan ik dat ook krijgen?’

      ‘Wil je niet. Het is niet best. Je kunt er hartproblemen van krijgen.’

      ‘Maar niemand ziet je hart toch.’ Allison haalde haar schouders op.

Na de lunch verliet het stel de Three Guys en liep naar Madison, kijkend naar de etalages en legers Stokke duwende MILFs.

      ‘Dat ik me door jou heb laten overhalen om naar dit deel van de stad te verhuizen,’ zei Eden. ‘Ik hoor hier niet. Ik denk dat ik in Tribeca of Brooklyn meer op mijn plaats zou zijn. Ergens anders. Ik voel me hier net een Marsmannetje.’

      ‘Kom op,’ zei Allison terwijl ze met een hand met felroze gelakte nagels door haar platina pagekapsel ging. ‘Kijk naar mij! Ik ben de punkerigste moeder in Carnegie! Het is retrochic om hier te wonen. Deze buurt is het nieuwe centrum. En bovendien moet je je losmaken van de studio, schat. Als je begrijpt wat ik bedoel.’

      Eden wist dat haar vriendin gelijk had. Ze ging nog steeds met Otto’s vriendenkring om, bereidde dinertjes, ging naar toneelstukken, bezocht galerieën. Aan Otto’s zij was ze Eden, het model, de Muze, maar alleen, zestig straten noordelijker, was ze... Eden.

      ‘En de hamvraag is,’ zei Allison, ‘wanneer ga je weer daten? Het is al een tijd geleden. Volgens mij ben je nooit zo lang zonder man geweest. Wat dacht je ervan?’

      ‘Je hebt gelijk. Maar ik weet niet. Ik hou nog steeds van Otto.’

      ‘En hij van jou; hij wordt gek van jaloezie bij de gedachte dat je met een ander zou gaan.’

      ‘Ja, nou, pech. Niet dat ik iemand op het oog heb maar... We zijn vrienden en echte vrienden laten elkaar gaan.’

      ‘Dus misschien moet je de navelstreng eens doorknippen,’ opperde Allison.

      ‘Ik doe mijn best! Daarom woon ik ook hier,’ verzuchtte ze.

      ‘Je doet niet genoeg je best! Ik denk dat je alle banden moet verbreken. In elk geval voor een tijdje. Hoe kun je er anders achter komen wat je wil? Bij wie je wil zijn?’

      ‘Misschien wil ik wel bij helemaal niemand zijn. Voor jouw dertigste was jij de hele tijd aan het feesten en daten in de Hamptons terwijl je op zoek was naar je man, maar ik voedde Cole op en heb al die lol moeten missen.’

      ‘Het is niet zo leuk als ze zeggen, geloof me,’ verklaarde Allison met haar hand op het hart. ‘Dat huis in de Hamptons was een krot dat werd overspoeld door Eurotrash, wat zelfs nog een graadje erger is dan wij. Ploerten zijn niet alleen een Amerikaans fenomeen, hoor.’

      Eden glimlachte toen ze dacht aan Allisons verhalen over vreugdevuren op het strand en bier onder de sterren terwijl Edens leven meer om flessen babyvoeding dan flessen drank draaide.

      ‘Je hebt heus niets gemist,’ beloofde Allison. ‘Het is veel leuker om een serieuze relatie te hebben. Dat weet jij beter dan wie dan ook. Was jij niet degene die zei dat je een toegewijde, monogame relatie wilde? En huwelijksgeloften?’

      ‘Natuurlijk,’ gaf Eden toe. ‘Dat zou ik geweldig vinden, dat weet je. Maar ik heb geen haast. Ik zou me waarschijnlijk toch niet kunnen settelen áls ik die man zou ontmoeten. De wonden zijn nog te vers, hij zou geen enkele kans maken. Ik wil bij de dag leven, zoals de Dead Poets.’

      ‘Dus ik kan je niet aan Gerard koppelen? Andrews halfbroer? Hij is vijftig maar erg jong van geest. Net als Otto.’

      ‘Wanneer en áls ik iemand ontmoet, wil ik dat het een totaal andere persoon is dan Otto.’

      ‘Probeer dan eens een lekker jong ding!’ opperde Allison. ‘Oh god, we hebben een nieuwe jonge, superknappe latino tuinman in Sagaponack.’

      ‘Nee, gracias,’ zei Eden. ‘Niks ten nadele van Callie en Sara, maar vind je dat niet een beetje smerig.’

      ‘Nee, waarom? Madonna doet het ook! Het is in,’ zei Allison met stralende ogen. ‘Bovendien ben jij veel mooier dan al die twintigers. Die zouden een moord doen om er zo uit te zien als jij! Je kunt echt wel de cougar uithangen met Sara en Callie.’

      ‘Jak, wat een term,’ piepte Eden terwijl ze langs het Whitney kwamen en naar de hippe kunststudenten keken die in de rij stonden voor de tweejaarlijkse tentoonstelling. ‘Het is een beetje eng hoe ze die gozers verslinden als ontbijt.’

      ‘Meer als middernachtelijke snack.’

      ‘Wat dan ook. Het is niks voor mij.’

      ‘Waarom? Cougars zijn in! Ze zijn de nieuwe rage. Je bent trouwens technisch gezien nog in de dertig, dus je bent nog geen echte cougar. Je bent een poema.’

      ‘Zijn er nu ook al onderverdelingen in vrouwelijke roofdieren?’

      ‘Ja. Cougars zijn in de veertig. Poema’s zijn in de dertig, wat jij dus nog bent.’

      ‘Herinner me er niet aan,’ zei Eden, en ze schudde bedroefd het hoofd. ‘Ik klamp me eraan vast alsof mijn leven ervan afhangt.’

      ‘Veertig zijn is niet zo erg.’

      ‘Ja, als je getrouwd bent!’

      ‘Nee, ik bedoel in het algemeen,’ verklaarde Allison. ‘Het is niet meer zoals vroeger!’

      ‘Leugenaar.’

      ‘Vrouwen zien er nu beter uit dan ooit, ze hebben een langere levensverwachting. Veertig is het nieuwe dertig en vijftig het nieuwe veertig. Susan Sarandon, Goldie Hawn, allemaal oudere vrouwen! Het is je onbeschaamde cougarseksualiteit die ervoor zorgt dat je ze om je vingers windt. Of je klauwen, moet ik eigenlijk zeggen. Je cougarwelp wacht op je.’

      ‘Weet je waarom ik dat woord zo haat? Omdat er geen mannelijk equivalent is. Het is seksistisch en bot. Net als “slet”. Wat is daar het mannelijke equivalent van? Dat is er niet. Mannen gaan al met jongere vrouwen sinds ze in grotten woonden, en er is geen term voor. Het is beledigend en ik wil mezelf niet als een of ander wild flutdier zien dat op de jongen van iemand anders aast.’

      ‘Wat jij wil. Ik dacht gewoon omdat Otto zoveel ouder is en je geen ouder iemand wilt, dat de slinger deze keer misschien in de andere richting door kon slaan. Het leek mij een geweldig idee.’

      ‘Echt, ik wil gewoon iemand ontmoeten om van te houden en die van mij houdt. Misschien niet nu meteen, maar als, dan. Het gaat mij niet om “lol”. Dat heb ik zo lang met Otto gehad. Ik ben wel klaar met feesten!’

      ‘Natuurlijk! Ik weet dat je liever voor iemand valt en tot over je oren verliefd wordt, en ik ben het met je eens, je verdient het om de ware liefde te vinden! Ik zeg alleen maar dat je best wat mag rollebollen terwijl je wacht in plaats van je halsoverkop in een nieuwe relatie te storten. Vul die leegte nu! Wat is nou een betere manier om bij de dag te leven dan het met een jonge dekhengst te doen?’

      De vriendinnen liepen een poosje in stilte verder. Toen glimlachte Eden bij zichzelf.

      ‘Wat?’ vroeg Allison, geïntrigeerd door de geamuseerde grijns om Edens lippen.

      ‘Ik heb wel een gozer ontmoet,’ zei Eden, waarbij ze langzaam een wenkbrauw optrok.

      ‘Ik wist het wel, slettebak!’

      ‘Hou op! Dat ben ik niet. Hoe dan ook, het is te gênant om er ook maar over na te denken. Ik heb me nog nooit zo oud gevoeld. Ik kwam hem op straat tegen en zag hem vorige week weer bij dat ballenbenefiet in het Waldorf. Maar volgens mij heeft hij al iemand. Ik was al aan tongzoenen toe voordat zij ook maar geboren werd!’

      ‘Wie hou jij voor de gek? Jij bent rechtstreeks door naar seks gegaan, leugenachtige sloerie.’

      ‘Hij was ongelooflijk charmant en uit de oude doos. Ik heb zelfs nog nooit een man ontmoet die zo galant en ouderwets was. Behalve Wes. Je weet wel, met wie ik vóór Otto was.’

      ‘Natuurlijk weet ik nog wie Wes is!’

      Eden zag plotseling een vaag, ver beeld voor zich van haar jonge zelf met Wes, als een korrelige zwart-witfoto in een diavoorstelling, een sneeuwende 8 millimeterfilm of een gehavende ansichtkaart. Versleten media die niet de hd-scherpte van vandaag de dag hadden, maar die op de een of andere manier de ziel beter vastlegden.

      ‘En wie is die jongeman?’ vroeg Allison, waarmee ze Eden terughaalde van Avenue B naar Madison Avenue.

      ‘O, ik ken hem niet eens. Ik weet alleen dat hij bijna het hele benefiet in het Waldorf naar me heeft zitten staren.’

      ‘Lieverd, iedereen staart naar jou. Toen ik je op de basisschool voor het eerst zag, dacht ik dat ik lesbisch was.’

      ‘Doe normaal.’

      ‘Geintje. Ik hou van je, maar niet op die manier. Oké, ik moet even Usain Bolt nadoen en Kate ophalen. Echt waar, E, wees niet bang om een cougar te zijn! Als Madge het kan, kan jij het ook!’

      ‘Miauw,’ zei Eden met een stalen gezicht en mimede dat ze met een klauw in de lucht krabde.