23

Onthou dit: eenmaal over de top heen maak je snelheid.

–Charles M. Schultz

‘Waar denk je aan, lieverd?’ vroeg Liesel, die op Chase’ borstkas lag en zijn wang aanraakte met haar wijsvinger met gelakte nagel.

      ‘Ik weet het niet. Ik ben gewoon verdrietig over mijn oma.’

      ‘Het was een geweldige vrouw,’ zei Liesel waarna ze haar ogen devoot neersloeg naar het beddengoed van Frette. ‘Ik wil niet dat je zo down bent. Jij bent altijd het sterke, stille type, maar je oma zou niet willen dat je om haar het hoofd laat hangen.’

      Liesels woorden deden Chase pijn; ze had geen idee wat Ruthie gewild zou hebben. En ja, misschien was het wel waar en zou ze niet gewild hebben dat hij zou rouwen, maar ze was nog maar net dood! Hij kon zijn verdriet niet zomaar afvoeren en over straat huppelen alsof er niets drastisch was veranderd. Chase vreesde, terecht, dat Liesel heimelijk baalde van de timing van Ruthies heengaan omdat Chase’ intense verdriet een eventuele verloving zou opschorten. Als je gedeprimeerd bent, is dat niet echt het moment om de champagne open te trekken en op de toekomst te toosten. Chase had te veel verdriet.

      ‘Weet je,’ zei ze terwijl ze zijn borst zoende, ‘mijn huurcontract loopt volgende maand af.’

      ‘Dan al? Het voelt alsof je daar net bent komen wonen.’

      ‘Nee, ik woon er nu al een jaar, niet te geloven, hè?’

      ‘Hm-mm.’

      Liesel ademde diep in en verzamelde al haar moed. Ze moest voorzichtig te werk gaan. ‘Ik zat eraan te denken dat ik het contract maar niet moet verlengen, toch? Ik bedoel, ik ben zo vaak hier dat het eigenlijk alleen maar een opslagkast van vijfduizend dollar voor mijn spullen is, maar mama zal nooit toestaan dat ik mijn eigen stekkie opgeef voordat... eh... iets anders is geregeld.’

      ‘Nou, het is een prachtig appartement. En je hebt het er zo mooi gemaakt. Ik zou het niet opgeven als ik jou was.’

      ‘O,’ antwoordde ze teleurgesteld. ‘Oké.’

      De volgende dag werd de oplopende druk nog wat opgevoerd toen Chase een afspraak had met de advocaat en hoofd van het familiekantoor, Laughlin Wilton Taft, in het kantoor waar hun vermogensbeheerders DuPree Capital en Lydon Partners en de DuP/L familiestichting gehuisvest waren. De filantropische tak werd voorgezeten door Brooke, die net van een beurstoekenningsvergadering kwam en zich bij Chase en zijn broers voegde in de grote vergaderzaal aan Central Park South met het weidse uitzicht op een schitterende rechthoek van groene bomen.

      ‘Goedemiddag, heren. Mevrouw Lydon,’ begon Taft. ‘Ik heb hier de laatste wilsbeschikking van mevrouw Ruth Weatherly DuPree.’

      Nadat hij de inhoud had opgelezen – waar de Monet, de Picasso’s en de Gauguin naartoe gingen, wie de verschillende meubelstukken zou erven en hoe de bezittingen over de stichting en verscheidene musea zouden worden verdeeld – stond de groep op om te gaan. Maar voordat de sombere Chase de deur had bereikt, vroeg Taft hem te blijven.

      ‘Waarvoor in godsnaam, Laughlin?’ vroeg Brooke verbaasd.

      ‘Mevrouw Lydon, mijn excuses, maar... ik ben bang dat dit iets tussen uw zoon Chase en mij is,’ antwoordde Taft.

      ‘Pardon? Dat is ongerijmd! Mijn moeder zou Chase niets nalaten zonder het mij te vertellen. Ze zou het niet erg hebben gevonden als ik erbij bleef...’

      ‘Het is geen voorwerp, maar een brief. Een privéboodschap aan Chase. En als executeur van haar nalatenschap, is het mijn plicht om ervoor zorg te dragen dat hij het alleen in ontvangst neemt. Opnieuw mijn oprechte excuses, mevrouw Lydon.’

      Brooke vertrok gepikeerd, nadat haar ogen een gat hadden geprobeerd te boren in de manilla envelop die Laughlin in zijn hand hield.

      ‘Chase, je grootmoeder stond erop dat alleen ik je dit zou geven. Ga zitten.’

      ‘Oké.’ Nerveus maakte Chase de envelop open.

      ‘Neem de tijd,’ zei Laughlin. Hij liep de kamer uit en sloot de deur zachtjes achter zich.

      Terwijl de bomen vierenveertig verdiepingen onder hem en vijf kilometer voor hem wiegden, vouwde Chase de brief open die was geschreven in het typische priegelhandschrift van zijn grootmoeder. Een groeiende druk steeg op in zijn borst. Zoals altijd begon ze met zijn naam groot over de bovenkant van de pagina te schrijven, elke letter bestaand uit kleine x-jes die samen zijn naam vormden. Hij ging met zijn vinger over het van kusjes gemaakte CHASE en las toen verder.

Ik weet dat ik geen lievelingetjes mag kiezen. En natuurlijk hou ik van jullie alle drie en ben ik dol op jullie, maar lieve Chase, je weet dat je altijd een speciale plaats in mijn hart hebt ingenomen, lieve schat. Jij hebt iets, naast je toewijding; je telefoontjes, bloemen voor mijn verjaardag of de briefjes die je zomaar schreef. Je bezit een diepte en een ziel die je generatie voorbijgaat. Net als wijlen je grootvader die me lief was, geef je intens veel om de wereld en help je mensen, waarmee je alles beter maakt. Maar lieverd, wil je iets voor me doen: leef een beetje. Je bent zo serieus. De rimpel in je voorhoofd is te diep voor je leeftijd. Trek eropuit en ga wat van de wereld zien, waar dan ook, wijk af van het pad. Brookie heeft alles zo goed voor je uitgestippeld. Spring eens uit de band, jongen! Overtreed eens een regel! Je bent al je hele leven de goeierd, neemt van iedereen maar marsorders aan, en ik smeek je, doe het voor mij, laat het los.

Meneer Taft heeft je deze brief gegeven omdat ik je nog meer wilde zeggen. Het gaat over de in Parijs voor je grootvader ontworpen verlovingsring in het kluisje in The Bank of New York. Als je van Liesel houdt – en ze is natuurlijk een leuke meid – doe hem dan vooral om haar vinger. Maar lieverd, als je ook maar het kleinste beetje twijfel hebt, doe het dan alsjeblieft niet. Ik weet dat dit helemaal voldoet aan Brookies wensen voor jou, de droomaanwinst voor het familieportret, maar ik vermoed dat ze je niet vrij zal laten zoals je vrijgelaten zou moeten worden. Aan haar zijde zul je de gebaande paden blijven bewandelen, dezelfde weg volgen die je altijd hebt gevolgd, om je smetteloze staat van dienst te handhaven. En daarom zeg ik dit: adem diep in. Vul je longen met mogelijkheden. Je leeft maar één keer, lieve jongen. En jij, Chase, met zoveel emotie in je hart, die moet je ontkurken om echt gelukkig te zijn. Als Liesel degene is die dat kan, heb je mijn zegen. Maar misschien is er wel iemand anders die je kan helpen zweven. Die je de wereld in nieuwe kleuren laat zien, feller en scherper dan voorheen. Iemand die in je ziet wat ik zie. Het droevigste aan mijn vertrek uit dit leven is dat ik jou moet achterlaten. Je bent meer dan mijn lieveling. Je gaf mijn leven glans en ik weet dat je in de toekomst nog meer zult stralen. Met alle liefde van de wereld, neem ik afscheid en stuur je mijn kussen, en je naam zal voor altijd in kleine x-jes in mijn hart staan gegrift.

Huilen was niets voor Chase. Hij kon het simpelweg niet. Hij was altijd de stoïcijn en het gewend om iedereen tot steun te zijn. Ook nu zou hij niet instorten. Hij stopte zijn emoties nog verder weg en slikte de enorme pil van verdriet, droog en verstikkend.