35

Het is soms zoveel leuker en hoopvoller om zeventig jaar jong te zijn dan veertig jaar oud.

–Oliver Wendell Holmes, Jr.

‘Jemig, heb je iemand ontmoet of zo?’ vroeg Otto toen hij Edens blozende wangen bestudeerde. Hij kende haar gezicht zo goed. Nadat hij twee decennia lang elk van haar expressies, elke schittering en glinstering had vastgelegd, decodeerde de beroemde kunstenaar onmiddellijk de duidelijke fonkeling die nu in Edens groene ogen aanwezig was. Iemand had haar gisteravond gehad.

      ‘Wat?’ vroeg Eden, gealarmeerd en plotseling naakt hoewel ze in de serie waar Otto net aan begonnen was een lange, golvende witte jurk droeg.

      Otto kwam achter zijn ezel vandaan en liep langzaam naar haar toe met zijn penseel in de hand. Terwijl hij haar naderde, verbrak hij het oogcontact geen moment.

      ‘Nee, niet “wat”. De vraag is “wie”? Wie is hij?’ Zijn toon was plagend, alsof het hem niets kon schelen, maar natuurlijk was dat wel zo. Heel veel, zelfs. ‘Ik wist wel dat je snel iemand zou hebben. Hoe lang heb je het ooit zonder aanbiddende man moeten stellen? Je zou het ongebonden niet lang volhouden. De aandacht is als een long, niet?’

      ‘Niemand, oké?’

      ‘Wat jij wilt.’

      Otto liep terug naar de ezel. Terwijl haar ex zich weer op zijn doek concentreerde, dwaalden Edens gedachten op de chaise longue af naar Chase. Op een gegeven moment, toen ze de warmte in haar borstkas voelde omdat ze eraan dacht hoe Chase haar sleutelbeen en borst kuste, grijnsde ze per ongeluk. Shit.

      ‘Aha!’ schimpte Otto, alsof hij een forensische aanwijzing had gevonden waarmee hij de zaak oploste. ‘Ik wist het. Wie is het?’

      ‘Otto. Ik wil het er niet over hebben.’

      ‘Je wilt het er niet over hebben? Dus je geeft het toe: er is iets! Zie je wel, ik heb je. Ik wíst het wel.’ Otto kon zo ontzettend aanstellerig doen, zo kinderachtig.

      ‘Ik wíst het gewoon.’ Hij was erg tevreden met zichzelf. ‘Het is een of andere grote verzamelaar, hè? Ik weet het! Henry Kincaid Sanderson. Die geilt al eeuwen op je! Hij heeft twee privévliegtuigen. Personeel. Huizen overal ter wereld. Dat wordt een luxeleventje.’

      ‘Nee, Otto.’

      ‘Hmmm,’ zei Otto en hij staarde naar haar terwijl hij langzaam om de chaise heen liep en een joint inhaleerde, die hij daarna aan Eden gaf. ‘Ah, ik weet het. Lucas McGillicuddy. En die is wel negenenzestig of zo. Nou, bij hem verdien je elke cent. En wie zou er nu echtgenote nummer vier willen zijn?’

      ‘Ik doe hier niet aan mee,’ was Edens reactie.

      ‘Dus hij ís het?’

      ‘Nee.’

      ‘Ik kom er wel achter. Om eerlijk te zijn kan het me echt niet schelen, dus je kunt het me net zo goed vertellen. Ik ken je te goed, zie je dat dan niet, schatje? Ik ben je beste vriend, voor mij hou je niets geheim.’

      Hij had gelijk. Ze haatte het dat hij gelijk had. En ze had niet veel vrienden. De camaraderie van de drukke studio was een inherente vriendenkring, een instantfeest, een kliek. De contacten waren zo hecht geweest dat ze nooit de behoefte had gevoeld naast Allison andere relaties buiten de studio op te bouwen. Maar nu ze zich aan de andere kant van de deur bevond, wist Eden dat al die mensen – de andere modellen, aanhangers, assistenten, publiciteitsagenten, galeriemedewerksters, iedereen – bij team Otto hoorden sinds ze uit elkaar waren. Hij was tenslotte degene die hun rekeningen betaalde.

      ‘Je kan geen “beste vrienden” zijn met iemand die je betaalt,’ legde Eden uit.

      ‘Waarom in hemelsnaam niet? Wat belachelijk!’ zei Otto verontwaardigd.

      ‘Omdat dat een wat ik noem afhankelijke relatie is; ze profiteren tien procent van de vriendschap. Kijk maar naar Jennifer Aniston en haar kapper! Hij heeft haar duidelijk harder nodig dan zij hem, dus die relatie is niet in balans. Zo is dat nu eenmaal.’

      ‘Nou, je hebt bij mij anders altijd aardig het hart op de tong,’ schimpte hij. Het was waar. Ondanks al zijn gecontroleer en gemanipuleer was Otto naast Allison wel Edens betrouwbaarste vertrouweling. Ze vroeg zich af hoelang ze iets als dit voor hem geheim kon houden. En ze hoopte trouwens dat er een noemenswaardigs ‘iets’ was.

      Terwijl ze volkomen stil zat en naar buiten keek, dook ze weer in dat zoete vat van de herinnering. Een rilling ging door haar buik waar ze Chase’ armen eerder had gevoeld. Die man had iets speciaals, zíj had iets speciaals als ze bij hem was. Iets anders. Iets nieuws.