26

Vrouwen zijn het fascinerendst tussen de vijfendertig en veertig jaar, als ze een paar races hebben gewonnen en zichzelf in toom kunnen houden. Omdat maar weinig vrouwen ooit de veertig passeren, kan maximale fascinatie eeuwig voortduren.

–Christian Dior

De familie Lydon zat aan het diner in de grote eetkamer, waar het zachte licht van de kroonluchter op het kristal en porselein glinsterde.

      ‘Sorry dat ik laat ben,’ zei Price, die in een T-shirt en met schoudertas binnen kwam walsen. ‘Ik was bij Fitz.’

      ‘Gozer, ik hoor dat Duke weer eens ontslagen is,’ zei Pierce tussen twee happen door. ‘Wat gaat die rukker nu doen dan, weer twee jaar skiën in Aspen zoals de vorige keer?’

      ‘Pierce DuPree Lydon!’ zei zijn vader kwaad maar beheerst door zijn onberispelijke gemanierdheid. ‘Let op je woorden.’

      ‘Sorry, pap,’ antwoordde Pierce schaapachtig. Hij was eenendertig, maar als je het getal omdraaide had je zijn werkelijke niveau.

      ‘Neuh, hij wordt weer tuinier. Weet je nog dat hij dat een winter lang in Palm Beach heeft gedaan? Hij deed het met de helft van de getrouwde vrouwen van Ocean Boulevard!’

      ‘Dat is iets heel anders dan heggen snoeien.’

      ‘Ja, ik vraag me af of hij de heggen van de dames daar beneden ook snoeit!’ grapte Price en hij stak zijn hand omhoog voor een high five. ‘O, yeah!’

      ‘Jongens,’ onderbrak Chase hen uit respect voor zijn moeder, hoewel die geen idee had dat haar zonen het aan de eettafel over schaamhaar hadden. Wat een kinderachtig gedoe.

      ‘Ja, bonkte hij Coopers moeder niet na de scheiding?’ Price grijnsde schalks.

      ‘Wie niet?’ antwoordde Pierce.

      ‘JONGENS! Ophouden nu!’ Meneer Lydon kookte ondertussen. Hij keek naar zijn zoon Chase, plichtsgetrouw en kalm, die in stilte zat te eten. Hij had tenminste één zoon op wie hij kon rekenen.

      In een poging van gespreksonderwerp te veranderen, vroeg Chase naar het afgelopen weekend dat hun ouders in Lyford hadden doorgebracht voor een bruiloft.

      ‘O, het was zo mooi,’ zei Brooke, die droomde van een bruiloft in haar eigen familie. ‘Trouwens,’ zei ze en ze keek kortstondig naar haar man, ‘we kwamen Skip en Bitsey van Delft daar tegen. En ik weet dat het mijn zaken niet zijn...’

      ‘Liefje, niet doen,’ onderbrak Chase’ vader haar.

      ‘Nee, lieverd, ik ga me deze keer niet beheersen. Ik heb er genoeg van. Chase, ik schaamde me rot. Het is vernederend om ze te zien! Na bijna drie jaar, is het... is het tijd. Ik weet gewoon zeker dat Patricia popelt om een bruiloft te organiseren, ze pópelt gewoon. Ze gebruikt altijd Ron Wendt en het zou gewoonweg fantastisch zijn. Dat wil toch iedereen! Ik kan ze niet steeds tegenkomen in de Colony, het is gênant!’

      ‘Moeder, ik weet het,’ antwoordde Chase, die zijn nek warm voelde worden terwijl zijn voorhoofd zweette onder de nucleaire stralen van de verschroeiende blik van zijn moeder. ‘Ik... ik weet gewoon niet of Liesel de ware is.’

      Brooke liet haar zilveren vork met een klap op haar baccarat-bord vallen. ‘De wáre? Alsjeblieft, zeg. Wat is dit, een Disney-film? Verwacht je vogeltjes en konijntjes die op een holle boomstam gaan zitten zingen? Wat een banale gedachte! Wees realistisch, Chasie. Ik bedoel, kom op. Je bent op zoek naar een partner.’

      ‘Moeder, het is geen fusie. Het is een huwelijk.’

      ‘Wat denk je dat een huwelijk is?’ lachte ze.

      ‘Nou, dat is dan zielig,’ antwoordde Chase.

      ‘Dit is ongerijmd. Grant, breng hem alsjeblieft tot rede. Dit is krankzinnig! Natuurlijk gaan Liesel en jij trouwen. De vraag is nooit “of” geweest, maar “wanneer”, dat zei je zelf! En nu zeg je dat je niet zeker bent? Waar wacht je op, een bliksemschicht?’

      ‘Misschien.’

      ‘Ik kan niet meer naar deze onzin luisteren!’ zei Brooke hoofdschuddend en het leek alsof ze zou gaan huilen. ‘Hoe kan ik de Van Delfts nu onder ogen komen? HOE?’

      ‘Neem de tijd, jongen. Als je het niet zeker weet, dan weet je het niet zeker,’ opperde Grant met een klopje op zijn rug.

      ‘Dit meen je toch niet!’ zei Brooke. De tranen stonden bijna in haar ogen. ‘Grant, je bent GEK op Liesel.’

      ‘Ja, natuurlijk, lieverd, maar ik ben niet degene die met haar moet trouwen.’

      ‘Ze heeft je drie jaar van haar leven gegeven!’ schreeuwde ze tegen Chase. ‘In godsnaam! Dit is belachelijk!’ raasde Brooke en ze stormde weg. Als vrouw, namens alle vrouwen, was ze geschokt dat haar zoon zo’n man was die een arm liefhebbend meisje voor eeuwig aan het lijntje houdt, haar vruchtbare jaren van haar afneemt om haar vervolgens af te danken als haar vriendinnen het huwelijksbootje in stappen.

      Chase en Grant zaten in stilte na Brookes emotionele vertrek.

      Grant doorbrak de stilte. ‘Jongen, ik meende wat ik zei. Je weet dat ik gek op Liesel ben, maar jij moet degene zijn die het zeker weet, wij niet.’

      ‘Dank je, pap.’

      Chase stelde het gebaar van zijn vader op prijs, maar ze wisten allebei dat Brooke net zo vastbesloten was als Liesel om de deal te sluiten. Het probleem was dat Chase iets wat als een ‘deal’ voelde waarschijnlijk op de lange termijn niet zag zitten. Maar één ding wist hij zeker: zoals zijn onbehouwen broer Price het zo elegant kon zeggen, was het tijd om ‘te schijten of van de pot af te komen’.