52

Middelbare leeftijd is wanneer je zoveel mensen hebt ontmoet dat elke nieuwe persoon die je tegenkomt je aan iemand anders doet denken.

–Anoniem

Chase vroeg aan Eden of ze met hem mee wilde gaan naar de openingsavond van het New York City Ballet. Heel New York was er, opgesmukt in hun glitterende avondjurken en juwelen met hun weerspannige echtgenoten in smoking op sleeptouw terwijl societyfotografen de boel vastlegden. Het was een van de meest glamoureuze gebeurtenissen in de stad.

      Terwijl de meeste jurken rakelings over de marmeren treden van het New York State Theater suisden, had die van Eden een lengte die blosjes veroorzaakte.

      ‘Is dat het nichtje van Paris Hilton of zo?’ snoof een societydame binnen gehoorsafstand van Chase. ‘Brooke Lydon zal wel buiten zichzelf zijn.’

      Chase, die het hoorde, kuste Edens hand en verontschuldigde zich. ‘Het spijt me,’ fluisterde hij. ‘Als je wilt, gaan we weg.’

      ‘Hoezo? Ben je wel helemaal lekker? Het is hier schitterend. Bovendien heb ik Allison moeten beloven dat ik me niets aan zou trekken van wat een stelletje bezopen uptownse ouwe mutsen van me denken,’ zei Eden. ‘Haar exacte woorden waren “die chagrijnige ouwe tangen zijn in geen twintig jaar van bil gegaan, dus wat kan het jou schelen wat ze denken”.’

      ‘Allison is een wijze vrouw,’ zei Chase en hij kneep in Edens hand. Hij vond haar korte jurk mooi. Hij voelde een rimpeling van rebellie door zijn buik gaan omdat hij wist dat zijn moeder ervan zou gruwen. En daar kon hij wel om lachen. Shit, na alles wat zijn gekke broers hadden uitgespookt. Ze hadden heel wat regels omgebogen (of zelfs doorgebogen of gebroken) en als het ergste wat hij ooit had gedaan van een oudere vrouw houden was, dacht Chase, dan kon zijn familie de pot op.

      In het felle licht van de schouwburgzaal speurde de Wie is Wie van de mecenassen het publiek af op zoek naar vrienden en beroemde mensen. Hun blik bleef bijna altijd hangen bij Chase en Eden die elkaars hand vasthielden en door het programmaboekje bladerden. Eden genoot van de artistieke choreografie van de drie akten van Juwelen. Maar terwijl de lichtvoetige dansers voor het gaasdoek gleden en draaiden, dwaalden Edens gedachten in het donker af naar Penelope en haar verhaal.

      Na het daverende applaus aan het einde van een akte leidde Chase Eden naar buiten tijdens de tweede pauze.

      ‘Het was zo prachtig, boven verwachting. Ontzettend bedankt.’

      ‘Ik ben erg blij dat je het mooi vond,’ zei Chase stralend, trots dat hij haar meegenomen had. Hij zoende haar op de wang terwijl ze naar de verlichte fontein van het Lincoln Center keken. ‘Ik geniet er vanavond meer van dan ooit,’ zei hij.

      Op dat moment gingen de glazen deuren naar het balkon open en kwamen er twee mensen naar buiten. Het waren Wills en Liesel, hand in hand. De confrontatie was onvermijdelijk.

      ‘Hallo, Chase,’ zei Liesel beleefd. ‘Goed om je te zien. Hallo, ik ben Liesel,’ zei ze en ze stak haar hand naar Eden uit.

      ‘Dit is Eden Clyde, jullie hebben elkaar al eens ontmoet,’ antwoordde Chase. ‘Eden, dit is Wills, weet je nog?’

      ‘Schitterende jurk,’ zei Eden, die Liesels lange, golvende lichtroze avondjurk van J. Mendel bewonderde. Ze realiseerde zich dat ze de enige was in een kort jurkje, een feit dat de kwijlende mannen en hun jaloerse echtgenotes allang hadden opgemerkt.

      ‘Dank je,’ zei Liesel.

      De vier zwegen.

      ‘Wat is het koud hierbuiten,’ rilde Liesel. ‘Ik denk dat ik binnen een glaasje wijn ga drinken vóór de laatste akte.’

      ‘Goed om jullie te zien,’ zei Wills met een kordaat knikje en hij volgde zijn verloofde naar binnen.

      ‘Ze is heel mooi,’ zei Eden, onaangedaan. Terwijl veel vrouwen een ontmoeting met de ex van hun geliefde zouden vrezen, helemaal met eentje die meer dan tien jaar jonger was, deed het Eden niets. ‘Ze lijkt op je moeder, maar dan jonger.’

      ‘Ik denk dat mijn familie haar daarom zo graag mocht.’ Chase glimlachte.

      ‘Nou,’ plaagde Eden, ‘dan kan ik het wel schudden.’

Na de voorstelling stroomde het publiek naar feestelijke door Antony Todd aangeklede tafels met drijfkaarsen en heerlijk geurende gardenia’s. De zaal glinsterde van het in het kristal weerkaatsende kaarslicht en dinerstoelen werden onder de met zijden stof bedekte tafels vandaan getrokken zodat de dames konden gaan zitten met gladgestreken baljurken en zich klaar konden maken om hun eigen goed geoefende vaardigheid te demonstreren: de kunst van het nep-eten. Duw de andijvie naar links, snij een reepje zalm, doe net alsof je een hapje neemt en schuif wat garnering naar de rand.

      Brooke, de koningin van deze speciale kunst, naderde de tafel met een strak glimlachje. Ze droeg van top tot teen Oscar. De Familie had in het theater gescheiden gezeten (Brooke met de rest van het bestuur) en nu zou Chase’ hele familie samen dineren aan de beste tafel in het gewelfde atrium (middelste tafel op de dansvloer), geheel volgens traditie.

      Eden, die nauwelijks verlegen of nerveus was, was de gast van deze gerespecteerde familie en wist dat ze beleefd hoorde te zijn. Ze stond op toen Brooke naderbij kwam.

      ‘Dag, mevrouw Lydon,’ zei ze. ‘Ik ben Eden.’

      ‘Ja, dat weet ik, schat,’ zei Brooke met een geforceerde glimlach.

      ‘Bedankt dat ik hier vanavond bij mag zijn. Het was echt prachtig!’

      ‘Nou, Chase stond erop dat jij mee zou komen, dus ik wilde hem niet teleurstellen,’ antwoordde ze killetjes.

      Eden keek naar Chase, die nerveus naar voren schoot om Eden aan zijn vader voor te stellen die de menigte afspeurde naar knappe, jonge dames. Hé, hij was getrouwd, niet dóód!

      ‘Grant, lieveling,’ sommeerde Brooke hem. ‘We gaan beginnen. Ga zitten, alsjeblieft.’

      Pierce wankelde naar ze toe, al straalbezopen. ‘Pap en mam praten poep. Ze zeiden dat je met een oud wijf had aangepapt, maar ze is superlekker. Voor een oudere vrouw!’ Hij dacht dat hij fluisterde, maar dat was niet zo.

      ‘Pierce, alsjeblieft,’ fluisterde Chase nors. Eden deed net alsof ze het niet had gehoord terwijl ze het broodmandje bestudeerde.

      ‘En die oudere wijven doen vast alles. Liesel wilde zeker nooit iets anders dan missionaris, hè broertje? Deze heeft ervaring, dat zie je gewoon.’

      ‘Pierce’ – Chase boog zich naar hem toe – ‘hou nu maar je kop.’

      ‘Wow chill, broertje. Het was een compliment! Tééé-ring!’

      Chase zuchtte, compleet vernederd door het gedrag van zijn familie. Voor een geslacht dat zo beschaafd werd gezegd te zijn, waren ze een stelletje boerenkinkels. Erger kon niet. Of toch wel, en dat gebeurde ook.

      ‘Hé, hé, hé,’ riep Price, de oudste Lydon-zoon, terwijl hij op de tafel af liep met zijn handen in de lucht à la Raise-Da-Roof. ‘Mensen, dit is Olga.’ Met trots stelde hij een lang, beeldschoon, twintigjarig model voor, zijn vriendin.

      ‘Hallo,’ zei Olga terwijl ze haar bonten stola afdeed (cadeautje van Price). Leuk u ontmoet.’

      ‘Prettig kennis te maken,’ zei Grant en hij knipoogde stiekem naar Price.

      Zelfs Brooke ontdooide kortstondig. Alhoewel ze niet blij was dat haar zoon uitging met een kledingmodel van het Letse platteland (eigenlijk slechts één tree boven courtisane), was haar jonge leeftijd onmiddellijk een verbetering ten opzichte van Eden.

      Olga nam één stoel van Eden plaats, naast Pierce.

      ‘Hallo, mejvrooj Clyde, iek grote fan. Mijn grootouders in Riga hebben twee schilderij van oe.’

      ‘O, dank je,’ zei Eden.

      ‘O? Zijn het verzamelaars?’ Brooke ontdooide nog wat meer, aangemoedigd door Olga’s duidelijke welgesteldheid.

      ‘Ja, zij hebben heel veel schilderij. Zij dol op Otto Clyde. Eden, jij zo mooi.’

      ‘Ja, hè?’ zei Chase terwijl Eden dankbaar glimlachte.

      ‘Mijn muuder, Katia, net zo oud als jij – jij bijna veertig, ja?’ vroeg Olga onschuldig.

      ‘Eh.’ Eden barstte in lachen uit omdat dat onaangename feit zo benadrukt werd door het meisje met de reeënogen. ‘Ja, ik ben negenendertig.’

      ‘Mijn muuder zegt jij geeft haar hoop dat als zij voelt oud zij ziet jou zo mooi en op jouw gemak met leeftijd, geen operaties. Zij ies geïnspireerd,’ zei ze met een Slavisch-Brits accent (haar docenten Engels kwamen allemaal uit Londen).

      Eden glimlachte vriendelijk terwijl ze zich naar Chase boog. ‘Tjee, dat was een scheutje citroensap op mijn rimpels,’ mompelde ze.

      ‘Ik heb een idee,’ fluisterde Chase, haar kant op leunend. ‘Zullen we hem na het hoofdgerecht smeren?’

      ‘Is de paus katholiek?’

      Terwijl de disgenoten spraken over onderwerpen variërend van observaties over Wendy Whelans onmiskenbare klasse (Brooke) tot de nieuwe tieten van de erfgename van Chock Full o’Nuts (Price), speelde Eden stilletjes met haar andijvie. Haar vork bewoog golvend, net als haar gedachten. Vanuit het kabaal van begroetingen van belipstickte lippen en cocktailringen tegen glas, zwommen Edens gedachten dagdromend omhoog in het enorme atrium. Ze dwaalde af naar haar lange gesprek met Penelope, haar lichaam beleefd aanwezig aan tafel maar met haar gedachten hoog in de lucht, waar ze speelse droomachtige pirouetten maakten.