27

Het leven begint op je veertigste verjaardag. Maar dat geldt ook voor platvoeten, reuma, slecht zicht en de neiging om een verhaal tot drie keer toe aan dezelfde persoon te vertellen.

–Helen Rowland

‘Met alle respect, kerel, ze hebben gelijk, wat denk je wel niet? Waar wacht je nog op?’ vroeg een ongelovige Wills Fine op de squashbaan van de Rover Club toen Chase verslag deed van de verhitte woordenwisseling met zijn moeder. ‘De meeste mannen zouden een moord doen voor een vrouw als Liesel. Ik in elk geval wel! Ze heeft alles.’

      ‘Het zal wel.’

      ‘Het zal wel? Man, je moet je hoofd eens laten nakijken! Toen ze bij Sotheby’s begon struikelde elke heteroman over zijn eigen benen. Ik weet nog dat ik veilingmeester bij een verkoop van moderne kunst was en zij de galerie in liep met haar baas en ik bijna de biedingen verklootte.’

      ‘Ik weet nog dat je me dat vertelde,’ zei Chase en hij serveerde de bal.

      ‘Ik weet niet wat jij hebt gesnoven, man. Ze heeft het lichaam, ze is aardig, ze is er echt eentje om mee te trouwen.’

      ‘Ik weet het,’ zei Chase, en hij voelde zich stom dat hij iemand als vanzelfsprekend beschouwde voor wie iedereen, inclusief Wills, een moord leek te willen doen om met haar te trouwen. ‘Ik ben gewoon... niet honderd procent zeker. Ze heeft het allemaal, alles wat je zei en meer. Ik weet niet wat ik heb.’

      ‘Hé, je hebt gewoon koudwatervrees. Dat hebben alle mannen voordat ze de stap wagen. Daarom bestaat er ook een naam voor, man. Het is heel gewoon.’

      ‘Ik denk het,’ zei Chase en hij sloeg zo hard als hij kon tegen de bal. Terwijl die stuiterde en tegen de muur ketste, had hij het gevoel dat zijn leven stuurloos was en net zo zigzagde als die kleine zwarte bal.

      Na een stoombad en een douche besloten Wills en Chase pasta te gaan eten bij Sette Mezzo. Het was er stampvol, de mensen stonden op Lexington in de rij, maar Chase kende de eigenaar, die hem erlangs wuifde en zei dat hij over vijf minuten een tafel voor ze had. Terwijl Wills de eetzaal aftuurde naar bekende gezichten (er was er altijd wel eentje. Of tien), zag Chase tot zijn stomme verbazing Eden zitten. Hoewel hij zich fris en schoon voelde na het sporten, brak het zweet hem nu weer uit. Zijn hart ging tekeer en hij keek weg voordat zij op kon kijken.

De vrouwen zaten met z’n zessen aan tafel: Eden; twee nog-getrouwde moeders die uptown woonden, Hannah en Maggie; Allison natuurlijk; en de vrijgezelle moeders Sara en Callie, die hun mentale telefoonboekjes doorbladerden om te zien met wie ze af konden spreken. Terwijl Allison als een zus was voor haar, was Eden niet een meisjes meisje. Ze had nooit een vriendinnengroep gehad zoals in Sex and the City, en een groepsdiner, chardonnay en kletsen over de konten van jonge spetters was zo af en toe wel leuk, maar zou geen wekelijkse gewoonte worden. Maar toch, op een avond dat ze niets anders van plan was dan herhalingen van Mad Men kijken, was het leuk om een telefoontje te krijgen en uitgenodigd te worden voor een spontaan moederetentje met Sara, Callie, Allison en een paar andere vriendinnen van school. Ze waren helemaal niet de verschrikkelijke bekakte vamps die Eden zich had voorgesteld. Ze kwam er zelfs tot haar verbazing achter dat ze allemaal erg cool en relaxed waren en bepaald niet op hun mondje gevallen.

      ‘O god, dat ik al die gnocchi naar binnen heb zitten werken,’ zei Allison tegen haar lege bord. ‘Ik lijk Moby Dick wel.’

      ‘Over walvissen gesproken, hebben jullie Chip Krakower buiten gezien?’ vroeg Sara. ‘Die is opgezwollen!’

      ‘Hij drinkt whisky als water,’ zei Allison schouderophalend. ‘Ziekelijk overgewicht is nog zijn minste zorg. Zijn zoontje heeft meer problemen dan een wiskundeboek.’

      ‘Een bijtertje,’ zei Callie, om Eden uitleg te verschaffen. ‘Er is iemand die constant op hem let op de peuterspeelzaal. De klas heeft een petitie ingediend om hem eraf te laten gooien omdat zoveel kinderen met tandafdrukken op hun dij thuiskomen. Hij bijt echt door.’

      ‘Nee!’ zei Hannah geschokt. ‘Dat lieg je.’

      ‘Was het maar zo,’ zei Allison. ‘Heb je Teen Wolf gezien? Hij is de peuterversie.’

      ‘En, Eden? Waar gaan we hierna naartoe?’ vroeg Callie, wier ogen schitterden van het oestrogeen. ‘Weer naar Cipriani?’

      ‘Nee. Veel te veel concurrentie. Dat is CC,’ zei Sara samenzweerderig tegen de tafel. ‘Cougar Centraal.’

      ‘Wacht, ik dacht dat Aspen dat was?’ vroeg Hannah lachend.

      ‘Ja, natuurlijk, Aspen is ons Mekka,’ verklaarde Callie, de zelfverklaarde opper-cougar. ‘Al die superknappe skileraren die maar wat graag uit hun parka gaan!’

      ‘Ik lach me rot,’ giechelde Eden.

      ‘O, ik zweer je dat ze zo stom zijn als de bergen waar ze vanaf skiën, maar ze weten wel hoe ze je moeten laten smelten,’ zei Sara.

      ‘Die houden wel van wat heuvels,’ zei Callie.

      ‘En skiën zo door naar beneden!’ voegde Sara er met een knipoog vol mascara aan toe.

      ‘Ja, en ze weten heel goed waar ze hun liftpas in moeten stoppen,’ deed Callie er nog een schepje bovenop terwijl de meiden het uitgierden.

      ‘Maar goed, omdat we vanavond niet in Colorado op kontenjacht kunnen, kunnen we wel voor het op één na beste gaan: Bar & Books of de Lenox Room,’ zei Callie. ‘Ik heb daar een lekkere, gestreste analist van Goldman ontmoet die nooit achter zijn bureau vandaan komt en ik heb hem de nacht van zijn leven bezorgd. Ik heb hem mijn kaartje gegeven en gezegd dat zodra ze hem een keer uit die kooi lieten, hij me moest bellen! Hij was echt knapper dan knap!’

      ‘Lekkerder dan die jongen van Harvard Tutors die Kayleigh bijles in rekenen geeft?’ vroeg Hannah.

      ‘Ja, nog lekkerder,’ verklaarde Callie.

      ‘Wacht even,’ onderbrak Maggie haar geschokt, ‘wil je echt zeggen dat je het met de huiswerkbegeleider van je dochter doet?’

      ‘En of. Hij leert haar staartdelingen, en als ze naar bed is, laat hij mij de stelling van Pythagoras zien.’

      ‘Meen je nou echt dat je dat niet wist? Elke gescheiden uptowner doet dat!’ lachte Callie. ‘Waar heb jij gezeten?’

      ‘O, Mag, iedereen weet toch dat Harvard Tutors volledige service bieden?’ viel Sara haar bij. ‘Ik wacht niet eens tot de kinderen in hun nest liggen. Ze vullen de stippellijntjes in terwijl hij mij boven vult!’

      ‘Iew! Hou op!’ beval Maggie, die haar handen over haar oren deed terwijl Allison, Hannah en Eden met hun vuist op de tafel sloegen van het lachen.

      Toen stopte Allison abrupt midden in een bulderende lach en hapte naar lucht. Ze knalde haar wijnglas neer en greep Edens smalle pols vast.

      ‘Shitshitshitshitshit,’ fluisterde ze, wat maakte dat de anderen zich naar haar toe bogen.

      ‘Eden, daar is-ie. Wacht, niet omkijken.’

      Eden draaide zich om. Ze keek recht in Chase’ ogen en glimlachte, waarna ze zich weer terug draaide naar het kippenhok.

      ‘Wat is-ie knap, hè?’ mijmerde ze hardop.

      ‘Wacht, is dat niet Chase Lydon?’ vroeg Hannah.

      ‘Eh, ja. Lekker ding, hè?’ vroeg Allison. ‘Er is een vonk overgeslagen tussen Eden en hem. Zo sexy.’

      ‘Een lekker hapje,’ vond Maggie. ‘Maar superjong.’

      ‘Kom op. Het is een nieuw decennium! Wij zijn een stel hete vrouwen; we zijn niet onze moeders of grootmoeders,’ zei Allison verontwaardigd. ‘Veertig is het nieuwe dertig! Zestig is het nieuwe veertig!’

      ‘Ja, hebben jullie dat niet gehoord?’ vroeg Eden met rollende ogen. ‘Dood zijn is het nieuwe zestig! Rottend lijk het nieuwe zeventig!’

      ‘Ach jij, ik meen het,’ zei Allison. ‘Als één van ons single was, zouden we hem zeker weten bespringen.’

      ‘Je bent zo mooi, Eden, je kunt echt iedereen krijgen,’ zei Hannah. ‘Allison heeft ons verteld dat die ene hit van Desperate Measures die voor hun kortstondige succes zorgde over jou ging!’

      ‘Was jij dat?’ vroeg Sara stralend. ‘Geweldig nummer!’

      ‘Ja, als iemand hem kan krijgen, ben jij het wel,’ herhaalde Maggie.

      ‘Bedankt voor de peptalk, meiden.’ Eden ging met een hand door haar glanzend bruine haar. ‘Ik moet even naar het toilet.’ Ze stond op en liep richting de trap, waar ze omkeek naar haar tafelgenoten die toekeken hoe ze langs de lege tafel liep waar Chase en Wills naartoe werden geleid.

      Toen ze terugkwam, kon ze op geen enkele manier om hen heen. Het volgepakte restaurant was een sociale botsautobaan.

      ‘Hallo,’ zei Eden toen ze naar Chase keek. ‘Het lijkt erop dat ik je op de chicste plaatsen tegenkom.’

      ‘Hoi! Ja, eh, leuk om je weer te zien,’ hakkelde Chase. ‘Dit is mijn vriend Wills.’

      Terwijl Eden en Wills elkaar de hand schudden, kwam de kelner de drankjes brengen.

      ‘Stoli-tonic,’ zei hij toen hij het drinkglas voor Wills neerzette. ‘En gemberbier voor meneer Lydon.’

      ‘Doe je niet te wild?’ vroeg Eden met een uitgestreken gezicht.

      ‘Ik, eh, moet morgen vroeg op om te werken,’ opperde Chase nerveus.

      Eden verlichtte de tafel met haar gigantische glimlach. ‘Oké. Fijne avond.’

      Toen ze weer terugliep naar haar tafel realiseerde ze zich dat niet alleen haar kliekje maar ook anderen in het restaurant naar haar staarden. Ze was nog maar net uptown komen wonen en was nu al een beetje een beroemdheid in deze buurt, en het was bijna onwerkelijk om haar gewoon met een van hen te zien praten terwijl ze in zoveel ruime woonkamers op Fifth Avenue aan de muur hing. Een vermogensbeheerder en tevens groot kunstverzamelaar had eens een portret van haar aan het Tate Modern uitgeleend voor een solotentoonstelling en het doek zo erg gemist dat toen het terugkwam, zijn vrouw en hij er een megagroot welkomthuisfeest voor gaven, compleet met catering van Glorious Food en een verslag op de New York Social Diary.

      Maar Eden had nooit iets gegeven om die saaie kerels uit het 10021-gebied, of ze nu haar beeltenis verzamelden of niet. Tot nu dan. Er was een voelbare klik met Chase die niet langer ontkend kon worden. En toen ze achteromkeek voordat ze weer ging zitten, wist ze dat hij het ook voelde.