1

‘Wat zou je zonder mij toch moeten beginnen?’

Ellie, die net onder de douche vandaan kwam, keek vanuit de deuropening in de slaapkamer verlekkerd de kamer in. Er ging toch echt niets boven de aanblik van een superaantrekkelijke man van achtentwintig, gekleed in slechts een boxershort, met in zijn ene hand een stoomstrijkijzer en in zijn andere een zwarte rok.

En dan te bedenken dat hij van haar was, helemaal alleen van haar. Ze had hun trouwboekje om het te bewijzen.

‘Nee, geef maar geen antwoord. Ik weet al hoe het zonder mij zou zijn.’ Jamie bukte zich om de stekker van de strijkbout uit het stopcontact te trekken. ‘Je zou gewoon met een rok vol kreukels de deur uit gaan.’

‘Waarschijnlijk wel.’ Ze trok de limoengroene badhanddoek stevig om haar bovenlichaam. ‘Maar dat hoeft nu niet, hè? Omdat ik jou heb.’ Over de strijkplank heen plantte ze een kus op de mond waar ze nooit genoeg van kreeg.

‘Dus je bent me wel dankbaar?’ Speels trok hij even aan de handdoek.

‘Ja. Heel erg dankbaar. Ontzettend gewoon.’

‘Want ik weet anders wel een manier waarop je me terug kunt betalen, mocht je dat willen.’

Spijtig tikte Ellie op haar horloge. ‘Daar hebben we geen tijd voor. Moet je mijn haar zien. En ik moet me nog aankleden en opmaken… Nee, hou op, laat me los!’ Ze griste de rok uit zijn hand en maakte zich uit de voeten voordat Jamie haar kon verschalken. Vanavond zouden ze onafhankelijk van elkaar uitgaan. Zelf ging ze met een stel vrienden van werk naar een voorstelling van The Rocky Horror Show waarbij het verplicht was verkleed te komen. Vandaar de zwarte rok, die ze vorig jaar voor een Halloweenfeest in een tweedehandswinkel had gekocht en te lijf was gegaan met een tuinschaar om een zigzagzoom te fabriceren. De rok had daarna achter in de kast gelegen, maar was nu perfect voor het Rocky Horror-uitje, samen met een krankzinnig kapsel, heel veel oogpotlood en netkousen.

‘Oké dan. Welk overhemd zal ik aantrekken?’ Jamie wees naar de overhemden die hij had gestreken terwijl zij onder de douche had gestaan. ‘Het blauwe? Of het witte?’ Hij had een schoolreünie in Guildford.

‘Wat denk je van het roze?’ vroeg ze. Ze zag zijn mondhoeken wat naar beneden gaan, iets wat altijd gebeurde wanneer hij verlegen werd.

‘Ik weet niet. Niet vanavond.’

‘Waarom niet?’

‘Omdat… Nou, gewoon. Ik trek vanavond liever mijn blauwe overhemd aan.’

Ze pakte het fuchsiaroze overhemd uit de kast en hield het uitnodigend voor hem op. ‘Maar dit is hartstikke mooi! Moet je die kleur eens zien! Waarom zou je dit niet aantrekken?’

‘Omdat ik er geen zin in heb om straks van iedereen te moeten horen dat ze niet wisten dat ik homo was.’

‘Doe normaal, zeg. Alleen omdat het roze is?’

Jamie trok een gezicht van: moet ik dat echt uitleggen? ‘Het is heel erg homoroze.’

Goed, dat was misschien wel zo, maar hij kon het hebben. ‘Ik heb het je met kerst gegeven! Waarom heb je het toen niet meteen geruild dan?’ Ze schudde ongelovig haar hoofd. ‘Je zei dat je het heel mooi vond!’

‘Ik wilde je niet beledigen.’ Aarzelend vervolgde hij: ‘Bovendien vind ik het wel mooi om te zien. Alleen niet om te dragen.’

‘Maar die kleur zou je echt heel goed staan.’

‘Ik trek het binnenkort wel een keer aan. Echt waar.’ Hij nam het blauwe overhemd van het hangertje en trok het aan.

Allemachtig, mannen! ‘Mij best. Maar de volgende keer geen cadeau met kerst. Helemaal niets. Dat krijg je ervan als je het toch niet leuk vindt wat ik voor je uitzoek.’

Jamie grijnsde. ‘Hoef ik dan ook niks voor jou te kopen?’

‘Waag het niet, hè? Nee, blijf van me af!’ Gillend van de lach liet ze zich door hem een hoek van de kamer in drijven. ‘Ik zei toch dat we daar geen tijd voor hadden!’

Hij sloeg zijn armen om haar middel en trok haar tegen zich aan. ‘Soms moet je gewoon tijd maken voor dingen die echt belangrijk zijn,’ fluisterde hij vol overredingskracht in haar oor.

Trrrrriiiinnnnggggg! De deurbel.

Jamie greep naar zijn hart en stapte struikelend naar achteren alsof hij was neergeschoten. ‘O nee, dat is niet eerlijk…’

‘Hè, wat jammer nou. Net nu ik bijna van gedachten was veranderd.’ Ze glipte langs hem heen en keek uit het raam naar de stoep beneden.

Todd zwaaide naar haar. Ze zwaaide terug.

‘En dan te bedenken dat hij vroeger mijn vriend was.’ Jamie gooide het raam open en riep: ‘Je bent te vroeg!’

‘Ik weet het.’ Todd spreidde zijn armen, zo te zien erg ingenomen met zichzelf. ‘Dat is omdat jij had gezegd dat ik niet te laat mocht komen.’

Jamie rolde met zijn ogen. ‘Dat is echt de eerste keer in twintig jaar dat hij ergens te vroeg komt.’ Naar beneden riep hij: ‘Eh, we zijn nog niet klaar. Doe me een lol en ga even tien minuten een blokje om.’

‘Val dood.’

‘Ja, dat zou je ook kunnen doen.’

‘Nee hoor. Hou op met dat gezeik en doe open.’ Energiek met zijn voeten stampend en in zijn handen wrijvend, riep Todd naar boven: ‘Het is ijskoud. Zo meteen vriezen mijn ballen er nog af!’

‘Wauw,’ zei Todd verbaasd. Hij begroette Ellie met een kus toen ze eindelijk de slaapkamer uit kwam, klaar om te gaan. ‘Je zult heel wat bekijks hebben zo. Mooi. Ga je soms naar de kerk?’

‘Ha ha.’ Ellie was dol op Todd, wat maar goed was ook, want hij was Jamies beste vriend. De twee jongens waren bijna twintig jaar onafscheidelijk geweest. Hun karakters vulden elkaar aan en ze hadden hetzelfde gevoel voor humor; de grappen vlogen altijd over en weer, iets waar ze nooit genoeg van kregen. Jamie en Todd stonden bekend als dubbelact en Ellie maakte zich nu al zorgen dat Todd een vriendin zou krijgen met wie ze het niet kon vinden, want iets ergers kon ze zich niet voorstellen. Hoe moesten ze dat overleven? De gedachte dat dat alles zou verpesten, vond ze onverdraaglijk. Maar het enige wat erop zat, was hopen dat hij een leuke vrouw zou uitkiezen.

‘Zo, zijn we er klaar voor?’ Jamie zou rijden vanavond. Met zijn sleutelbos rammelend dreef hij hen in de richting van de voordeur. ‘Dan gaan we. Ellie, waar moeten we jou afzetten?’

Om het helemaal af te maken spoot ze nog even een flinke dot glitterspray op haar naar achteren gekamde haar. ‘Bij het metrostation is prima. We hebben afgesproken in de Frog and Bucket.’

‘Je gaat in die outfit niet in je eentje met de metro.’ Hij kneep in haar kont toen ze langs hem heen de trap af liep. ‘We brengen je wel even naar de kroeg.’

‘Getver.’ Todd smakte geschrokken met zijn lippen. ‘Ik heb haarspray in mijn mond.’

‘Doe eens open.’ Ellie keek in zijn mond. ‘Oeps, er zit glitter in.’

Jamie grinnikte. ‘Komt goed uit. Dan zien de meisjes op wie hij vroeger op school verliefd was, eindelijk eens wat voor schitterende persoonlijkheid hij heeft.’

Ellie veegde wat glitter van Todds wang. ‘Arme meisjes.’

Tegen de tijd dat Ellie bij hun flat in Hammersmith arriveerde, was het al bijna één uur. Ze had pijn in haar keel van het zingen en zere voeten van het dansen, zo leuk had ze het gehad bij de Rocky Horror Show. De hele voorstelling lang hadden ze meegedanst en uit volle borst meegezongen met de teksten die iedereen uit het hoofd kende. Na afloop, op weg naar de Frog and Bucket voor een laatste rondje, hadden ze de hele tijd ‘The Time Warp’ gedaan.

‘Dat is dan tien pond vijftig.’

Ze betaalde de taxichauffeur, stapte uit en keek of Jamie al thuis was. Ze zag zijn auto nergens staan, maar misschien had hij om de hoek moeten parkeren. De ramen waren ook donker, maar dat kon zijn omdat hij al uitgeteld in bed lag.

Toen ze de flat binnenliep, merkte ze aan de rust die er heerste dat ze de eerste was die thuiskwam. Oké, dat maakte haar niet uit, ze stond nog stijf van de adrenaline. Als Jamie niet al te laat terugkwam, zou ze hem misschien verleiden, om af te maken waar ze niet aan toe waren gekomen door Todds vroege komst. Toddus interruptus, ha. Hun eigen persoonlijke voorbehoedmiddel. Glimlachend deed ze de lamp in de huiskamer aan. Ze zou een tosti maken en een dvd opzetten. O, het lampje van het antwoordapparaat flikkerde. Ze drukte het knopje in en luisterde naar het bericht van iemand van wie ze de stem niet kende, maar wiens naam ze eerder had gehoord.

‘Hé, Jamie, wat is er aan de hand, man? Je spreekt met Rodders. Waar waren Todd en jij nou? Jullie zeiden toch dat jullie ook zouden komen? Bel me. Je hebt een te gekke avond gemist.’

De verbinding werd verbroken. Dat was het. Rodders was Rod Johnson. Hij had de reünie in Guildford georganiseerd. En hij had een uur geleden gebeld, wat helemaal nergens op sloeg, tenzij Jamie en Todd vroeg waren aangekomen, een blik door het raam hadden geworpen en zich stiekem weer uit de voeten hadden gemaakt voordat iemand hun aanwezigheid opmerkte.

Want een andere verklaring kon ze niet verzinnen voor het feit dat ze hun gezicht niet hadden laten zien.

Het enige geluid in de kamer, het getik van de klok die Jamies grootmoeder hun voor hun trouwen had gegeven, leek luider dan anders. Ellie pakte haar mobieltje uit haar tas, dat ze vijf uur geleden bij het betreden van de schouwburg had afgezet.

Zeven oproepen gemist. Eén ingesproken bericht. Het hart klopte haar in de keel, en ze kreeg het gevoel dat haar bewustzijn in tweeën werd gespleten. De ene hersenhelft hield haar voor dat dit niet waar kon zijn, dat het een foutje was, dat alles weer goed zou komen en dat Jamie elk moment thuis kon zijn.

Tegelijkertijd luisterde haar andere hersenhelft echter naar de kalme vrouwenstem die het bericht doorgaf dat Jamie Kendall betrokken was geweest bij een auto-ongeval en of ze zo snel mogelijk het volgende nummer kon bellen…

En nu leek de grond onder haar voeten te verdwijnen terwijl een andere stem, van een man deze keer, haar aanraadde om zo snel mogelijk naar het Royal Surrey County Hospital in Guildford te komen. Jamie lag in kritieke toestand, legde de stem aan de andere kant van de lijn uit – nee, nee, dat kan niet, gilde het andere stemmetje in haar hoofd – en hij werd op dit moment van de afdeling Spoedeisende Hulp overgebracht naar de intensive care.