39

Eindelijk was het vrijdag. Als door een wonder bleef het lang genoeg droog om de shoot te kunnen afmaken. Een waterig zonnetje scheen over de stad. Cleo, in beige satijn en alweer te kleine schoenen, drapeerde zich over de Rialto-brug terwijl Pierre, nog steeds snuffend, vanuit een gondola foto na foto nam.

Na een lunch vol irritaties verplaatsten ze zich eerst allemaal naar het Canale della Giudecca om daarna de honderdzesendertig treden van de beroemde Campanile te beklimmen voor het spectaculaire, zij het ietwat fletse uitzicht op Venetië.

‘Het is ochtendmisselijkheid,’ kreunde Donna, terwijl ze naar haar buik greep. Ze liet haar stylingborstel in Cleo’s schoot vallen.

‘Het komt gewoon door die drie borden cieche van je.’ Cleo had het niet alleen koud, ze begon ook haar geduld te verliezen. ‘Ik snap sowieso niet hoe je die blinde babypalinkjes naar binnen kunt krijgen.’

Donna, die in de veronderstelling verkeerde dat ze een of andere soort doorzichtige spaghetti had gegeten, slaakte een gil en kotste toen in Jina’s make-upkoffertje.

Jina schreeuwde het uit. ‘Stom wijf dat je er bent!’

Murphy Mackay, op wiens aandringen Donna de cieche had besteld, begon Cleo uit te foeteren. ‘Dat komt door jou. Waarom moest je haar nou vertellen dat het babypalinkjes waren?’

‘Misschien om dezelfde reden als waarom jij sokken in je onderbroek stopt. Om een reactie uit te lokken,’ diende ze hem meteen van repliek.

Jina schaterde het uit. ‘Doet hij dat? Ja, dat dacht ik al.’

‘Meisjes, meisjes.’ Martine wapperde nijdig met haar klembord en keek vol afkeer naar de ondergekotste make-upkoffer. ‘Bewaar dat gekibbel maar tot later. Kunnen we nu alsjeblieft doorgaan met ons werk?’

Cleo had er schoon genoeg van. Ze tikte op de Tag Heuer die als een granaat om Martines magere pols was gebonden. ‘Het is vrijdag, het is vijf voor vijf, en jullie weten wat dat voor normale mensen betekent...’

Martine keek haar niet-begrijpend aan. ‘Wat?’

‘Ik zei toch normale mensen? Ik heb er genoeg van, ik stop ermee.’ Cleo stond op, gaf de borstel terug aan Donna die haar met open mond aanstaarde, en ritste met een kordate beweging de bronskleurige satijnen jurk los die ze voor de laatste opnames droeg. De jurk viel om haar voeten.

Nu was het de beurt aan de styliste om een gil te slaken. ‘Niet op de grond!’

‘Zo.’ Cleo, slechts gekleed in een klein slipje, pakte haar spijkerbroek en zwarte sweatshirt. ‘Ik ga ervandoor. En ik zeg niet dat ik het gezellig vond, want dat is niet zo. Bye, bye.’

Ze sprak het uit als bah, bah.

Weer in het hotel pakte ze snel haar koffer en ging op zoek naar Declan.

‘Hij pas om acht uur werken.’ Marco, die achter de bar stond, keek haar verontschuldigend aan.

‘Verdomme.’ Cleo had geen zin om tot die tijd te wachten, want het leek haar beter om Anton Visa te ontwijken. ‘Weet je toevallig waar hij is?’

Marco haalde zijn schouders op. ‘Miskien in zijn kamer.’

Omdat Cleo wist dat het personeel op de bovenste verdieping sliep, boog ze zich over de bar heen. ‘O alsjeblieft, Marco. Ik moet hem spreken. Wees eens lief en zeg me welke kamer het is.’

‘Sorry, ik lag net te slapen.’ Hoewel Declan in zijn ogen wreef, wist hij toch een glimlach op zijn gezicht te toveren. Op witte verkreukelde shorts na was hij naakt. Hij was ook verrassend goedgebouwd voor zo’n magere jongen.

Cleo, die het zelf vreselijk vond om te worden wakker gemaakt, zei berouwvol: ‘Nee, ik ben degene die sorry moet zeggen. Ga maar weer slapen. Ik kwam alleen maar even gedag zeggen.’

‘Gedag zeggen?’ Declan, die alweer half onder het groen-wit gestreepte dekbed lag, nam haar verbaasd op. ‘Ik dacht dat je morgenvroeg pas vertrok. Ik wilde je vanavond nog meenemen naar een feest in Marconi.’

Ze zuchtte. ‘Dat gaat niet.’

‘Hoezo niet? Wat is er dan gebeurd?’

Ze vertelde het hem.

‘O, was dat wel verstandig van je?’ Declan, klaarwakker inmiddels, keek haar bezorgd aan. ‘Krijg je je geld dan wel?’

Het bed waarin hij zat, nam ongeveer de helft van de beschikbare ruimte van de krappe zolderkamer in beslag. Aangezien er verder geen stoel stond, ging Cleo op het uiteinde van het bed zitten en trok haar ene been onder het andere. ‘Vast wel. We waren toch bijna klaar. Ach, wat kan mij het ook bommen,’ vervolgde ze hoofdschuddend. ‘Ik heb het hier alleen maar zo lang volgehouden dankzij jou.’

Beteuterd zei hij: ‘Maar dan mis je het feest. En ik had me nog wel zo verheugd op onze laatste avond samen. Verdomme, ik voel me helemaal depri worden.’

‘Je lijkt nu net een klein jongetje van wie ze de mooiste kastanje hebben afgepikt,’ zei ze plagend.

‘Zo voel ik me ook. Trouwens, heeft iemand je wel eens eerder met een kastanje vergeleken?’

Ze keek hem lachend aan. ‘Is dit nou het befaamde Ierse geslijm?’

‘Deze Ier slijmt alleen bij heel speciale gelegenheden.’ Zijn blauwe ogen namen haar gezicht goedkeurend op. ‘En jij bent een heel speciaal meisje. Je verdient het. Bovendien heb ik het deze week hartstikke leuk gehad. Jij niet?’

‘Ja, fantastisch. Daarom wilde ik je ook even gedag komen zeggen. En je bedanken.’ Hij was net een broer voor haar, vond ze, zoiets als Sean, alleen stukken aardiger dan. Omdat ze wist hoe weinig hij verdiende, had ze hem ook wat geld willen toestoppen voor alles wat hij voor haar had gedaan, maar ze voelde nu dat dat verkeerd zou zijn. Fooien gaf je aan portiers en kamermeisjes, niet aan vrienden.

Dus in plaats daarvan gaf ze hem maar een kus. Om haar evenwicht te bewaren legde ze een hand op zijn schouder en wilde hem op zijn magere wang kussen. Zoals echter zo vaak bij onverwachte kussen het geval is, verliep niet alles volgens plan en stootte ze haar neus tegen zijn linkerjukbeen.

‘Irritant hè, als dat gebeurt?’ zei hij met een lachje. Hij ging iets verzitten. ‘Anders val ik nog om. Wacht even, zo is het al beter... Oke, laten we het nu nog een keertje proberen.’

Het was onvermijdelijk dat hun monden elkaar deze keer vonden. Cleo was het niet van plan geweest, maar ze wist dat het onbeleefd zou zijn om zich af te wenden. Bovendien, wat maakte het uit?

Het was per slot van rekening maar een kus. En nog een lekkere ook.