12

Cass vond het heel leuk om Imogen weer te zien en nog leuker dat Jack zijn wantrouwen ten opzichte van haar had weten te overwinnen. Niet dat ze ooit dikke vrienden zouden worden – de paar keer dat ze alle drie op The Cameron Club waren geweest, had Jack zich de vriendelijke, maar afstandelijke houding aangemeten van een arts die een hypochondrische patiënte buiten zijn praktijk tegenkomt – maar in elk geval gedroeg hij zich niet meer zo openlijk en beschamend lomp.

Cass bedacht dat het fijn zou zijn als Imogen een vriend had, dan kon ze hen uitnodigen voor een etentje. Dat vond ze het leukst om met vrienden te doen.

‘Er is wel iemand geweest,’ bekende Imogen toen ze op een middag op het terras zaten uit te rusten van een bijzonder inspannende aerobicsles. Loom roerde ze met haar wijsvinger in haar glas Pimm’s. ‘We zijn twee jaar samen geweest, maar toen kreeg hij een fantastische baan aangeboden in Los Angeles. En ik wilde niet weg bij Hi!, dus dat was dat.’ Ze haalde haar schouders op. ‘En daarna heb ik niet echt een serieuze relatie meer gehad.’

‘Dus je carrière was belangrijker voor je.’ Cass, voor wie dat nooit zo was geweest, vond het een bewonderenswaardige eigenschap voor een vrouw, een teken van echte innerlijke kracht.

‘Zo ambitieus ben ik nou ook weer niet.’ Imogens gelaatstrekken verzachtten zich. ‘Als ik echt van James had gehouden, zou ik meteen met hem mee zijn gegaan. Ik denk dat ik het eng vond om alle schepen achter me te verbranden en dat ik bang was dat ik dan in Californië zou ontdekken dat het toch niets zou worden tussen ons.’

Cass besefte dat zelfs de ogenschijnlijk meest sophisticated carrièrevrouw zich onzeker kon voelen. En Imogen was zo aardig; daar zat ze, in de bloei van haar leven, maar zonder man, terwijl het duidelijk was dat ze dat best zou willen. Doodzonde gewoon. Cass, die haar graag wilde helpen, ging alle single mannen na die ze kende, want een beetje voor koppelaarster spelen, kon nooit kwaad.

Gapend rekte Imogen zich uit. ‘Waar is Jack vandaag eigenlijk?’

‘Eerlijk gezegd zou ik het niet weten.’ Cass dacht even na en schudde toen haar hoofd. ‘Nee, ik weet het niet meer. Maar het zal wel niks spannends zijn, hij is óf in de studio óf op Fleet Street. Ik hoor het wel wanneer hij vanavond thuiskomt.’ Ze glimlachte. ‘Ik heb het al vaker gezegd, maar ik ben echt blij dat het nu goed tussen jullie is. Dat betekent echt veel voor me.’

‘Ach, blaffende honden bijten niet,’ zei Imogen luchtig. Ze glimlachte erbij. ‘Als je hem eenmaal leert kennen, is het best een aardige man.’

Imogens bovenhuis, met zijn zachtroze buitenkant, witte plantenbakken en pittoreske luiken, was opvallend spaarzaam gemeubileerd.

‘Niet echt wat je bent gewend.’ Ze schoot instinctief in de verdediging, al had Jack nog geen woord gezegd. Hoewel haar huis haar best wel beviel, vond ze het niet echt belangrijk. De simpele lijnen, moderne meubels en een paar mooie abstracte schilderijen pasten bij haar; prettig om in te leven en gemakkelijk in het onderhoud. Maar vergeleken met wat Jack was gewend – de grote, zonnige, volle, maar chique villa in Hampstead waar hij met Cass woonde – kwam haar eigen huis haar ineens kil, onpersoonlijk en vreemd mannelijk voor.

Hoewel het er natuurlijk absoluut niet toe deed wat voor behang ze had.

Ze liet haar blauwe jasje op de rugleuning van een glanzende beukenhouten stoel vallen. ‘Als je zin hebt, er staat wijn in de koelkast.’

Er stond ook een goed gekoelde fles Bollinger, maar dat zei ze niet. Dat klonk al te banaal.

Hij was er, en daar ging het om. Het zou gaan gebeuren. Eindelijk.

‘Beter van niet,’ zei Jack. ‘Als ik één glas neem, kan ik misschien niet meer stoppen, en Cass denkt dat ik op kantoor ben. Ik heb geen zin om dronken thuis te komen.’

Imogen wilde helemaal niet dat hij nog naar huis ging. Er waren weken van plannen en ademloze verwachting aan dit moment voorafgegaan; ze hadden deze drie verrukkelijke uren samen, en nu had hij het alweer over naar huis gaan.

Ze draaide zich naar hem om en sloeg haar slanke, sproetige arm om zijn middel. ‘Laten we geen tijd verdoen met mijn huis te bewonderen. Ik bewonder veel liever je lichaam.’

Tot deze middag hadden ze alleen maar met elkaar geflirt. Jack, die zich er angstvallig van bewust was dat hij op het punt stond om de laatste, onomkeerbare stap te zetten – hij wist dat de kracht van zijn gevoelens hem niet toestond die niet te zetten – nam haar bleke, trillende gezicht tussen zijn handen en kuste haar langzaam op de mond. Het zou heel vreemd zijn om voor het eerst sinds meer dan twintig jaar de liefde te bedrijven met iemand die heel anders aanvoelde en rook en reageerde dan Cass. Hij hoopte alleen maar dat hij zichzelf niet voor schut zette, dat Imogen na afloop niet zou vragen: ‘Waar sloeg dat op?’

Alsof ze zijn gedachten kon lezen, fluisterde ze: ‘Ik vind het ook eng, hoor.’

‘Volgens mij kun je me beter zeggen waar de slaapkamer is,’ zei hij met een flauw lachje. ‘Ik ben te oud om het nog op de grond te doen.’

Bovendien wilde hij niet het risico lopen dat hij naar huis ging met de afdruk van het tapijt op zijn rug.

Een hele tijd later verzuchtte Imogen: ‘Dat was echt serieus lekker.’

Misschien dat ze die fles Bollinger nu toch maar zou opentrekken, om het te vieren. Onwillekeurig vroeg ze zich af of Jack ook zo zijn best deed voor Cass, of dat al die jaren samen hun tol hadden geëist. Misschien ging het als volgt: hoe langer getrouwd, hoe korter de daad, tot je allebei te oud was om het überhaupt nog te doen.

Jack, die naast haar lag, keek stiekem even op zijn horloge. Hoewel hij wist dat hij nog niet weg hoefde, voelde hij een overweldigende aandrang om steeds te kijken hoe laat het was. Hij vroeg zich af hoe het kon dat je je tegelijkertijd zo gelukkig en schuldbewust kon voelen.

‘Nee, blijf liggen.’ Hij hield haar tegen met zijn arm. ‘Over serieus gesproken, dat is dit wel, hè?’

‘Ik mag het hopen, verdomme!’ Met gespeelde verontwaardiging trok ze haar wenkbrauwen op. ‘Ik hoop niet dat je hier alleen maar bent omdat je een weddenschap hebt afgesloten met je vriendjes op de club.’

Hij kneep in haar pols. ‘Misschien heb jij wel een weddenschap afgesloten. Zo naïef ben ik nou ook weer niet, hoor. Misschien dat ik dit nog nooit eerder heb gedaan, maar dat wil niet zeggen dat ik nooit ben benaderd door vrouwen die alleen maar met een beroemdheid naar bed willen om er later over op te kunnen scheppen.’

‘Ik heb nog nooit zo graag met iemand naar bed gewild als met jou,’ zei ze. ‘Maar ik wou dat je niet beroemd was. Want dat maakt de boel er volgens mij duizend keer ingewikkelder op.’

Hoewel ze slechts indirect antwoord had gegeven op zijn vraag, had hij het antwoord al geweten. Wat er vanmiddag was gebeurd, was niet zomaar een kwestie geweest van het bevredigen van hun wederzijdse nieuwsgierigheid. Dit was geen tussendoortje. Het vooruitzicht betrapt te worden, het vooruitzicht Cass verdriet te doen en misschien zelfs kwijt te raken, was te erg om over na te denken, maar tegelijkertijd wist hij dat hij dit niet kon tegenhouden.

Ze zouden gewoon dubbel voorzichtig moeten zijn, besloot hij. Imogens huis was bereikbaar via een trap in de drive-ingarage, dus ze werden al een handje geholpen door het lot; hij kon haar huis binnengaan zonder dat de buren het merkten. Misschien konden ze niet vaak samen uitgaan, maar ze hadden wel een veilige plek voor zichzelf. Bovendien lukte het andere mensen in dezelfde situatie ook; hoe vaak hoorde je niet een respectabele, keurig getrouwde tv-persoonlijkheid of politicus ineens verklaren dat hij al zes of zeven jaar een verhouding had?

Als zij het kunnen, kan ik het ook, dacht Jack. Die gedachte troostte hem.

Een van de populairste onderdelen van het radioprogramma van Cass Mandeville was de dinsdagochtend, wanneer luisteraars mochten bellen om haar hun problemen voor te leggen. Cass, die zelf jaren geleden was ontdekt door Terry Brannigan, had op haar beurt ook een ontdekking gedaan, de rondborstige Jenny Duran, die ze had opgediept uit de smoezelige postkamer. Het was een van de geïnspireerdste zetten uit haar leven geweest.

Jenny, met een aangeboren talent voor problemen oplossen, zat nooit om een antwoord verlegen. Haar brutale, nuchtere, directe aanpak vormde een ideaal tegenwicht voor Cass’ rustige, meer relaxte stijl. Ook in hun verschillende gevoel voor humor vulden ze elkaar aan. Jenny, Joods, achter in de twintig, en een verstokte verzamelaarster van foute vriendjes, wist alles wat er te weten viel over het leven van een single. En wanneer er luisteraars belden met problemen die meer met het gezinsleven te maken hadden, zoals bemoeizuchtige schoonfamilies, saaie echtgenoten en lastige kinderen, dan wendden ze zich automatisch tot Cass. Samen hadden ze een antwoord op alle problemen. Samen hadden ze een daverend succes.

‘Het gaat om mijn beste vriendin,’ zei Marianne uit Coventry geagiteerd. ‘Ze denkt dat ze met de beste man ter wereld is getrouwd, maar ik heb vorige week ontdekt dat hij een minnares heeft, en ik weet nu niet wat ik moet doen.’

‘Helemaal niets,’ reageerde Jenny meteen. ‘Misschien vergis je je wel. Je moet het gewoon uit je hoofd zetten.’

‘Hoe kun je dat nou zeggen?’ protesteerde Cass. ‘Ongelooflijk gewoon! Die arme vriendin van haar!’

Dit was de manier waarop ze werkten, als een duo dat de voors en tegens van een probleem afwoog. Bovendien speelde Cass het niet. Ze was er automatisch van uitgegaan dat Jenny het principe zou huldigen: knoop hem aan zijn ballen aan de hoogste boom.

‘Ja, maar ik spreek uit persoonlijke ervaring.’ Jenny trok haar expressieve wenkbrauwen op naar Cass. ‘Een bittere persoonlijke ervaring! Ik heb een keer precies hetzelfde meegemaakt, en omdat die vriendin van me altijd zei dat ze het wilde weten als het haar zou gebeuren, heb ik het haar verteld. Nou, en toen bleek dus dat ze het helemaal niet wilde weten. Ze noemde me een rancuneuze trut en zei dat ze niets meer met me te maken wilde hebben. En dat was het einde van een mooie vriendschap. Ze bleef bij die vuile leugenaar van een man van haar en heeft het me nooit vergeven. Nee, neem nou maar van mij aan, Marianne, gewoon niks zeggen,’ zei ze resoluut. ‘Als je het wel vertelt, zal ze je er echt niet dankbaar voor zijn. Zoals je zelf al zei, ze denkt dat ze met de perfecte man is getrouwd. Mocht haar droom uiteindelijk toch in duigen vallen, dan kun je haar altijd nog troosten. In de tussentijd kun je maar beter je mond houden.’

Cass, nog steeds verbaasd, zei: ‘Ja, maar niet alle vrouwen zijn zo. Volgens mij zouden de meeste vrouwen het wel willen weten als hun man hen bedroog, vooral als een goede vriendin het hun vertelt. Ik in elk geval wel.’

‘Nou, daar schieten we niet veel mee op, hè?’ zei Jenny vrolijk. Ze hadden nog maar veertig seconden tot aan het nieuws van twaalf uur. Het was tijd om een einde aan het gesprek te breien.

‘Misschien zijn er luisteraars die hier ook een mening over hebben.’ Cass maakte zich op voor de afronding. ‘Bel ons vooral om te zeggen wat Marianne volgens jullie moet doen. We zijn benieuwd naar jullie mening...’ Met een grijns naar Jenny eindigde ze met: ‘Vooral als jullie het met mij eens zijn.’

‘Dat zegt ze alleen maar omdat ze weet dat haar zulk schokkend nieuws wel bespaard zal blijven,’ merkte Jenny nog op. ‘Nee, stemt allen op mij, want deze keer heb ik echt gelijk!’