21

Pandora zag er zo tegen op om Joel te vertellen wat er aan de hand was, dat ze het al weken aan het uitstellen was. Moeilijk was dat niet, want hij was vaker niet dan wel thuis en had dus niets gemerkt van haar ochtendmisselijkheid; ze had zo vaak overgegeven dat ze zelfs was afgevallen in plaats van aangekomen, wat haar toch normaler leek als je zwanger was.

Die ellende had ze nu echter achter de rug. Tegenwoordig werkte ze elke dag bergen aardappelpuree en minstens vijf zakken chips naar binnen. En die chips doopte ze in mayonaise van Hellmann, waarvan ze altijd een potje in haar handtas had zitten – haar hunkering was zo groot dat ze er ’s nachts zelfs wakker van werd – en de weegschaal in de badkamer kon haar gewichtstoename bijna niet bijhouden. Hoewel ze het verschrikkelijk vond, kon ze zich niet beheersen – ze was gewoon continu uitgehongerd – en zag ze zichzelf uitdijen tot een luchtballon, zich afvragend hoe het mogelijk was dat Joel niet zag wat er onder zijn neus gebeurde.

Typisch een man. Het moment was echter aangebroken om het hem te vertellen, besloot ze. Als Sean zijn zus in vertrouwen kon nemen, dan kon zij het ook aan Joel vertellen. Hoewel ze natuurlijk ook gewoon een wieg kon kopen en dan maar hopen dat hij de hint snapte.

Ze zaten samen in de kleine achtertuin van het avondzonnetje te genieten. Tenminste, Pandora probeerde ervan te genieten. Cleo was twee uur daarvoor weggegaan, en Joel kwam net uit zijn werk. In het witte smeedijzeren stoeltje zette Pandora zich schrap, wachtend op de storm van woede die ongetwijfeld zou losbarsten. Hoewel Joel maar drie jaar ouder was dan zij, gedroeg hij zich soms als haar vader.

Maar het was toch niet het einde van de wereld? Ze had niemand vermoord, ze had zelfs niet de kat van de buren overreden. Als ze zelf luchtig bleef, zou Joel het misschien ook niet al te zwaar opnemen.

‘Zwanger?’ Hij keek haar aan. ‘Hoe bedoel je, zwanger?’

‘Nou ja, je weet wel, het soort zwanger waar je uiteindelijk een kind van krijgt.’ Ze had speciaal lamsschotel gemaakt, Joels lievelingseten, om de bittere pil wat te verzachten voor hem.

‘Maar je hebt niet eens een...’

‘O jawel, hoor.’ Hij keek zo verbaasd dat ze moest lachen. ‘Af en toe.’

‘Een vriend,’ hakkelde hij. ‘Je hebt niet eens een vriend! Wat is er gebeurd? Is dit een grap of zo? Als het een grap is, moet je dat nu zeggen.’

‘Geen grap.’ Gek genoeg voelde ze zich aardig kalm nu ze het eenmaal had gezegd. ‘En ik heb wel een vriend, alleen is het een beetje los-vast. Hij heeft veel gewerkt, net als jij. Maar je hebt hem wel een keer ontmoet,’ voegde ze er met iets van trots aan toe, want niet iedereen kon zeggen dat ze een relatie had met een van de tien meest begeerde mannen van Groot-Brittannië. Tenminste, dat was hij volgens een poll in de Express van afgelopen donderdag. ‘Het is...’

‘Jezus,’ schreeuwde Joel. Hij schoot overeind en kreeg een knalrode kop. ‘Toch niet Sean Mandeville! O Pandora, ben je wel goed bij je hoofd? Het is al dom om iets met zo iemand te beginnen, laat staan dat je zwanger van hem raakt!’

‘Nou, toch is het zo.’ Ze keek hem opstandig aan. ‘Het is al gebeurd. Dus.’

Joel deed zijn ogen dicht. Hij had al die tijd gedacht dat ze hooguit een paar keer uit eten was geweest met Sean Mandeville. Twee etentjes en dat was dat. Ze had het nooit meer over hem gehad. En nu dit...

‘Weet hij het?’

‘Ja natuurlijk.’

‘En?’ vroeg hij ernstig.

‘En hij is er niet gillend vandoor gegaan,’ viel ze uit. Nou, dat was toch ook zo? Niet echt tenminste.

‘O, dus ik kan een uitnodiging voor de bruiloft verwachten?’

‘Doe toch niet zo vervloekt neerbuigend,’ schreeuwde ze. Soms was Joel zo gekmakend ouderwets. ‘Wie zegt dat ik wil trouwen?’

‘Je bedoelt dat je nee zou zeggen als hij je ten huwelijk vroeg? Maak dat de kat wijs,’ diende hij haar meteen van repliek. Wat vriendelijker vervolgde hij: ‘Pan, wind je niet zo op. Ik maak me zorgen om je. Dat soort mensen leeft hun eigen leven... ze zijn anders dan wij.’

‘Hoe weet jij dat nou? Je hebt Sean hooguit drie seconden gesproken,’ zei ze beschuldigend. ‘Je moet mensen niet beoordelen op wat de kranten over ze schrijven. Zijn zus is vanmiddag bij me geweest en ze was echt heel aardig.’

Joel keek haar verbijsterd aan. ‘Bedoel je Cleo Mandeville? Nee, dat meen je niet! Ik heb haar toevallig gisteravond ontmoet. Ze heeft iets met Damien Maxwell-Horne verdomme. Over uitschot gesproken,’ vervolgde hij verbitterd. ‘Die man is gewoon een gigolo. Stom als ik ben, heb ik haar zelfs voor hem proberen te waarschuwen, maar ik kreeg meteen een grote bek.’

‘Dat meen je niet.’ Ze keek hem stomverbaasd aan.

‘Die stomme trut dacht dat ik het alleen maar zei omdat ik haar wilde versieren.’ Hij schudde vol afkeer zijn hoofd. ‘Ze drapeerde zich zo’n beetje om hem heen en toen gingen ze er samen vandoor. Ik bedoel, jezus! Ze mag er dan goed uitzien, maar er is toch wel meer dan dat... Stel je voor dat je een echt gesprek met zo iemand zou willen voeren. Stel je voor dat je een relatie zou hebben met een meisje dat denkt dat het het nieuws van de dag is als Vogue zegt dat bontjassen dit jaar in of uit zijn.’ Hij huiverde.

De grote, zachtaardige Joel was niet snel van slag, maar nu was hij goed kwaad. Pandora, die zich niet kon herinneren wanneer hij voor het laatst zo oververhit was geraakt, verbaasde zich over Cleo’s wansmaak wat mannen betrof, maar ze was haar er ook dankbaar voor, want zo werd Joels aandacht in elk geval afgeleid van haar eigen miserabele toestand.

Helaas niet voor lang.

‘Dat is dus nog een reden waarom je gewoon niet goed bij je hoofd bent als je iets met Sean Mandeville begint,’ zei hij. ‘Je ziet toch dat dat soort mensen gewoon niet...’

‘Dit is belachelijk.’ Ze had er genoeg van. Dit bracht haar geen steek verder. ‘Ik heb wel eens van rassendiscriminatie gehoord, maar van beroemdhedendiscriminatie nog nooit. Doe normaal, zeg. Bovendien vraag ik je niet of je het wel of niet goedvindt of ik iets met Sean begin,’ voegde ze er vastberaden aan toe. ‘Ik héb al iets met hem. Ik draag verdomme zijn kind!’