27

Sophie, die had besloten dat er drastische maatregelen nodig waren, had haar vader gebeld en officieel een afspraak met hem gemaakt. Ze wilde hem spreken, alleen.

Geschrokken van de gelaten klank in haar stem en van het feit dat ze hem voor het eerst sinds jaren weer pappie had genoemd, had Jack een redactievergadering afgebroken om Sophie van school te kunnen afhalen. Zijn hart ging uit naar zijn jongste dochter toen hij haar in haar eentje in de stromende regen voor een muur naast het schoolhek zag staan, met een bleek gezichtje en gehuld in een veel te grote grijze trui waar ze bijna in verdronk. Toen ze instapte, besloeg haar uilenbrilletje.

‘Liefje, je klonk zo terneergeslagen. Wat is er? Zeg het me.’

Nog terwijl hij haar omhelsde, wist hij al dat het iets ernstigs moest zijn. Hij had Sophie nog nooit zo stilletjes meegemaakt.

‘Van alles,’ antwoordde ze gelaten. ‘Ik haat het thuis, het is daar echt vreselijk. O papa, mag ik niet bij jou komen wonen?’

Als Sophie had aangekondigd dat ze bij de Folies-Bergères wil-de gaan dansen, had het hem niet meer kunnen verbazen.

‘Vreselijk? Hoe kan het daar nu vreselijk zijn?’ Hij verstevigde zijn greep om haar schouders. ‘Sophie, maar dat is thuis!’

‘Zo voelt het niet meer. Mama lijkt niet meer op mama.’ Ze haalde beverig adem. ‘Sean is er nooit, en die stomme Terry Brannigan is er juist altijd! Cleo is wel oké, maar die is meestal op reis... Het is er echt afschuwelijk, pappie, en ik kan er niet meer tegen.’ Haar enorme grijze ogen keken hem vragend aan. ‘Dus mag ik alsjeblieft bij jou komen wonen?’

Imogen dacht dat ze hallucineerde toen ze die avond thuiskwam uit haar werk en vijf geopende koffers in haar keurige huiskamer zag liggen, waaruit verschrikkelijk lelijke kleren en een hele berg boeken puilden. Aangezien ze heel nodig moest plassen, werd ze nog kwader toen de badkamerdeur op slot bleek te zitten. Daarachter klonk harde, angstaanjagende muziek.

‘Wat is hier aan de hand?’

Jack stond in de keuken worstjes te grillen. Toen hij zich omdraaide om haar te begroeten, zag ze meteen aan zijn gezicht dat haar ergste voorgevoelens klopten.

‘Schat, het spijt me. Ik heb geprobeerd je te bellen, maar ze zeiden dat je de hele dag buiten de deur was.’ Hij kuste haar koele mond, alsof dat zou helpen. ‘Sophie is hier; ze was vanmiddag in alle staten. Ik weet dat het voor jou als een donderslag bij heldere hemel komt, maar ik durfde haar gewoon niet alleen te laten. Liefje, ze wilde zo graag een tijdje hier komen wonen, en dan kan ik toch moeilijk nee zeggen? Je vindt het toch niet erg? Niet al te erg in elk geval?’

Imogen vond het nog veel erger dan dat. Ze vond het ongelooflijk dat Jack echt van haar verwachtte dat ze glimlachend zou instemmen met het plan.

Toen ze eindelijk haar tong weer had gevonden, vroeg ze: ‘Voor hoe lang?’

‘Niet al te lang.’ Hij sprak op sussende toon, als een hypnotiseur die een roker ervan probeerde te overtuigen dat hij echt geen zin meer had in een sigaret. ‘Tot we wat zaken hebben opgelost. Echt, je zult geen last van haar hebben.’

De worstjes stonden op het punt in de fik te vliegen. Werktuigelijk zette Imogen de grill uit en opende het keukenraam om de dikke zwarte rook te verjagen.

‘We hebben maar één slaapkamer.’

‘Dat geeft niks.’ Hij schonk haar een geruststellend lachje. ‘Sophie slaapt met alle plezier op de bank.’

Haar woede laaide meteen weer op. ‘Nou ja, dan is het goed, als Sophie maar plezier heeft,’ aapte ze hem na. ‘Dat mijn blaas op knappen staat, valt daar natuurlijk helemaal bij in het niet.’

Zonder haar aan te kijken liep Jack de overloop op en roffelde op de badkamerdeur. ‘Uit bad komen, lieverd. Nu.’

De muziek stopte, en nog geen minuut later ging de deur open. Duur ruikende stoomwolken kwamen de badkamer uit zetten. Sophie, nat en bleek, met haar magere gestalte gehuld in Imogens favoriete roze badjas, stapte de overloop op. ‘Sorry, klopte jij?’

De badkamer was net een Zuid-Amerikaans moeras, de betegelde vloer zeiknat en alle handdoeken verkreukeld en vochtig. Met samengeknepen lippen draaide Imogen de dop weer op de French Lime Blossom-badcrème van Jo Malone, hoewel dat nergens op sloeg, aangezien er bijna niets meer in zat. De bijbehorende zeep – vijftien pond per stuk – lag kalmpjes op te lossen in het restje water in het bad. Sophie had zo te zien ook haar pony proberen bij te punten, want in de wasbak lagen Jacks scheermes en lokken muiskleurig steil haar. Op de wc-deksel stonden smoezelige voetafdrukken, en in de wc zelf dreven – Imogen rilde toen ze het zag – afgeknipte teennagels.

Voor Imogen mocht het dan een nachtmerrie zijn, voor Jack was het een droom die uitkwam.

Jacks kinderen waren zijn blinde vlek, en vooral Sophie, de jongste, kon in zijn ogen geen verkeerd doen. Het feit dat ze hem na al die maanden van negeren weer nodig had, woog wat hem betrof ruimschoots op tegen eventuele nadelen van haar logeerpartij. Hij was dus onvermurwbaar. En wat nog erger was, hij begreep totaal niet waarom Imogen niet net zo blij was met Sophies komst als hij.

‘Ik doe niet moeilijk. Ik zeg alleen dat dit huis te klein is voor drie mensen.’

Het was belachelijk; ze zaten er in bed over te praten, noodgedwongen fluisterend, omdat Sophie na alle rotzooi die ze had gemaakt, doodmoe was en zich voor de nacht op de bank had geïnstalleerd.

En – Imogen keek vol ongeloof op haar horloge – het was pas negen uur.

‘Kop op.’ Jack, die op zijn laptop de laatste hand legde aan zijn column van deze week, luisterde maar met een half oor. ‘Het duurt niet eeuwig.’

Wat Imogen betrof, had het nu al te lang geduurd. ‘Ik wist niet dat meisjes zo slordig konden zijn,’ zei ze opstandig.

‘Sophie is niet slordig. Je had Cleo op die leeftijd moeten meemaken. Bovendien hoort dat bij kinderen,’ wees hij haar erop. ‘Dus als jij zo graag een baby wilt, dan kun je dit als een mooie oefening beschouwen.’

Als ik een baby heb, dacht ze, dan neem ik een kindermeisje voor dat soort dingen.

Hardop zei ze: ‘Baby’s maken niet in één keer de helft van je fles lekkerste badschuim op.’

‘Nee, ze gooien de hele fles leeg in de wc.’ Jack zuchtte. ‘Hoor eens, het spijt me dat je het lastig vindt, maar Sophie zat er helemaal doorheen. Wat had ik dan moeten doen?’

Nou, heel eenvoudig, dacht ze. Gewoon nee zeggen.

Jack zag de opstandige flakkering in haar ogen. ‘Als je zelf kinderen had gehad, zou je het wel snappen. Sophie is stronteigenwijs. Wie weet wat er was gebeurd als ik nee had gezegd. Het stikt van de jongeren die op straat leven omdat hun familie ze in de kou heeft laten staan toen ze om hulp aanklopten...’

Deze strijd zou ze nooit winnen.

‘Oké, oké.’ Imogen glimlachte toen hij de laptop uitzette en gaf zich zo bevallig mogelijk gewonnen. Aangezien ze toch in bed lagen, kon ze maar beter van de situatie gebruikmaken. Bovendien zat haar vruchtbare periode eraan te komen.

‘Wat doe je?’ vroeg hij.

Ze gleed nog verder naar beneden met haar hand. Grijnzend zei ze: ‘Dat weet je donders goed.’

‘Beter van niet.’ Vriendelijk maar vastbesloten duwde hij haar dolende hand weg. ‘Anders maken we Sophie nog wakker.’

‘Mama? Met mij.’

‘Sophie, lieverd! Wat is er, waarom fluister je?’

‘De muren hier lijken wel van karton. En nee, er is niks.’ Sophie giechelde. ‘Ik vermaak me hier prima. Imogen zit zich te verbijten, ze haat het dat ik hier ben, maar ze probeert voor papa aardig tegen me te doen. Ik kan het haar ook niet kwalijk nemen dat ze het haat, want ik heb een enorme bende van de badkamer gemaakt,’ eindigde ze vrolijk.

‘Och hemeltje.’ Cass klonk bezorgd. ‘Hopelijk gedraag je je wel een beetje.’

Sophie rolde vertwijfeld met haar ogen. Typisch iets voor haar moeder; zo meteen kreeg ze nog medelijden met Het Sletje en koos ze haar kant. ‘Je bedoelt net zo netjes als Imogen zich heeft gedragen toen ze deed alsof ze jouw beste vriendin was en het tegelijkertijd achter je rug om met papa aanlegde?’

‘Maar...’

‘Mam, waag het niet me te vertellen dat ik me moet gedragen!’ Sophie trok het dekbed over haar hoofd. God, wat was het moeilijk om te blijven fluisteren. ‘Waarom zou alles moeten gaan zoals die achterbakse trut dat wil?’ vroeg ze kordaat. ‘Dit is nog maar het begin. Getrouwde mannen met kinderen hebben hun verantwoordelijkheden, en ik zal ervoor zorgen dat Imogen begrijpt dat ze zich daar niet aan kan onttrekken. Tegen de tijd dat ik klaar met haar ben, zal ze er nog spijt van hebben dat ze papa ooit heeft ontmoet.’

Aan de andere kant van de lijn kromp Cass ineen. Sophie klonk zo vastberaden, zo verbitterd. Hoewel het inmiddels al meer dan een halfjaar geleden was dat Jack was vertrokken, was het verdriet er blijkbaar niet minder op geworden.

En Cass wist zelf heel goed hoe dat voelde. Ze begon zich langzamerhand af te vragen of sommige wonden ooit wel heelden.

‘Nou ja, ik kan je niet tegenhouden,’ zei ze kalm. ‘Maar blijf alsjeblieft niet al te lang weg. Ik vind het nu al raar dat je er niet bent. Ik zal je vreselijk missen.’

‘Ik mis jou ook, mam. Maar ik moet dit gewoon doen.’ Sophie kreeg een brok in haar keel, en ze begreep dat ze snel moest ophangen. ‘Maar maak je geen zorgen. Langer dan een week of twee zal het niet duren.’